Dag 28, 23 februari
Het zonnetje is er weer vanochtend! Natan en Nicoline gaan nog even naar de thermal pool. Helaas zijn we dit keer niet alleen, maar hebben ze een gezellig gesprek met een ouder Nederlands echtpaar dat ook al bijna 30 jaar in Nieuw-Zeeland woont, je komt ze echt overal tegen... Na een douche gaan we naar de Huka Falls, alleen kiezen we ervoor om nu niet eerst de wandeling te doen, maar gewoon naar het uitkijkpunt te rijden (gemak dient de mens). Uiteindelijk doen we toch een kleine wandeling (van 15 minuten) om bij de Falls te komen. Wat een kracht en hoe blauw/groen kan water zijn!
Daarna stoppen we nog even bij een café, waar buiten een helicopter staat. We hebben Natan zijn autostoel van rechts tegen het raam, naar links in het midden verplaatst waardoor hij wat meer kan zien onderweg door de vooruit. Dat valt goed bij hem in de smaak, maar nu stoppen we dus ook net iets vaker op de plekken die hij onderweg ziet (speeltuin, een café met een helicopter, etc). We doen lekker op het gemak, want we hebben voor vanmiddag een ‘driveway’ geboekt bij Christine. Er zijn bewoners die een plek naast hun huis verhuren aan reizigers. Dat lijkt ons wel eens leuk voor de verandering en deze driveway is tevens een soort dierenopvang. We kunnen daar pas om 16 uur terecht en het is een uur of 2 rijden. Rond 16.15 rijden we het terrein van Christine op. We hebben via de mail te horen gekregen dat we de hekken altijd moeten sluiten i.v.m. de loslopende honden. Christine ontvangt ons en laat ons zien waar onze wc en douche zich bevindt. Ze praat veel en alle beesten zijn geredde beesten. Wat een passie. Er lopen 2 koeien met 2 kalven, 5 bokken/geiten, 3 kippen en een haan, 2 paarden en 4 kleinere paarden, verschillende honden en poezen, 3 korte benen koeien (ze heeft de naam wel genoemd, maar weer vergeten) en 3 alpaca’s. Als ze de beesten gaat voeren, mag Natan mee. En hij vindt het geweldig! Bij elk beest legt Christine uit hoe ze eraan komt en ze laat Natan veel doen. Vooral de poop-a-scoop is zijn favoriet!
Vandaag ook nog een ‘dingetje’ gehad. We hebben onderweg nog even gerelaxed en toen Nicoline de camper achteruit reed, reed ze met de rechter achterwiel in een kuil (die echt niet te zien was) van zo’n 60 cm diep... Het had niet veel gescheeld of de camper was gekanteld. Julian hing helemaal naar de andere kant en Nicoline zette de camper snel in zijn vooruit. Gelukkig lukte het om in 1 keer eruit te komen... brrrrrr. Natan vond het overigens helemaal geweldig. ‘Mama, we gaan helemaal schuin’ gilde hij van plezier, maar mama vond het hardstikke eng. Toen we weer recht stonden, wilde Nicoline niet meer rijden en Natan heeft nog een kwartier in een deuk gelegen en riep de hele tijd: ‘Mama zei koetje, koetje, koetje’. Gelukkig heeft hij de u gewisseld voor de oe, dus we hebben hard met hem mee gelachen en het de hele weg over koetje gehad.
Het zonnetje is er weer vanochtend! Natan en Nicoline gaan nog even naar de thermal pool. Helaas zijn we dit keer niet alleen, maar hebben ze een gezellig gesprek met een ouder Nederlands echtpaar dat ook al bijna 30 jaar in Nieuw-Zeeland woont, je komt ze echt overal tegen... Na een douche gaan we naar de Huka Falls, alleen kiezen we ervoor om nu niet eerst de wandeling te doen, maar gewoon naar het uitkijkpunt te rijden (gemak dient de mens). Uiteindelijk doen we toch een kleine wandeling (van 15 minuten) om bij de Falls te komen. Wat een kracht en hoe blauw/groen kan water zijn!
Daarna stoppen we nog even bij een café, waar buiten een helicopter staat. We hebben Natan zijn autostoel van rechts tegen het raam, naar links in het midden verplaatst waardoor hij wat meer kan zien onderweg door de vooruit. Dat valt goed bij hem in de smaak, maar nu stoppen we dus ook net iets vaker op de plekken die hij onderweg ziet (speeltuin, een café met een helicopter, etc). We doen lekker op het gemak, want we hebben voor vanmiddag een ‘driveway’ geboekt bij Christine. Er zijn bewoners die een plek naast hun huis verhuren aan reizigers. Dat lijkt ons wel eens leuk voor de verandering en deze driveway is tevens een soort dierenopvang. We kunnen daar pas om 16 uur terecht en het is een uur of 2 rijden. Rond 16.15 rijden we het terrein van Christine op. We hebben via de mail te horen gekregen dat we de hekken altijd moeten sluiten i.v.m. de loslopende honden. Christine ontvangt ons en laat ons zien waar onze wc en douche zich bevindt. Ze praat veel en alle beesten zijn geredde beesten. Wat een passie. Er lopen 2 koeien met 2 kalven, 5 bokken/geiten, 3 kippen en een haan, 2 paarden en 4 kleinere paarden, verschillende honden en poezen, 3 korte benen koeien (ze heeft de naam wel genoemd, maar weer vergeten) en 3 alpaca’s. Als ze de beesten gaat voeren, mag Natan mee. En hij vindt het geweldig! Bij elk beest legt Christine uit hoe ze eraan komt en ze laat Natan veel doen. Vooral de poop-a-scoop is zijn favoriet!
Vandaag ook nog een ‘dingetje’ gehad. We hebben onderweg nog even gerelaxed en toen Nicoline de camper achteruit reed, reed ze met de rechter achterwiel in een kuil (die echt niet te zien was) van zo’n 60 cm diep... Het had niet veel gescheeld of de camper was gekanteld. Julian hing helemaal naar de andere kant en Nicoline zette de camper snel in zijn vooruit. Gelukkig lukte het om in 1 keer eruit te komen... brrrrrr. Natan vond het overigens helemaal geweldig. ‘Mama, we gaan helemaal schuin’ gilde hij van plezier, maar mama vond het hardstikke eng. Toen we weer recht stonden, wilde Nicoline niet meer rijden en Natan heeft nog een kwartier in een deuk gelegen en riep de hele tijd: ‘Mama zei koetje, koetje, koetje’. Gelukkig heeft hij de u gewisseld voor de oe, dus we hebben hard met hem mee gelachen en het de hele weg over koetje gehad. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats je reactie