Point Loma en La Jolla

O, wat gaan we dit missen. Opstaan met een strakblauwe lucht, korte broek aan, buiten ontbijten en spelen met Natan. Het belooft weer een mooie dag te worden. We rommelen op het gemakje wat aan en rond een uur of half 12 stappen we in de auto. Het is hier behoorlijk druk met auto's in de straat, maar gisteren hadden we gelukkig een plekje, dus hij staat voor de deur (i.p.v. een paar straten verderop). 

We rijden eerst naar Point Loma, een kleine 10 miles rijden. Dit is een Natural Reserve, dus we moeten hier betalen om naar binnen te mogen ($15). Het is een schiereiland en een Navy base. Ook is hier een enorme nationale begraafplaats, met oneindig heel veel witte grafstenen. We rijden eerst naar de vuurtoren en het visitor center. Vanaf daar hebben we een mooi zicht op de stad San Diego. Daarna rijden we naar de kust waar bij laag water, tide pools te vinden zijn. Het is inmiddels al opkomend water, maar we vermaken ons met zand, steentjes en zien ook wat bijzondere beesten/schelpen. Het leukste vinden we eigenlijk de pelikanen. Wat zijn ze groot en ze scheren over onze hoofden heen. Opeens roept Natan: 'daar is een drone'. Nu zijn drones in bijna heel San Diego verboden, dus we kijken elkaar vreemd aan, we dachten dat hij de pelikanen bedoelde, maar nee hoor. Na een minuut of wat zien wij het ook, een vliegtuig-helicopter (Osprey), knap gezien! Er vliegen hier overigens meerdere bijzondere (oude) vliegtuigen langs, misschien dat er ergens een show is. De kust is hier grillig met mooie uitstekende rotspartijen.
Als we het hier gezien hebben, stappen we weer in de auto naar La Jolla. Een badplaats met veel mooie huizen, wuivende palmbomen, dure boetieken en galerijen. Wij hebben vooral interesse in het strand en de zeeleeuwen die hier te vinden zijn. Het is druk (want zondag en lekker weer), we gaan eerst naar La Jolla Cove, maar daar lukt het echt niet om een parkeerplek te vinden. We volgen de weg verder langs de kust en precies bij Children's Pool, rijdt iemand weg. We parkeren de auto en als we de deuren open doen ruiken we het al: hier hebben ze zeeleeuwen! Children's Pool is een klein strand dat tot half mei gesloten is voor mensen omdat zeeleeuwen hier hun baby's voeden en groot brengen. Er liggen inderdaad een aantal jonge zeeleeuwen. We lopen hier wat rond, er is ook een zeemuur gebouwd, waar je overheen kunt lopen om de zeeleeuwen goed te kunnen bekijken. Natan vindt het leuk, je ziet ze dan ook heel goed en hij wijst ze allemaal aan. Naast zonnebadende zeeleeuwen, zijn er ook een aantal zeeleeuwen in het water en hij vindt het t leukst als ze proberen op de kant te klimmen (wat niet altijd in één keer lukt).

Relaxen

Dag 84, 21 april

Natan is vanochtend vroeger wakker (7.30), terwijl we hem gisteravond rond 22.30 nog hoorden. Als hij hoort dat mama uit bed is, roept hij 'gaan we vandaag weer naar Legoland?' Uhhhmmm, nee. 'Gaan we dan naar ons thuis van Shanizen, want dan mag ik de Legodoos open maken?' Uhhhmm, ook nee. We doen vandaag niet zo veel. Spelen met de basketball, met bellenblaas, kijken basketballwedstrijden, eten soep en Natan gaat op tijd naar bed. Nog maar 2 dagen en dan zitten onze 3 maanden vakantie er al weer op en is het tijd om terug te gaan naar Nederland...

Legoland California

Dag 83, 20 april

We maken Natan rond 9.00 uur wakker. Vandaag gaan we naar Legoland. Hij heeft er zin in. Het is de eerste keer dat hij naar een pretpark gaat, dus we zijn benieuwd wat hij ervan vindt (onze angsthaas). Rond kwart voor 10 zitten we in de auto en het is een goed half uurtje rijden. Ze geven de entreekaartjes niet weg (wij betalen iets meer dan $100, Natan iets minder), dus we zijn een beetje  verbaasd (naïef als we zijn) dat we ook nog $20 moeten betalen voor het parkeren. Nou ja, we denken er verder maar niet te veel over na.

Net na de ingang zien we dat de wachttijden mee vallen, in ieder geval nu nog. Het park is net 45 minuten open, maar we hopen dat het zo blijft! Mooi park hoor en wat ziet het er leuk uit, overal al die lego-poppen & -beesten. We kunnen Natan hier ook opmeten en hij is net onder de 40 inch (ongeveer 1 meter) en zo kunnen we op de plattegrond zien waar hij allemaal wel en niet in mag en in welke attracties hij alleen mag. Er is hier zoveel te doen! Als eerste ziet Natan een olifant en daarna een leeuw. Je kunt staan in de leeuw, maar dan schrikt hij zich rot als de leeuw ineens gaat brullen... Een beetje beteuterd loopt hij verder. We gaan eerst met een bootje langs sprookjes uitgebeeld met legoblokjes (die moeten we nodig eens gaan voorlezen). We vragen ons af of het echt legoblokjes zijn of dat ze gewoon zo gemaakt zijn dat het lijkt of het legoblokjes zijn. We lopen als eerste door naar de auto's. Als jullie het inmiddels nog niet wisten, Natan speelt bijna alleen met auto's, dus dit lijkt ons een prima gedeelte. Er is een gedeelte waar kinderen tussen de 3 en 5 jaar zelf mogen rijden. We moeten één rondje wachten en dan is Natan al aan de beurt. Hij moet vertellen hoe oud hij is (er gaan 3 vingers de lucht in).

Hij moet hier alleen in, op zich al spannend, maar zijn interesse wint het van zijn angst en hij gaat heel stoer in de auto zitten, doet zelf zijn riem aan en zit voorover gebogen over zijn stuur. Een begeleider vertelt dat hij op het gaspedaal moet drukken en ja hoor, daar gaat hij. Hij glundert er helemaal van. Hij kan een rondje of 3 rijden en dan zit de tijd er al weer op. Bij de uitgang krijgt hij een heus rijbewijs, nu is hij helemaal trots. En hij wil nog een keer. Nou, geen probleem want de wachttijd is nog geen 5 minuten. Uiteindelijk gaat hij daarna nog een keer en dan gaan we ergens zitten om even wat te eten. Natan heeft honger gekregen van al dat racen. Daarna gaan we met z'n 3-en in een brandweerauto die we naar een brandend huis moeten rijden, de brand moeten we blussen en dan moeten weer terug rijden. Water is altijd leuk! Jammer dat we de mensen in de wachtrij niet nat konden spuiten (daar hadden ze over nagedacht).

We lopen verder en er zijn verschillende plekken, binnen en buiten, waar kinderen met duplo of lego kunnen spelen. Natan vindt dat ook hartstikke leuk, maar we blijven niet te lang hangen, want dat kan hij thuis ook. We krijgen hem gelukkig vrij makkelijk mee. Er zijn helikopters en Natan wil er eerst wel in, maar als hij vervolgens met ons in de rij staat te wachten, wil hij toch liever niet. Uiteindelijk is hij er toch in gegaan en toen hij eruit kwam, zei hij: 'dat was toch wel heel erg leuk hoor papa'. Toch weer een overwinning. Je moest hier zelf 2 knuppels bedienen, eentje voor naar beneden en naar boven en de andere voor links en rechts draaien. Vervolgens lopen we door naar Miniland USA waar verschillende herkenbare Amerikaanse steden (o.a. Washington en Las Vegas) zijn nagebouwd met legoblokjes. Leuk. Aan het eind hiervan is een 'build your own boat', wat ook een succes was bij Natan. Je kunt hier een bootje naar beneden laten varen, maar het is voor veel kinderen veel leuker om bij de grote bak te spelen met de boten en het water. Als we hem na een half uurtje spelen meekrijgen, lopen we weer verder.
Er draait hier ook een 4D film van een klein kwartiertje. Dat was geen succes! Binnen 20 seconden wilde Natan naar buiten :) Er werd een vuurbal gegooid en vervolgens kwam er water uit het plafond, dat was iets te veel van het goede... Dus weer naar buiten en even bijkomen in een bak met duplo. Daarna gaan we nog even op zoek naar wat te eten en we vragen wat Natan nog wil doen: de bootjes en de race auto's. Dus die herhalen we allebei nog een paar keer en dan gaan we via de Big Shop (we halen daar 2 dozen Junior Lego) naar de uitgang. Thuis heeft hij eigenlijk alleen nog Duplo. We beloven dat hij thuis (in San Diego) de kleine doos open mag maken en de grote doos thuis in Nederland. Hij noemt ons huis in Nederland 'thuis waar Shanizen' is (onze huisoppas). We hebben inmiddels al zoveel thuizen gehad, dat je wel onderscheid moet maken. Halverwege de terugreis (we doen er een dik half uur langer over dan op de heenweg i.v.m. files) zegt Natan: 'ik vond Legoland heeeeeeel leuk en ik ben heeeeel blij met mijn lego'. Geslaagde dag dus.

Shop till you drop

Natan zit nog steeds in Hawaii tijd. Kunnen wij mooi op het gemakje wat lezen, internetten en van de stilte genieten :) Vandaag geven ze het minste weer af, dus pima weer om te shoppen! Na de lunch stappen we in de auto en rijden we naar Las Americas Premium Outlets. Deze outlet ligt letterlijk tegen de Mexicaanse grens aan, om daar te komen neem je de laatste afslag voor de grenspost. Ze hebben hier heel veel winkels, maar uiteindelijk hebben we er maar een stuk of 10 gedaan (we hadden nogal veel tijd nodig in de Nike store...). Natan heeft Jordans, een petje en een basketball (eindelijk, dat beloven we hem nl. al een hele tijd) gekregen en ook Julian (broekjes/shirts) en Nicoline (schoenen) zijn goed geslaagd. We eten hier ook wat en rijden dan naar de Vons (supermarkt, dezelfde als Safeway en we hebben geen idee waarom deze Vons heet). Eigenlijk stonden er nog 5 andere winkels op onze (lees: Nicoline’s) lijst, maar als we thuis komen is het inmiddels half 8, laat genoeg voor onze kleine spruit. Anders went hij nooit aan San Diego tijd. En morgen willen we naar Legoland, dus dan moeten we op tijd opstaan. We zijn er ook achter gekomen dat onze auto Sirius (satelliet radio) heeft. Nu kunnen we zelfs in de auto naar de basketballwedstrijden luisteren en natuurlijk naar heel veel muziek.

Balboa Park

Julian en Natan zitten nog lekker in Hawaii tijd, dus slapen uit tot een uur of half elf. Nicoline leest met een kop thee op de veranda in de zon een boek :) We hebben gisteren geen boodschappen gedaan, wat hier overigens makkelijk had gekund want heel veel winkels zijn gewoon open tot 1 of 2 uur ‘s nachts, dus we hebben niets in huis. We gaan eerst om boodschappen en komen terecht in een hele dure biologische winkel. Nu zijn we niet vies van biologische producten en daar willen we best voor betalen, maar dit is echt wel heel duur. We doen dus alleen boodschappen voor vandaag en morgenochtend ($80). We rijden weer terug naar huis om te eten en dan gaan we naar Balboa Park. Een gratis park midden in het centrum van San Diego. Er is van alles te doen, er zijn verschillende fonteinen en het is er prachtig. Ook zijn er 17 musea (daar moet je wel voor betalen), net als voor de San Diego Zoo. We wandelen door het park, bezoeken de rozentuin (het ruikt er heerlijk), lopen via Spanish Village Art Center naar de botanische tuin waar we nog een kolibrie zien vliegen.

Daarna gaan we met een treintje naar de speeltuin waar Natan nog even in de zandbak speelt. Alsof hij nog niet genoeg zand heeft gezien de afgelopen 12 weken! Maar ja op een klimrek of schommel zul je hem niet snel zien. Het is voor het eerst deze vakantie dat wij een lagere temperatuur hebben dan in Nederland. We gunnen het jullie hoor! Het was bij ons zo’n 20 graden. We hebben vandaag zelfs sinds 10 weken even een lange broek aan gehad toen we na het eten ‘s avonds nog even naar een Michaels (hobby) winkel zijn gegaan. Dat was wennen, zo’n lange broek.

Tweede reisdag

Dag 80, 17 april

Het was lekker donker op de hotelkamer. In de meeste huisjes waren bijna geen gordijnen, dus daar kwam veel licht naar binnen. Maar ja, vandaag gaat de wekker om 6.45, dus kunnen we er nog niet veel van genieten. We eten weer in hetzelfde restaurant als gisteren en pakken daarna al onze koffers weer in en om 8.30 pakken we de shuttle naar het vliegveld. We hebben gisteren online ingecheckt en toen zagen we tot onze verbazing dat Julian ergens anders zat... We proberen wat te regelen bij de check in, maar helaas kunnen ze ons daar niet helpen, we moeten het nog maar eens bij de gate proberen. We halen nog wat te eten en te drinken bij de Starbucks en gaan richting de gate. Natan heeft meteen al weer vriendjes gevonden om samen met autootjes te spelen. Die vermaakt zich wel. Wij proberen nog of we bij elkaar kunnen zitten. Ze vinden het ook vreemd dat dit heeft kunnen gebeuren, maar het vliegtuig zit helemaal vol en ze kunnen niets veranderen. Als we mogen boarden, vragen we aan de man die naast Nicoline zit of hij met Julian wil ruilen en dat wil hij gelukkig, hartstikke aardig. Dus we zitten toch bij elkaar, wel zo gezellig als we dik 5,5 uur moeten vliegen. Omdat het een binnenlandse vlucht is, hebben we geen entertainment en krijgen we geen maaltijd, tenzij je ervoor betaalt. We kiezen voor wat tapas, dan zit er voor iedereen wel wat bij. Uiteindelijk gaat de vlucht toch nog redelijk snel voorbij. Het laatste uur heeft Natan zijn vriendje van de gate weer gevonden, dus die twee vermaken elkaar. We landen alweer netjes op tijd. De tijd is weer met 3 uur verschoven (in plaats van 16 uur is het 19 uur). Als we de koffers hebben, gaan we op zoek naar de shuttle voor de autoverhuur. Op Hawaii hadden we de auto’s bij Alamo gehuurd, hier in LA bij Dollar. En er komen heel veel shuttles voorbij rijden, behalve die van Dollar! We hebben een minuut of 25 moeten wachten en toen kwamen er 2 van Dollar... En we hadden het flink koud! Het is hier dik 10 graden koeler. We krijgen uiteindelijk een Nissan Rogue mee of nou ja, we mochten er zelf eentje kiezen uit een hele rij, maar er stonden 14 Rogues, een Tiguan en een Chevron. We hebben degene gekozen met de minste miles (1600), die nog als nieuw rook. We hebben honger dus rijden eerst naar Denny’s om te eten. Het is inmiddels al half 10 en we moeten nog 2 uur naar San Diego rijden. De eerste twintigtal kilometers is het nog druk, maar daarna wordt het iets rustiger. Natan is al na een paar kilometer in slaap gevallen. We komen rond half 12 aan bij ons huisje. Het ziet er weer netjes uit, alleen kunnen we het wel vergeten om de auto hier in de straat te parkeren, het is er superdruk. Nadat we alles hebben uitgeladen (en Natan hebben moeten wakker maken), vindt Julian 2 straten verder een plekje. We gaan hopelijk heerlijk slapen in deze koele omgeving!

Eerste reisdag

Dag 79, 16 april

Voor wie onze Facebook niet heeft gezien: Julian heeft nog een filmpje gemaakt van wat andere vissen die we hebben gezien en ook met een stukje van de zwemmende schildpad.

We vliegen vanmiddag pas rond 15.30 uur, dus hebben we aan de eigenaar gevraagd of we een uurtje later konden uitchecken (om 12 uur) en dat mocht. We rijden via de Safeway om wat broodjes en dan gaan we de auto inleveren. Wat een geweldige bak was dat! Er zaten ook leuke features op. In de zijspiegels zat een lichtje als er iemand in je dode hoek zat, de stoel van de bestuurder gaat trillen als hij vindt dat je ergens te dichtbij rijdt. Uiteraard zat er een achteruitrij camera op en kon je van alles instellen (zoals bijv. km’s i.p.v. miles). Verder hadden we enorm veel ruimte, zat de auto lekker (we hebben de stoelverwarming niet nodig gehad :)) en reed hij soepel. Kortom, we gaan deze auto missen. Alhoewel het vliegtuig naar ons gevoel laat aankomt (14.45 uur), vliegen we toch netjes rond 15.30 weg. Dat gaat toch snel. Binnen een klein uurtje zijn we weer op Oahu en nemen we de shuttle naar het Best Western hotel, welke we via Priceline hebben geboekt. Het hotel ziet er netjes uit, alhoewel de bedden aan de kleine kant lijken. We eten in het restaurant in het hotel (steak en garnalen in bacon) en kijken op de hotelkamer nog naar een bball wedstrijd. Voor morgenochtend zetten we de wekker om 6.45 (kunnen we er alvast aan wennen dat we dat over anderhalve week ook weer zullen doen!).

Op het gemak

Dag 78, 15 april

Voor vandaag was redelijk weer afgegeven en dan valt het even tegen als je opstaat en het is bewolkt. Echt klagen doen we niet, want voor de rest van de week hadden ze slecht weer afgegeven en toen viel het weer mee (zeker tot een uur of 15). We doen dan ook op het gemak. We bekijken in onze reisgids of we nog iets willen zien, maar Big Island is big en de dingen die we zouden willen doen, zijn allemaal wat verder weg en daar hebben we geen zin in. De ochtend gebruiken we dan ook om een start te maken met het inpakken van de koffers, een was te draaien, 3 (!) basketball games te kijken (de play-offs zijn gestart) en te relaxen. Tegen een uur of 14 komt de zon toch door de bewolking heen en besluiten we, op aandringen van Natan, nog even naar het strand te gaan. Ook al waait het behoorlijk, het is lekker. We gaan dit keer aan een picknicktafel zitten. Julian en Nicoline gaan allebei nog een paar keer snorkelen. Doordat het high tide is en hard waait, is het snorkelen veel minder indrukwekkend dan de afgelopen dagen, maar we vermaken ons nog steeds goed. Er zijn een paar heel nieuwsgierige vissen die bijna letterlijk je snorkelbril in zwemmen. Apart en ook wel een beetje intimiderend, er zitten een paar grote joekels bij. 

Natan is minder blij met de harde wind: 'Waarom waait het' en als hij geen echt antwoord krijgt verandert hij zijn vraag in 'Hoezo waait het' (hij krijgt iets te vaak te horen dat hij geen waarom vragen meer mag stellen...). We eten weer restjes vanavond (worst & biefstuk van de bbq en krieltjes) en eten in de tuin totdat we (of eigenlijk Natan en Julian) lek geprikt worden.

Zwemmen met een green turtle

We hebben nog niet zo veel gezien van Big Island, maar we vinden het wel goed zo eigenlijk. We zijn erg blij dat Natan hier wel in de zee kan spelen en we hebben al zo veel moois gezien, dat we een voorkeur hebben om lekker op een strandje te zitten en te snorkelen. Jammer dat we niet samen kunnen snorkelen, want het is echt zo mooi hier. We gaan vandaag terug naar Kahalu’u beach. We hebben Natan gevraagd naar welk strand hij terug wilde (kiezel of zand strand) en hij koos voor deze. We zijn heel vroeg wakker vandaag (6.00 uur) en zijn al om 8.30 op het strand. We hadden verwacht dat Natan meteen het water in zou gaan, maar hij moet wederom wennen en er van overtuigd zijn dat er geen golven komen. Het is nog redelijk rustig met ander badgasten, dus Nicoline gaat direct het water in. Tsja en dan vallen we in herhaling, maar het is hier echt genieten! Julian en Nicoline wisselen elkaar af en om 11 uur halen we een lunch bij een food truck hier op het terrein. Er lopen veel vrijwilligers rond die bezig zijn met het vertellen over rif-vriendelijk zonnebrand. Je kunt zelfs je huidige fles zonnebrand omwisselen voor een rif-vriendelijke zonnebrandcrème. Nu hadden we ons thuis al ingesmeerd, maar misschien een idee voor morgen. We krijgen een sample mee. Na de lunch gaat Nicoline weer de zee in (sorry pap, geen 2 uur gewacht!) en na een 20 minuten snorkelen ziet ze opeens een schildpad zwemmen! Hij zwom zo voorbij andere snorkelaars die helemaal niets in de gaten hadden. Super, we hebben ze tot nu toe alleen nog maar vlakbij de kant zien liggen, dit is wel heel bijzonder. Een minuut of drie zwemt ze samen met de schildpad, totdat deze een ondiep gedeelte opzoekt om te eten en te zonnebaden. Binnenkort volgt een filmpje. Er was voor vandaag veel regen afgegeven voor heel Hawaii (incl. flashfloods) maar aan deze kant van het eiland is niets gevallen. Hebben we weer geboft. En wat doe je na een dagje strand? Juist, relaxen op de bank met chips en een iPad!

Aan het eind van de dag doen we nog wat kleine boodschapjes bij de Walmart. Inmiddels ziet Natan het direct als hij in een winkel komt waar autootjes te vinden zijn en ook hier heeft hij ze binnen no time gevonden. Hot Wheels autootjes zijn hier maar $1, dus we zullen er niet op failliet gaan. Nog maar 1 dag en dan zit ons verblijf op Big Island er al weer op.

Pu’uhonau O Honaunau of Two Step

Vandaag gaan we naar Two Step, een strand op zo’n 20 kilometer ten zuiden van ons huis. Het staat bekend als goede snorkelplaats, dus we zijn benieuwd. We zijn redelijk op tijd (voor 10 uur), maar het is al lastig om een parkeerplekje te vinden. Nu hebben we natuurlijk ook wel een bakbeest en die past niet overal tussen. Uiteindelijk vinden we een plekje en moeten we een meter of 150 terug lopen naar het strand (o, wat hebben we het zwaar). Het strand (Kahalu’u) van gister en eergisteren had kiezels, maar hier is een klein strandje met zand. Daar is het rustig, bijna alle andere gasten zitten op de rotsen langs de kust. Doordat er veel rotsen voor de kust liggen, komen hier ook weinig golven aan op het strand, dus ideaal voor Natan. Alhoewel hij toch eerst weer behoorlijk de kat uit de boom kijkt, voordat hij zich echt in het water begeeft. En dan... kan hij er geen genoeg van krijgen. Gek kind! Julian pakt de snorkelspullen en gaat op onderzoek uit.

Hij is vrij snel weer terug, want hij heeft zijn hand opengehaald. Nicoline gaat er dan in en het is hier echt heel mooi, maar we vinden het wel minder mooi dan Kahalu’u. We zien zo’n beetje dezelfde vissen, alleen is het hier veel dieper. Dus je zwemt als het ware boven de vissen in plaats van er tussen in. Toch is het genieten hoor, zeker als we weer een schildpad zien. Ze zoeken de rotsen op om van te eten. Dit strand wordt dus ook wel Two Step genoemd omdat je binnen 2 stappen tussen de vissen zit. Het blijft vandaag redelijk lang mooi weer, dus we zijn pas tegen een uur of 16 weer thuis (via de supermarkt). 's Avonds net voor zonsondergang stappen we nog even in de auto om een foto te maken van de ondergaande zon, maar helaas verdwijnt hij al snel achter de wolken, jammer.

Vissen, vissen en nog eens vissen

Dag 75, 12 april

Het is hier warm (zo tussen de 25 en 30 graden) en helaas wordt het 's nachts niet echt koeler. We zijn dan ook vroeg wakker en gaan vandaag nog een keer naar Kahalu'u beach. We vonden het snorkelen zo mooi gisteren, dat willen we nog een keer doen. En het was echt weer heel mooi. Het is echt net of je in een aquarium zwemt.
Zie hieronder voor het filmpje (al eerder op facebook geplaatst).

Snorkelen

Natan is weer vroeg wakker, dus die gooien we nog even terug zijn bed in met zijn iPad en wat koekjes :) Na een uurtje heeft hij er genoeg van en pakt hij zijn auto's en komt ons uit bed halen. We ontbijten en dan gaan opeens buiten de sprinklers aan. Er gaat een nieuwe wereld open voor Natan (er komen weer tig waarom vragen uiteraard)! En zoals het hoort, moeten we natuurlijk door de tuin onder de sproeiers heen en weer rennen. 'Mama, ik hoef vandaag niet te douchen, ik heb al gedoucht'! Daarna verzamelen we nog de heerlijk geurende bloemen die van de bomen gevallen zijn.

Het weer valt wederom mee, dus we gaan naar een strandje wat ook op 1 kilometer van ons huis afligt, maar dit keer richting het zuiden. Het heet Kahaluu Beach Park en staat bekend als goede plek voor beginnende snorkelaars. Dit strand heeft geen zand, maar hele kleine kiezels. Het is er al behoorlijk druk (het is nog geen half 10) en we zien overal mensen die aan het snorkelen zijn. Nicoline en Natan zoeken samen een ondiep plekje in de zee (jaja, jullie lezen het goed, Natan in de zee!) Er zijn hier verschillende ondiepe poeltjes, waarin eigenlijk weinig golven komen, dus uiteindelijk lukt het om hem erin te krijgen en hij heeft het dan ook heerlijk naar zijn zin. Fijn!


Julian gaat snorkelen en na een half uurtje komt hij enthousiast terug. Er zijn heel veel kleurrijke vissen en je ziet ze eigenlijk vrijwel meteen. Ook Nicoline gaat het water nog in, het lijkt wel een aquarium! Er zwemmen echt heel veel vissen en ze zijn mensen gewend, ze zwemmen wel van je weg, maar als je stil blijft drijven dan komen ze ook wel weer terug. Gele, groene, zwarte, zwart met geel en wit, zo veel vissen! Binnenkort zullen we een filmpje online zetten. We hebben bijna alle vissen gezien die op de foto's hieronder staan.

En als kers op de taart komt er ook nog een schildpad aanzwemmen tot vlakbij de kant! Hij neemt rustig de tijd om wat te eten. Het is wel een kleiner exemplaar dan die we in Maui hebben gezien, maar wat leuk om deze te zien in dit heldere water. Wat een mooi beest is het. Er staan overigens meteen twee soort beschermers bij, die ervoor zorgen dat iedereen de gevraagde 10 feet (3 meter) afstand houdt.

Magic Sands Beach Park

Ze hebben de hele week veel regen afgegeven voor heel Hawaii. We zijn dan ook heel verbaasd (en blij) als vanochtend de zon schijnt. Daar gaan we natuurlijk van profiteren. Op een kleine kilometer van ons huis ligt Magic Sands Beach Park, dus daar gaan we heen. Ook hier hebben ze strandstoelen in het huis liggen en een schepje en emmertje. We zijn in Amerika, dus we laden alles in de auto en parkeren vlakbij het strand. Dat is toch wel heel fijn, in Nederland heb je dit niet vaak, daar moet je vaak minimaal een kilometer lopen voordat je er bent. We worden verwend (en lui)... Het is lekker op het strand, het water is prachtig fel lichtblauw en helder. Natan komt nog steeds niet in de buurt van het water, hij vindt het echt eng. We denken dat het vooral ligt aan het geluid van de golven die neerslaan, maar er echt achter komen waarom hij zo in paniek raakt, doen we eigenlijk niet. We laten het maar gewoon doen en proberen hem ook niet meer over te halen om aan de waterkant te komen kijken. Tegen een uur of twee trekt de bewolking over en pakken we ons boeltje op om weer naar huis te gaan. Daar speelt Natan nog in de tuin en denken we na over dat we over 2 weken weer naar huis gaan. Aan de ene kant vinden we dat heel fijn (de honden, ons eigen huis, familie en vrienden, alle luxe van je eigen spullen weer om je heen), aan de andere kant is het wel lekker leven zo (de temperatuur, prachtige omgeving, elke dag je korte broek aan, niet werken, minder huishouden).

Naar de andere kant van Big Island

Dag 73, 9 april

Big Island is big, dus we hebben hier op 2 verschillende plaatsen huisjes gehuurd. Vandaag rijden we van de oostkant naar de westkant, van Hilo naar Kailua-Kona. Het is warm en vochtig hier en er zijn vaak geen gordijnen in de huisjes. Dat betekent dat Natan vroeg wakker is en wij dus ook. We hoeven pas om 11 uur uit te checken, dus we doen op het gemak. Sinds we de basketball hebben gekocht, wil Natan graag dribbelen, dus dat doen we nog even. Maar het is voor hem nog leuker als hij erachter komt dat alle tuinen hier heel schuin aflopen en de bal dus ergens af rolt en dat mama er dan heel hard achter aan holt omdat de bal niet in de afgrond mag vallen...

Het spettert eigenlijk de hele ochtend al. Daarom besluiten we om langs de noordkant van het eiland te rijden en niet via het midden, omdat je daar (denken we) hoger rijdt en dus sneller in de bewolking zit. We rijden eerst de Old Mamalahoa Highway, een scenic route van 4 miles. Het is echt een mooie weg, doet ons een beetje denken aan de Hana Highway met dichte begroeiing, smalle bochten en one lane bridges. Vervolgens nemen we de afslag naar Akakafalls. welke 134 meter hoog is. Vanaf de parkeerplaats zie je maar ongeveer 1/5 deel. Je kunt een wandeling naar de voet maken van een minuut of 45, maar wel met vrij veel trappen en er wordt gewaarschuwd dat het glad kan zijn. Het is wel droog, maar het heeft veel geregend vannacht en vanochtend. Natan en Julian hebben beiden geen zin, dus dan doen we het maar gewoon met het uitzichtpunt.
Het is een behoorlijk eind rijden naar ons nieuwe huis, bijna 100 miles en volgens onze navigator doen we daar ongeveer 2 uur over en hoeven we alleen maar rechtdoor te rijden. De auto rijdt heerlijk en Natan speelt lekker met zijn auto's en vliegtuigen. Wel gaat het na een half uurtje keihard regenen en als we in de buurt van Waimea de weg afslaan om wat te eten te halen, rijden we vol de mist in. Het zicht is hier zeker niet meer dan 50 meter. Als we weer terug op de (snel)weg zijn, is de mist ook daar inmiddels aangekomen. Blijkbaar komt dit hier vaak voor, want er staan waarschuwingsborden langs de kant van de weg. Dit deel van Big Island vinden we er niet echt Hawaiiaans uitzien. Beetje glooiende hellingen en 'normale' bomen. Na een half uur zien we dan wel weer lavavelden, dat lijkt er meer op. Ook dit huis ziet er weer prima uit en we zitten weer vlakbij de kust. We hebben hier zelfs een tuin met gras en steentjes, fijn voor Natan!

Hawai’i Volcanoes National Park (NP)

Ze hebben vanaf een uur of drie weer flinke buien afgegeven, dus we staan op tijd op vanochtend voor een bezoek aan Volcanoes NP. Het is een kleine 50 kilometer rijden en af en toe breekt de zon door de bewolking. In het NP zijn nog 2 actieve vulkanen. Op dit moment is er geen lava flow die in de zee uitkomt of andere lava flow waar je gemakkelijk naar toe kunt wandelen. We zijn dan ook zeer verbaasd als we in het visitor center horen, dat het vandaag, als we geluk hebben, mogelijk is om lava te zien vanuit de Halema’uma’u krater. Deze krater bevat een lavameer dat je kunt zien vanaf het uitzichtpunt bij het Jagger Museum. We nemen dan ook de Crater Rim Drive, waar we eerst een stop maken bij de Steam Vents. Het blijft apart om te zien, stoom dat zo maar uit de grond omhoog komt. Dan rijden we door naar het Jagger Museum (tevens laatste stop van deze drive) en dan zien we inderdaad lava. Super, mede omdat we van te voren niet hadden gedacht dat we dit hier konden zien. Er staat een ranger met een hele goede verrekijker en iedereen mag er gebruik van maken. Natan snapt niet echt wat hij ziet, maar bijzonder vindt hij het wel. Het is echt wel ver, maar ook met het blote oog zie je de lava. Je moet goed kijken, maar af en toe spuwt het lavameer boven de rand uit. Voor een foto is het echt wel te ver, maar we hebben een foto kunnen maken door de verrekijker van de ranger (wat echt niet makkelijk is overigens).

Volgens de ranger hebben we geluk, want gisteren kon men hier niets zien. We lopen nog even door het museum en zien een filmpje van dichterbij het lavameer, bijzonder.

We stappen weer in onze heerlijke auto/bakbeest en rijden dan naar de Chain of Craters Road.

Hele delen van het park zijn afgesloten i.v.m. de giftige gassen uit de kraters. We stoppen bij de Kilaue Iki overlook en van daaruit wandelen we door een bos naar de Thurston Lava tube, in deze tunnel heeft honderden jaren gelden dus lava gestroomd. We picknicken onderweg en rijden dan naar het eind van deze weg (20 miles) via gitzwarte lava velden waar netjes bijgezet is van welk jaar de velden zijn. Je ziet inmiddels al wat vegetatie op de velden die van de eind jaren ‘70 zijn. Verder zie je alleen maar zwarte rotsen. Inmiddels zijn we de zee in de verte, maar het is nog een eindje rijden.
Aan het eind van de weg heb je een uitkijkpunt bij de Holei Sea Arch. Het is hier echt prachtig. De zwarte lava rotsen die een meter of vijftig hoog zijn met caves aan de onderkant waar de felblauwe zee/golven tegenaan beuken en dan natuurlijk de lava arch.

Na een half uurtje keren we weer terug naar de auto en beginnen we aan de terugweg (zelfde weg terug). Net voor we het park uitrijden begint het te stortregenen. Een half uur geleden liepen we bij de arch nog in de brandende zon! In Hilo stoppen we nog bij een winkelcentrum, maar we kopen uiteindelijk niets. Morgen gaan we naar de andere kant van Big Island, dus vanavond wordt alles weer ingepakt.

Dit was overigens ons uitzicht de afgelopen paar dagen, niet slecht toch?

Watervallen Wailuku rivier

We zijn gisteren om boodschappen geweest, maar Natan vindt het brood niet lekker en eet dus niet... Dus gaan we naar een andere supermarkt waar ze wel brood hebben dat hij lust. Hij wil het zelf uitkiezen en het moet en zal bruin brood zijn, prima! Na de supermarkt rijden we nog langs een aantal watervallen die op nog geen 10 km van ons huis liggen. En voor onze trouwe volgers: Nee, we hebben nog niet genoeg watervallen gezien! De watervallen liggen allemaal aan één rivier (Wailuku) welke uitkomt in de zee. We bekijken Rainbow falls, Pe’epe’e falls en Wai’ale falls. Ze liggen allemaal op een paar km van elkaar. Het heeft flink geregend afgelopen nacht en vanochtend, dus er komt veel water naar beneden.

Verder doen we vandaag niet zo heel veel bijzonders, beetje bijkomen van weinig slaap, verslag schrijven, back up maken van foto’s en filmpjes, gitaar spelen, basketballen en Netflix kijken.

Naar Big Island

Onze week Maui zit er alweer op. We hebben niet echt lekker geslapen afgelopen nacht, het was echt veel te warm en heeft af en aan gestortregend afgelopen nacht. We moeten om half elf uitchecken en aangezien we pas om half vier moeten vliegen doen we op het gemak. We hadden graag nog naar de Seven Sacred Pools gegaan, maar het blijft maar regenen. En we gaan echt geen 3 kwartier wandelen (deze liggen helaas niet aan de kant van de weg) in de stromende regen. Rond 10 uur gaan we toch maar de auto in, het is tenslotte lekkerder in de airco dan in de warme kamer. Na een tijdje zet Julian de airco uit... De benzinemeter gaat ineens erg hard naar beneden en er zijn op deze route uiteraard gaan tankstations. We zitten de rest van de route echt een beetje met geknepen billen, want we willen hier natuurlijk niet stranden. Jeetje, wat is deze weg lang als je weer in de bewoonde wereld (met een tankstation) wil komen. Op een gegeven moment gaat het lampje ook branden en volgens onze google maps is het nog 35 miles naar het eerstvolgende tankstation. Als we dat maar gaan halen. Op nog zo'n 4 miles van de splitsing wegnummer 36 en 360 zien we een aantal wegwerkers, we vragen hun naar de dichtstbijzijnde tankstation en zij verwijzen ons naar eentje die niet op google maps naar voren kwam. Nu maar hopen dat we dat gaan redden (we moeten nog 8 miles). Voor we vertrokken gisteren hadden we nog een halve tank en vanochtend hadden we nog meer dan een kwart tank, dus we hadden niet gedacht dat het zo snel zou gaan. En laten we nu net deze week een auto hebben zonder boardcomputer die aangeeft hoeveel miles je nog kunt rijden. Pfffff, ja hoor gelukkig we redden het. Wat een gedoe, grappig om te zien dat Julian steeds meer gaat praten en Nicoline juist steeds stiller wordt :)
We gooien tien dollar in de tank, we moeten nog 15 miles naar het vliegveld en de tank mogen we leeg inleveren. Het is inmiddels wel droog geworden gelukkig. Het inleveren gaat allemaal weer snel, de shuttlebus naar het vliegveld is vol, dus we wachten een bus (nog geen 2 minuten later is die er al). We doen weer de hele riedel van inchecken, koffers inleveren, security. Zelfs Natan weet precies wat er komen gaat. We eten voor het eerst deze vakantie Burger King en Natan eet een hot dog. Op elk vliegveld kijkt Natan in de winkeltjes of hij een auto ziet. Dit deden we nl. in Nieuw-Zeeland, dus ja dat moet ook in Hawaii... Het vliegtuig komt pas tegen 15.05 aan, maar we stijgen keurig netjes om 15.37 op, knap hoor. Het is echt een superklein stukje vliegen en voor we het weten zijn we er al.

In tegenstelling tot de andere vliegvelden hoeven we hier niet met een shuttle naar de autoverhuur, dat scheelt. Julian vraagt wederom om een upgrade en de dame laat zien welke auto we dan kunnen krijgen (een GMC Yukon) en Julian is verkocht. Al met al slaan we er (volgens ons) een redelijke deal uit. En wat een bak is dit! Er zitten heel veel leuke snufjes in en het lijkt bijna wel of we weer in een camper rijden. En de auto geeft aan hoeveel miles we nog kunnen rijden!
We 'cruisen' naar ons huis voor het komende weekend. We zitten in Hilo, aan de oostkust van Big Island. Het is weer een leuk huis, maar ook hier is het erg warm en vochtig (geen airco). Als we de koffers willen open maken zien we dat één koffer open is gemaakt (de rits is niet goed terug vast gezet door diegene) en dat is niet zo erg, maar we krijgen het slot niet meer open. De code is aangepast, grrrrr. Na 15 minuten cijfertjes draaien, gaat hij gelukkig open. Er is inderdaad 1 cijfer veranderd.
Verder maken we vanavond kennis met de Coqui frog, een kikker die vanuit Puerto Rico naar Hawaii is gekomen. Als het donker wordt, beginnen ze met hun paringsroep, welke tot zo'n 80 à 90 decibel hard zijn. Tel dat op bij de warmte en je begrijpt, behalve Natan, heeft niemand geslapen...

The road to Hana

We ruimen vanochtend weer alles in de auto en volgeladen vertrekken we rond half 10. We hadden wederom een lekker huisje, Airbnb bevalt ons goed tot nu toe (alleen het huisje in Kauai hebben we via Homeaway geboekt) en je krijgt meestal wel wat je verwacht. Internet is hier over het algemeen ook goed (iig in vergelijking met Nieuw-Zeeland). We rijden eerst nog even via de Target en Walmart in Kahului en daar slaan we een paar souvenirs in en Julian koopt nog een basketball. Inmiddels is het al tegen half 12 als we aan the road to Hana beginnen. Dit is een route die van Kahului via de kust loopt tot aan Hana waar je heel veel dingen kunt doen (wandelen, watervallen bekijken, zwemmen onder watervallen en pools e.d.). Van Kahului tot Hana is het 52 miles (84 km) en als je niet stopt doe je al 2,5 uur over deze weg vanwege de bochtige en smalle weg. Er zijn in totaal 59 bruggen langs deze route, waarvan 46 one lane bridges zijn. Dus dat betekent veel stoppen, goed kijken en aftasten met je tegenligger wie er als eerste gaat. Het weer is vandaag best goed, dat is fijn want we rijden door een regenwoud. Onze eerste stop is Ho'okipa lookout, officieel ligt deze nog niet aan de road to Hana, maar is wel de eerste bezienswaardigheid na de stad Kahului. Er staat behoorlijk wat wind en er zijn veel surfers hier. Ook zien we nog een schildpad zwemmen tussen de rotsen.

Op een gegeven moment gaat wegnummer 36 over in wegnummer 360 en dat is het begin van Hana Highway. Onze reisgids geeft per mile aan waar diverse bezienswaardigheden zijn, maar het valt soms niet altijd mee om ze te vinden. Vaak kun je niet parkeren of je bent er al voorbij en een stuk teruglopen langs de zeer smalle bochtige weg met onze kleine man doen we niet en omkeren is hier helemaal onmogelijk. Onze eerste stop is Haipua'ene falls, een kleine waterval. Vervolgens rijden we door naar Ke'anae Peninsula waar we een mooi zicht hebben op een deel van de Hana coast. 

We stoppen hier ook nog bij Sandy's voor heerlijk bananenbrood. Hij komt net vers uit de oven, dus hij is nog warm als we hem opeten. Tegen Natan zeggen we alleen dat het cake is (banaan eet hij niet) en hij vindt het heerlijk. Die kunnen we thuis ook wel eens bakken dan, krijgt hij toch wat fruit binnen. Het is inmiddels behoorlijk warm geworden en af en toe is het gewoon lekker dat je weer even in de airco in de auto kunt zitten. We rijden weer verder en stoppen nog bij diverse watervallen met allemaal moeilijke namen (Ching's Pond, Upper Waikani falls (ook wel de drie beren genoemd, vanwege de 3 watervallen naast elkaar, zie de foto hieronder)), Pua'a Ka'a state park met 2 watervallen vlakbij elkaar, Hanawi falls en Makapipi falls). De meeste watervallen liggen echt direct naast de weg. Bij sommige stappen we alleen uit om even te kijken en bij andere doen we op het gemak en klimmen en klauteren we wat op de stenen en doen we onze voeten lekker in het water.

Tegen 16 uur begint het keihard te regenen. Gelukkig hoeven we nog maar een kwartiertje naar ons onderkomen voor vannacht en zijn er geen bezienswaardigheden meer. Het is wel ontzettend warm en klam en vochtig en onze kamer/huis ook. Wel zien we onze eerste (dubbele) regenboog op Hawaii. We eten allemaal left overs van de afgelopen week en proberen verder zo stil mogelijk te zitten/liggen. Hopelijk kunnen we een beetje slapen.

Maui Ocean Center

Dag 68, 4 april

Voor vandaag is slecht weer afgegeven en tussen 8 en 10 's ochtends komen er inderdaad 2 buien over. We besluiten dan om vandaag naar het Maui Ocean Center te gaan. Aquaria vindt Natan altijd erg leuk en zo kunnen we binnen schuilen, mocht het gaan regenen. (Het is overigens de rest van de dag tot 20.00 uur droog gebleven, en dat was het woord 'bui' niet eens waard). We bestellen nog even snel online kaarten, dat scheelt toch gauw weer $20. Het Ocean Center ligt op maar 7 miles rijden, dus we zijn er snel. Het is loeidruk op de parkeerplaats, maar bij het aquarium valt het best mee. Er vertrekken hier vandaan ook walvis- en dolfijnentochten, vandaar de (auto-)drukte. Het is echt een mooi aquarium en Natan loopt van de ene bak naar de andere (sommige zijn binnen, anderen weer buiten) en gilt het uit van plezier als hij vissen ziet. Vooral de kreeften, krabben en haaien zijn favoriet, maar de gekleurde vissen en de kwallen worden ook uitvoerig bekeken.

Natuurlijk hebben ze hier ook schildpadden, maar die zijn echt stukken kleiner dan die wij gisteren 'live' hebben gezien. Sinds halverwege de vakantie is Natan gestart met de 'Waarom'-fase. We dachten eigenlijk dat hij deze fase had overgeslagen, maar hij vraagt nu in 5 minuten wel 40 keer 'Waarom?'. En daar kunnen we natuurlijk heel goed mee omgaan (NOT). Dus ook hier rollen de waarom-vragen zijn mond uit. Nu vinden we dat hier niet zo erg, want het is natuurlijk leuk om ook nog wat op te steken.

We vermaken ons prima en lunchen in het restaurant dat hier zit. Er zijn 2 grote binnenruimten met aquaria die tot het plafond reiken en ook is er een tunnel. Natan vindt het eerst spannend om er doorheen te gaan, maar laat zich dan toch afleiden door de stingrays die hier zwemmen. Wat zijn ze groot! Als we alles gezien hebben, gaan we weer naar ons huis terug. Daar pakken we onze strandspullen en zoeken in onze reisgids 'Maui Revealed' (echt een goede serie reisgidsen mocht je ooit nog eens naar Hawaii gaan) een strandje uit. We hebben geluk dat we vlakbij kunnen parkeren. Als we ons net neervlijen, komt er een moeder met jongetje naar ons toe, of Natan zin heeft om samen te spelen. Natuurlijk! Het jongetje heet Curtis en komt uit Washington state. Hij wil wel graag met Natans auto's spelen en Natan wil wel graag met zijn scheppen spelen, dus dat komt goed uit! Ze bouwen (een soort van) samen een zandkasteel en een grote berg waarlangs de auto's kunnen rijden. Julian gaat de zee nog in met een snorkel, maar eigenlijk heb je alleen in de ochtend goed zicht (dan is het water nog niet zo troebel) en er staat een stevige wind, dat voor nogal wat ruige golven zorgt. Rond een uur of vijf gaan we weer richting huis en op aanraden van onze huiseigenaar halen we fish taco's bij Coconut's fish cafe en nemen we coconut shrimps mee. En het smaakt echt super. Na het eten pakken we de koffers weer in, morgen hebben we voor 1 nacht een andere overnachtingsplek aan de andere kant van het eiland.

Haleakala NP en schildpadden

Vandaag geven ze het beste weer af voor deze week. We staan dan ook vroeg op om naar Haleakala NP (national park) te gaan. Vanuit Kihei (waar wij verblijven) kijken we al een hele week naar een berg die altijd in de wolken zit. Zo ook vandaag, maar wel stukken minder. De bezienswaardigheid in dit NP is de Haleakala crater. De weg ernaar toe gaat voornamelijk via haarspeldbochten en onderweg komen we veel bomen met paarse bloemen tegen. Bij het eerste uitkijkpunt hebben we een mooi uitzicht op de zuidkust van Maui met Kihei, we zitten al voor een deel boven de wolken. Naarmate we verder rijden komt er inderdaad steeds meer bewolking bij. De top van de crater ligt op bijna 3000 meter hoogte en op zo'n 5 kilometer hiervan rijden we de mist in en deze trekt helaas niet meer weg. We stoppen toch nog even op de top om het visitor centre te bezoeken. Het waait echt heel hard en het is bar koud. Natan vindt het maar niets. Binnen zien we dat het ook maar 4 graden is.  Als we weer naar beneden rijden, komen we een kilometer of 3 van de top toch weer in de zon terecht, maar een kilometer of 3 verder rijden we weer de mist in. Het uitzichtpunt van de heenweg zit nu ook in de mist. Als we weer terug zijn in Kihei schijnt de zon gelukkig. Na de lunch besluiten we om naar het strand vlakbij ons huis te gaan. Dit is nog geen kilometer lopen, maar er zijn geen voetpaden o.i.d. dus we gaan met de auto. Het is lekker aan het strand, er staat een windje en het water is een heel eind ondiep, dus heerlijk warm. Op een gegeven moment denkt Nicoline een vin te zien (Julian heeft het elke dag over haaienaanvallen op Maui), maar na een paar minuten komen we erachter dat het (gewoon) een schildpad is. Binnen no time liggen we allebei in het water, maar we zien de schilpadden wel maar ze zwemmen van je weg. En we kunnen je wel vertellen, ze zwemmen echt wel snel! Vanaf de kant hebben we goed zicht (we zitten net iets hoger dan het wateroppervlak) en we denken dat er ongeveer 3 tot 5 schildpadden aan het rondzwemmen zijn. Je ziet af en toe een kopje of een poot boven het wateroppervlakte uitkomen. We gaan zelf ook nog een paar keer het water in, één keertje is Nicoline op zo'n 3 meter van een schildpad en wat is hij groot! Uiteindelijk halen we de drone erbij. Het valt niet mee om ze op te sporen vanuit de lucht, maar uiteindelijk zien we er eentje. Superleuk.

NCAA Finale

Voor degene die het nog niet wisten: het was March Madness afgelopen 4 weken. Dit betekent dat de divisie 1 basketballers een soort afvalwedstrijden spelen. Er wordt gestart met 68 teams en als je verliest, lig je eruit. Dit is ingedeeld in 4 regio's, wat dus eindigt in een final four (de beste teams van elke regio) en uiteindelijk de finale. Dit is heel groot in Amerika en alle wedstrijden worden live uitgezonden. Een heerlijke maand voor ons om in Amerika te zijn! Vandaag was de finale, dus we hebben lekkere hapjes en drankjes gehaald en zijn er eens goed voor gaan zitten. Michigan speelde tegen Villanova (Philadelphia) en de laatste heeft gewonnen. Verder niet veel gedaan vandaag. Vanochtend wilden we nog snorkelen en zijn we naar een strandje op een paar kilometer hiervandaan gegaan, maar het ging net regenen toen we aan kwamen rijden, dus maar weer rechtsomkeer gemaakt. Vanavond ook nog even naar het strand geweest, helaas nog steeds geen schildpadden gezien. Daarna nog een shave ice gehaald met bol (heerlijke) kokos ijs eronder.

Snorkelen

Uiteraard ontbijten we vanochtend met een gekookt eitje, het is tenslotte Pasen. Verder merken we er niet zo veel van en de winkels zijn hier ook allemaal gewoon open. We halen nog wat verse spullen bij de Safeway (die hier 24 uur per dag open is) en gaan een stukje langs de westkust rijden. Het is zwaar bewolkt. We zijn eigenlijk alleen de kustlijn, als je richting het binnenland kijkt (waar bergen zijn), zie je eigenlijk alleen maar wolk. We stoppen onderweg een aantal keren bij mooie uitzichtpunten en rijden door Lahaina, een redelijk grote plaats, erg toeristisch, met een echt centrum (dat komt niet vaak voor in Amerika/Hawaii). Het is hier vandaag (en eigenlijk altijd) erg druk. We komen nog langs het Banyan Tree Park, wat bestaat uit 1 boom. Het lijkt echter wel of er 8 hele grote bomen staan, maar het is er dus maar 1, bijzonder.

We rijden tot Honolua Bay waar we vanaf het uitzichtpunt veel snorkelende mensen in het water zien. Daar hebben we ook wel zin in, dus we rijden een klein stukje door tot we een plekje hebben gevonden voor de auto en beginnen aan een korte wandeling door een prachtig stukje bos. Hier zien we ook bananenbomen staan met grote trossen bananen. Natan vindt het toch wel bijzonder dat ze hier zomaar in de boom hangen. We zoeken een plekje en Julian gaat het water in. Het is er mooi. Hij ziet verschillende vissen en mooi koraal. Als hij weer terug komt, gaat Nicoline het water in. Maar het wil niet lukken, er blijft water in de bril lopen. Jammer, maar het zoute water prikt te erg in de ogen om door te zetten. Volgende keer een andere bril meenemen. Die kunnen we gewoon lenen van de eigenaar van het huisje, dus hij heeft er vast nog wel meer.

Strand en lava

Dag 64, 31 maart

We doen op het gemakje vanochtend. Ook maken we kennis met Don, de eigenaar van het huisje. Hij heeft meteen goede tips voor ons en samen met Natan struinen we zijn eigen tuin en de andere verhuurhuisjes af voor (strand)speelgoed voor Natan. Aardige man en Natan helemaal happy met een graafmachine, dieplader en kiepwagen. Hij wil eigenlijk niets meer doen vanmiddag, alleen maar spelen in de tuin van die aardige meneer met al dat speelgoed. We laten hem dus even lekker spelen en stappen rond de middag dan toch in de auto.

Voor vandaag was regen afgegeven, maar het valt mee. Er hangt wel een zware bewolking, maar de zon blijft er toch redelijk doorheen schijnen. We rijden door de dorpen/stadjes Kihei, Wailea en Makena naar het zuiden. Bij Makena Beach Park parkeren we de auto. We lopen het strand op en gaan zitten. Het water is heel helder en heeft een lekkere temperatuur (je hebt niet het gevoel dat je door moet gaan), maar er zijn weinig rotsen, dus snorkelen gaat hier niet lukken. We eten wat, kijken naar mensen in de branding die onoplettend onderuit worden gehaald door de golven, hun zonnebril verliezen of tijdens het maken van een foto volledig verrast worden door een hoge golf. Genieten dus! Natan speelt lekker met zijn nieuwe auto’s en op een gegeven moment willen we wel eens met z’n 2-en in het water. We zeggen tegen Natan dat hij op een stoel moet gaan zitten en dat hij er niet vanaf mag zolang wij in het water zijn. Hij vindt het allang prima dat hij niet mee hoeft en doet braaf wat hem gevraagd wordt! Zodra wij weer uit het water komen, vraagt hij om M&M’s, de smiecht!

Na een uurtje of 2 stappen we weer in de auto en rijden we verder naar het zuiden. Deze weg is doodlopend en eindigt in een lavagebied. Overal waar je kijkt zie je zwarte rotsen. Het is niet helemaal duidelijk wanneer de vulkaanuitbarsting heeft plaats gevonden, maar er zijn schattingen van tussen 1490 en 1790. Julian stuurt de drone nog even de lucht in, maar er is niet veel meer te zien dan zwarte rotsen, apart dat wel. Inmiddels is het nu helemaal bewolkt geraakt en rijden we op het gemak richting huis.