Vroeg opstaan vandaag, want we gaan een whale watch tour doen. Natan hebben we gisteren al voorbereid, dus hij werkt mee. Tijdens deze vakantie heeft hij geleerd om ook af en toe gewoon even lekker in bed te blijven liggen, zo ook vanochtend, maar daar hebben we gelukkig rekening mee gehouden. We zijn best op tijd klaar, dus we hebben zelfs nog even tijd om te dumpen en water bij te vullen. Aangekomen bij de whale watch tour (we moesten ons om 8.15 melden), krijgen we te horen dat we om 8.45 een safety briefing krijgen. Tsja, dan hadden we wel iets langer in bed kunnen blijven liggen... maar goed, we gebruiken de tijd om nog even een cappucino en een thee in het zonnetje te drinken. Na de safety briefing stappen we in de bus (wat een avontuur he, zegt Natan) en rijden we naar de South Bay waar ons catamaran schip al klaar ligt. Natan krijgt een reddingsvest dat hij alleen buiten aan moet, das een veilig gevoel. Er kunnen 50 mensen op de boot.
Als we de haven uitvaren ( en de kapitein nog even flink toetert) varen we met volle snelheid de zee op. Tijdens het varen, moet iedereen binnen zitten, maar zodra de bemanning wildlife ziet en ze minder hard gaan varen, mag iedereen naar buiten. Er is een beneden dek en een bovendek. De Whale watch Kaikoura is de enige die dit soort trips hier mag doen en het bedrijf is in handen van de Maori. Vroeger leefde men in Kaikoura van de walvissenvangst en nu komt er heel veel geld binnen met walvissentochten. De catamaranboten hebben hele stille motoren zodat de walvissen zo min mogelijk gestoord worden. De bemanning weet (van de eerdere boten die vroeger zijn uitgevaren) bijna precies waar de walvissen zich bevinden en ook hoe lang ze al onder water zijn (gemiddeld 45 tot 50 minuten) en wanneer ze dus ook weer aan het wateroppervlak komen (gemiddeld 10 minuten). Daarnaast hebben ze ook watermicrofonen en daarmee kunnen ze de klikgeluiden van de walvissen horen. De walvissen die hier eigenlijk het hele jaar door leven, zijn sperm whales. De reden dat ze hier leven is omdat zo’n 800 meter uit de kust, de zee heel diep wordt. Na een klein half uurtje zien we de eerste walvis al. We blijven een minuut of vijf vlakbij drijven. Van onze gids krijgen we te horen, dat we verder gaan (dus iedereen moet naar binnen). Wel een beetje raar, want we hebben de staart nog niet gezien. Niet treuren zegt onze gids, want we gaan naar een plek waar er 2 zijn. Nou, ook goed dan. En ja hoor, nog geen 10 minuten later zien we er weer 1. Natan vindt het buiten maar niets (de boot schommelt ook behoorlijk) en van binnen kan hij het eigenlijk ook heel goed zien. Dus Julian en ik gaan om de beurt naar buiten. Wat mooi om zo’n groot beest van zo dicht bij te zien. De gidsen kunnen ook precies aangeven wanneer de walvis naar beneden duikt, dus dat is handig voor het filmen! Nadat de walvis weg is, gaan we op zoek naar de volgende. Dan krijgen we een bericht van een andere boot, dat er een blue whale gespot is, wat heel bijzonder is omdat er hier nog maar zo’n 2000 van in leven zijn. Nicoline is een beetje misselijk aan het worden en weet eigenlijk niet wat nu fijner is, binnen of buiten... maar het ontbijt komt er gelukkig niet uit! Eerst komen we nog een andere sperm whale tegen en die zien we ook weer prachtig naar beneden duiken. De blue whale is vlakbij en we krijgen hem heel even te zien, maar daar blijft het bij. Het is inmiddels al weer tijd geworden om richting de haven te varen. Op volle snelheid varen we weer terug, dat is ook beter voor de misselijkheid. Wat een prachtige excursie, dit hadden we niet willen missen. Alleen bij de eerste walvis zagen we trouwens ook nog dolfijnen. Filmpje volgt later.
Als we de haven uitvaren ( en de kapitein nog even flink toetert) varen we met volle snelheid de zee op. Tijdens het varen, moet iedereen binnen zitten, maar zodra de bemanning wildlife ziet en ze minder hard gaan varen, mag iedereen naar buiten. Er is een beneden dek en een bovendek. De Whale watch Kaikoura is de enige die dit soort trips hier mag doen en het bedrijf is in handen van de Maori. Vroeger leefde men in Kaikoura van de walvissenvangst en nu komt er heel veel geld binnen met walvissentochten. De catamaranboten hebben hele stille motoren zodat de walvissen zo min mogelijk gestoord worden. De bemanning weet (van de eerdere boten die vroeger zijn uitgevaren) bijna precies waar de walvissen zich bevinden en ook hoe lang ze al onder water zijn (gemiddeld 45 tot 50 minuten) en wanneer ze dus ook weer aan het wateroppervlak komen (gemiddeld 10 minuten). Daarnaast hebben ze ook watermicrofonen en daarmee kunnen ze de klikgeluiden van de walvissen horen. De walvissen die hier eigenlijk het hele jaar door leven, zijn sperm whales. De reden dat ze hier leven is omdat zo’n 800 meter uit de kust, de zee heel diep wordt. Na een klein half uurtje zien we de eerste walvis al. We blijven een minuut of vijf vlakbij drijven. Van onze gids krijgen we te horen, dat we verder gaan (dus iedereen moet naar binnen). Wel een beetje raar, want we hebben de staart nog niet gezien. Niet treuren zegt onze gids, want we gaan naar een plek waar er 2 zijn. Nou, ook goed dan. En ja hoor, nog geen 10 minuten later zien we er weer 1. Natan vindt het buiten maar niets (de boot schommelt ook behoorlijk) en van binnen kan hij het eigenlijk ook heel goed zien. Dus Julian en ik gaan om de beurt naar buiten. Wat mooi om zo’n groot beest van zo dicht bij te zien. De gidsen kunnen ook precies aangeven wanneer de walvis naar beneden duikt, dus dat is handig voor het filmen! Nadat de walvis weg is, gaan we op zoek naar de volgende. Dan krijgen we een bericht van een andere boot, dat er een blue whale gespot is, wat heel bijzonder is omdat er hier nog maar zo’n 2000 van in leven zijn. Nicoline is een beetje misselijk aan het worden en weet eigenlijk niet wat nu fijner is, binnen of buiten... maar het ontbijt komt er gelukkig niet uit! Eerst komen we nog een andere sperm whale tegen en die zien we ook weer prachtig naar beneden duiken. De blue whale is vlakbij en we krijgen hem heel even te zien, maar daar blijft het bij. Het is inmiddels al weer tijd geworden om richting de haven te varen. Op volle snelheid varen we weer terug, dat is ook beter voor de misselijkheid. Wat een prachtige excursie, dit hadden we niet willen missen. Alleen bij de eerste walvis zagen we trouwens ook nog dolfijnen. Filmpje volgt later.
Via de speeltuin gaan we de camper weer in en beginnen we aan de weg naar het noorden. We kunnen nu gelukkig wel de SH1 nemen. We zien heel veel schade van de aardbeving en er zijn hier ook nog steeds veel wegwerkzaamheden. Wat opvalt is dat de mensen die hier echt (in onze ogen) geestdodend werk doen (het omdraaien van het bordje stop/go) super vriendelijk zijn en naar bijna iedereen zwaaien. Petje af hoor, dit werk is echt niet het leukste om te doen. Het is heerlijk weer, eigenlijk te lekker om nog ver te rijden. We hebben gezien dat er bij Kekerengu een wegrestaurant zit met een parkeerplaats waar je (gratis) kunt overnachten. Daar gaan we eens even kijken. Hier eten we eerst fish&chips en zien we de zeeleeuwen voor de kust op een rots liggen. We checken de parkeerplaats en besluiten om hier de middag door te brengen en er ook te overnachten. Er is plaats voor ongeveer 6 campers.
Als we staan en de stoeltjes (in de schaduw) staan, gaat de drone de lucht in en kunnen we de zeeleeuwen van dichtbij bekijken. Hardstikke leuk. Filmpje volgt later! Natan speelt lekker op het strand en wij lezen wat, spelen gitaar en doen verder niet zo veel. Tot Nicoline haar oog ineens op springende dolfijnen valt! Hup, de drone weer de lucht in en het valt niet mee oms ze weer te vinden, maar het lukt. Gelukkig heeft Julian in Zeeland veel geoefend. De dolfijnen gaan echt heel hard, het zijn er een stuk of 10 en ze springen en spelen volop. Hoe leuk om dat nu van heel dichtbij te kunnen volgen!
Het is inmiddels weer etenstijd (heel gek, het wegrestaurant sluit z’n deuren, dus we moeten zelf aan de bak). We raken nog aan de praat met een dame die in een container woont, die ook op de parkeerplek staat. Blijken er in 1 container 3 ‘huisjes’ te zitten voor de wegwerkers. Deze dame woont op het Noordereiland en werkt hier nu sinds na de aardbeving (eind 2016) en er is nog voor 2 jaar werk. Jeetje, nog meer respect... er wonen hier dus ongeveer 30 tot 40 wegwerkers. Ze vertelt dat er bij Kaikoura nog een heel dorp is voor 300 wegwerkers. Dit weekend hebben de wegwerkers overigens verlof, maar het is voor haar te ver om even naar huis te gaan. Bijzonder weer.
Het blijft erg warm en in de loop van de avond steekt er een behoorlijke wind op. Dat is nogal een verschil met vanmiddag toen het bijna windstil was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats je reactie