Naar Maui

Het is gisteren gelukt om de koffers allemaal in te pakken, dus we hoeven ons vanochtend niet te haasten. We videochatten nog even met opa Jeannot, die vandaag 73 is geworden. We gaan vandaag een taartje en een drankje nemen op hem. Gefeliciteerd, bon anniversaire!

We rijden via de Safeway (voor heerlijke kaasbroodjes, die Natan super eet) naar het vliegveld. Eerst leveren we de auto in en het gaat weer supersnel en de shuttle staat ook klaar. Dan gaan we onze koffers inchecken (we hebben een extra tas gekocht waar al onze warme kleding in zit, die we nog nauwelijks hebben gebruikt) en door de security. Ook dat gaat allemaal vlotjes. Het is warm en vochtig vandaag, dat is voor het eerst (die vochtigheid). We lopen de Starbucks in en daar staat de airco aan. We bestellen wat en gaan hier lekker zitten. Rond kwart voor 12 gaan we richting de gate en we kunnen eigenlijk bijna meteen doorlopen naar het vliegtuig. Het is bijna net alsof je de bus pakt, zo gemakkelijk als het gaat. We gaan netjes op tijd de lucht in. Het is een kleine 50 minuten vliegen en dan landen we op Kahului. Aloha Maui!

Als we bij de bagageband komen, liggen de eerste koffers er al weer op, hoe doen ze dat? Binnen 2 minuten hebben we onze 3 koffers te pakken en gaan we weer richting Alamo. De bus staat klaar, hij is helemaal vol, maar we zijn meteen aan de beurt bij de verhuurder. Helaas kunnen we niet uit veel auto’s kiezen. Het wordt uiteindelijk eeen Jeep Patriot, volgens Julian de minste van alle auto’s die we tot nu toe hebben gehad. Hij rijdt minder soepel, trekt niet echt hard op, er is minder ruimte, hij heeft geen achteruitkijkcamera en geen digitale boardcomputer, hoezo verwend! Overigens krijgen we er wel een tomtom bij. Julian had nog gevraagd voor een upgrade naar een full size suv, maar dat was $40 (*7 dagen) meer, dat is een beetje te gek  en volgens de dame achter de balie was dat een koopje want normaal was het $200 per dag. Amehoela! 

We rijden in één keer door naar ons huisje. Althans dat dachten we, we komen uit in een resort... We pakken onze routebeschrijving erbij en zien dat we 4 mile te ver door zijn gereden. Het huisje ziet er goed uit, we hebben hier zelfs airco. Het is een stuk warmer hier op Maui dus dat is fijn. We acclimatiseren even en gaan dan om boodschappen.
De Safeway is lekker dichtbij en we hadden al op google maps gezien dat de Outback (een favoriet restaurant van ons allebei) ook hier zat. We brengen eerst de boodschappen naar huis en rijden weer terug. We eten vanavond hier (bedankt Ka&Nien, het heeft gesmaakt!). We hebben voor Natan de iPad meegenomen, maar hij zit hartstikke lief te spelen, eet goed mee (garnalen van de bbq, mozzarella ballen, croutons en blooming union) en we hebben de iPad niet nodig. Een toetje slaan we over (dit keer, we gaan hier van de week vast nog een keer eten), want thuis staat er nog een gebakje op ons te wachten. Onze belofte aan Jeannot!

Noordkust

Vandaag gaan we het noordelijk deel van Kauai verkennen. Onze eerste stop is Kilauea Lighthouse and Wildlife Refuge. We moeten hier $5 entree betalen. Hier broedt de Nēnē gans (in 1950 waren er nog maar 50 van deze ganzen, nu schatten ze dat er zo'n 2500 zijn, maar er komen er maar weinig bij). De gans leeft hier het hele jaar door, maar we zien er pas een paar als we wegrijden. Verder zien we hier ook een Red Legged Booby, alleen vragen wij ons af waarom dit beest niet 'Blue Beak Booby' heet, want zijn blauwe snavel vinden we veel bijzonderder dan die rode poten!
De vuurtoren bevindt zich op het meest noordelijke puntje van alle eilanden van Hawaii. Julian spot in de verte alweer walvissen. We zien 2 blowholes naast elkaar, dat moet een moeder met kind zijn. Het is wel allemaal ver weg, maar Nicoline kijkt net op tijd door een verrekijker en ziet een staart het water in verdwijnen. We zien in totaal wel een stuk of 6 blowholes, het is hier druk voor de kust!

We stappen weer in de auto en rijden richting Ke’e Beach, het eindpunt van deze weg. Maar eerst stoppen we nog bij Hanalei voor een shave ice, het bekende ijs van Hawaii.
Het is echt heerlijk (onder de shave ice zit ook nog een bolletje macadamia ijs), dit gaan we zeker nog een keer eten! Natan wil uiteraard niet proeven, dus die krijgt een rijstwafel, verschil moet er zijn!

Als het op is rijden we weer verder. We parkeren de auto bij Ke’e Beach en gaan hier het strand op. Met een klein beetje pijn in ons buik, kijken we naar het begin van de Kalalau trail. Die hadden we graag gelopen (of in ieder geval de eerste 2 mijl), maar dat gaat echt niet met Natan. Het is een op sommige stukken steil pad en je moet een aantal keer water oversteken en de meeste doen over de eerste 2 mijl anderhalf tot 2 uur en dan moet je ook weer terug. Jammer, dan moeten we over 18 jaar nog maar eens samen terugkomen, of als Natan 4 tot 5 uur kan/wil wandelen. De Na Pali coast (waarlangs deze trail loopt) is echt prachtig. Uiteraard hebben we het al gezien vanuit de helikopter, maar wandelend beleef je het toch weer op een andere manier. Maar niet getreurd hoor, het strand is hier ook weer zo mooi. Blauw water, wit zand, palmbomen, Banyan trees (bomen met wortels boven de grond) en zon. We gaan hier lekker in de schaduw zitten. Inmiddels is het al weer bijna 15 uur, dus na een half uurtje stappen we weer in de auto en rijden we naar een wat rustiger strand waar we een late lunch eten. Dan gaan we toch weer terug richting huis (een dik uur rijden), want er moeten koffers ingepakt worden, morgen vliegen we alweer naar Maui.

Waimea Canyon State Park

We staan vanochtend vroeg op. We gaan naar Waimea canyon. Omdat in de loop van de ochtend/begin middag er meestal wolken (en regen) ontstaan in deze canyon, willen we er op tijd zijn. Het is zeker nog een uur rijden naar het begin van de canyon en wonder boven wonder rijden we al om 8.15 weg. We rijden via de Safeway (supermarkt) in Lihu’e om vers brood. Als we dichter bij de canyon komen zien we al bewolking hangen boven de bergen. Helaas, maar we rijden toch door. De route door het park is ongeveer 18 miles heen en je rijdt dezelfde weg weer terug. Langs de route zijn verschillende lookouts, die we allemaal aan doen. De bewolking is al behoorlijk samengepakt en af en toe regent het, we rijden door de wolken en af en toe piept de zon door de wolken en dan is het meteen 10 graden warmer. De wolken geven ook wel weer iets mystieks aan de canyon. Al bij het 2e uitzichtpunt zegt Natan: ‘Gaan jullie maar kijken hoor, ik blijf wel even zitten’... pardon? Gelukkig vond hij het blijkbaar toch niet zo heel gezellig alleen, want de uitzichtpunten daarna wil hij toch weer mee. We zien ook de waterval waar we vlak langs zijn gevlogen met de helikopter.

Vooral het laatste uitkijkpunt van de canyon moet prachtig zijn, echter deze ligt geheel in de wolken... en het ziet er niet naar uit dat ze binnenkort wegtrekken. We rijden dan ook een stukje terug tot we weer in het zonnetje zijn en eten hier onze lunch op tussen de kippen, hanen, rode kuif vogels en kleine duiven. Het is een sport voor Natan om ze weg te jagen (als je dat niet doet, pikken de kippen je gewoon in je voeten).

Als we het park uiteindelijk uitrijden, verschijnt de zon weer. Daar gaan we eens even lekker van genieten, dus we rijden langs de kust tot we een mooi plekje hebben gevonden en dan ploffen we neer. Het is hier rustig op het strand, dat vinden we toch echt wel veel lekkerder dan het drukke Poipu van gisteren. Julian maakt nog wat mooie beelden met de drone en we hebben lol in de branding.

Strand, basketball en Wailua falls

Het is lekker weer vandaag, dus we gaan op zoek naar een strand aan de zuidkant van Kauai. Poipu beach moet een mooi strand zijn, dus daar gaan we naar op zoek. En we zijn niet de enigen! De kust rondom Poipu staat vol met resorts en hotels en we kunnen bijna geen parkeerplaatsen vinden voor niet-hotel/resort gasten. We rijden wat heen en weer en uiteindelijk vinden we een plekje. Van het huisje hebben we strandstoelen meegenomen en voor Natan een emmer, schep en bal. Het strand is smal, met palmbomen en knalblauw water, mooi! Maar druk. We vermaken ons met mensen kijken die in de branding spelen, zwemmen, surfen en snorkelen. Het is ons wel een beetje te massaal en we houden het voor gezien na een uurtje of 3.
We stappen in de auto op zoek naar een picknickplek. En die vinden we: een picknicktafel naast een basketball veldje, perfect.
Vanochtend heeft Rick, de eigenaar van onze cottage, namelijk speciaal voor ons een basketball afgegeven. Hoe aardig! En hij had ook een kokosnoot bij zich uit zijn eigen tuin. Ter plekke pakte hij zijn machete erbij en maakt hij de kokosnoot open. Natan heeft het er nog over. Zo hadden we een vol glas vers kokoswater en stukken kokos, mmmmmm. We eten hier brood, uitgezocht door Natan (olijfbrood) en gooien een balletje. Phoe, dat valt niet mee. Laten we zeggen dat aan het het felle zonlicht lag en niet omdat we uit vorm waren. Leuk om weer eens een balletje te gooien, was veel te lang geleden.
We rijden weer terug richting onze cottage via de Wailua falls. Het is een behoorlijk hoge waterval en we kunnen bijna niet zien waar hij de grond raakt.

Helikoptervlucht over Kauai

Dag 59, 26 maart

Om 7 uur komt Natan onze slaapkamer binnenstormen 'Vandaag gaan we met de helikopter!' Iemand heeft er zin in! Helaas moet hij nog wachten tot vanmiddag. 

We rommelen vandaag wat, rijden nog naar de Longs Drugs in Kapa'a om muggenspul te kopen. Nicoline en Natan zitten echt helemaal onder en de bulten jeuken verschrikkelijk. Maar ja, hoe leg je uit dat je hier vanaf moet blijven... Omdat dat dus ook niet lukt, zit Natan onder hartstikke dikke bulten.  Misschien dat onze crème uit Nieuw-Zeeland alleen tegen de Nieuw-Zeelandse muggen werkt. Het zijn hier ook echt rotmuggen, ze vliegen veel sneller, je hoort ze niet zoemen en je ziet ze nergens zitten, grrrr. We proberen Natan af te leiden door vooral dingen te doen, maar ja, dat lukt ook niet elke seconde van de dag. We hebben uit de winkel ook wat plastic eieren meegenomen, die we kunnen kleuren. En aangezien Pasen pas van het weekend is en die eieren niet meegaan op onze volgende vlucht (a.s. vrijdag), vieren we hier een wat vroege Pasen! Ook draaien we nog een was en zitten wat in de zon in de tuin.

Tegen drie uur rijden we richting Blue Hawaiian Airlines. Het is 20 minuten rijden en we hoeven er pas om 15.45 te zijn, maar dan kunnen we Natan nog even laten wennen aan het geluid, de wind en kan hij zien hoe het allemaal in zijn werk gaat. Uiteraard krijgen we nog een korte veiligheidsbriefing en horen we de indeling in het vliegtuig. Julian mag voorin, Natan en Nicoline zitten achterin. Als we buiten bij de helikopter staan, vindt Natan het toch wel erg spannend. Vooral de wind en het geluid vindt hij helemaal niets. We worden vastgegespt en krijgen een koptelefoon op. Dan gaat het al wat beter, maar hij laat mama's hand niet los. De piloot stelt zich voor (Joffrey) en gaat snel de lucht in. Wat we niet hadden verwacht, maar wat wel leuk is, is dat we eerst naar het Zuiden vliegen. Via de Hanapepe Valley vliegen we naar Mana Waiapuna, dat bekend staat om de Jurassic Park waterval. Dan vliegen we door naar Olokele Canyon en Waimea Canyon. Nicoline wil nu toch wel wat foto's nemen en zodra Natan een beetje op zijn gemak is en hij overal watervallen ziet en ze aanwijst, lukt dat ook. Wat is het hier prachtig. Je weet gewoon echt niet waar je moet kijken. De Waimea Canyon staat ook wel bekend als de Grand Canyon of the Pacific en die vergelijking gaat best goed op. Dan vliegen we door naar de Na Pali Coast, de Bali Hai Cliffs en het diepblauwe water van Hanalei Bay. Als laatste vliegen we Mount Waialeale in, wat voel je je dan klein als je met een helikopter tussen de steile wanden en hoge watervallen vliegt. Het is hier zo mooi, dat kunnen we niet beschrijven, daarom plaatsen we hier gewoon wat foto's, kunnen jullie het zelf zien. 

De zon heeft ons weer gevonden!

Dag 58, 25 maart

We knappen elke dag een beetje op. We zijn nog niet helemaal beter, maar gaan toch even op zoek naar een strand. De zon schijnt voorzichtig. We rijden richting het Noorden en stoppen bij Anahola Beach. We kunnen hier met de auto tot het zand rijden en gooien al onze spullen eruit. Nou, echt wakker waren we vanochtend niet, want we hebben niet eens zwemkleding bij ons ;) Gelukkig wel handdoeken, de drone en speeltjes voor Natan dus we vermaken ons best. Als het op een gegeven moment wat betrekt, pakken we de auto en rijden we iets meer naar het Zuiden. Net boven de airport is nog een strand (en een zonnetje). Als we daar het terrein op rijden is er een bijeenkomst met allemaal motorrijders, maar op het strand is helemaal niemand. We gaan daar zitten en op de achtergrond horen we een band die nummers van Jimmy Hendrix (en andere oude mannen) speelt. Best gezellig. Terwijl we daar zitten, zien we de ene na de andere helikopter voorbij vliegen. Dat willen we ook nog graag doen.

Als we thuiskomen, kijken we online of er nog een plekje is voor ons voor morgen. Nicoline belt uiteindelijk met Blue Hawaiian en we kunnen morgen aan het eind van de middag nog mee. We hebben gelijk geboekt! Beetje jammer dat we voor Natan volle pond moeten betalen (en het kost een flinke duit), maar dit staat zo hoog op onze bucketlist dat we het gewoon doen. Aan Natan laten we een paar filmpjes zien om hem voor te bereiden en de rest van de avond speelt hij alleen nog maar met zijn speelgoed helikopter.

Ziek

Dag 57, 24 maart

Helaas zijn we nog niet echt opgeknapt, net als het weer (het regent nog steeds veel)! Julian slaapt veel en we zien er uit als 2 witte vaatdoeken (geen foto).
Vandaag dus ook weinig te melden. We doen ons best om Natan te vermaken, maar dat lukt niet heel goed. We hebben hier wel een half (hoog) bad, dus daar gaat hij nog lekker in. Hij kijkt wat filmpjes op YouTube en Kindertube (lang leve internet), maar dat hou je ook geen hele dag vol. Hij is ook weer slechter gaan eten en vindt het zoete eten hier in Amerika maar niets. 's Middags slepen we ons nog naar de Safeway (supermarkt) om de rest van de boodschappen te halen en het lijkt dat we daar lekker bruin brood hebben kunnen scoren. Op de terugweg rijden we langs Opaeka'a Falls, welke letterlijk langs de weg ligt en we zien zelfs een heel klein beetje blauw in de lucht. De waterval zelf is mooi, maar door alle regen (van de afgelopen 2 weken) is het water vies bruin.
We gaan wederom vroeg naar bed vanavond en morgen wordt vast alles beter!

Naar Kauai

Dag 56, 23 maart

Helaas is het niet overgewaaid... Nicoline heeft vannacht 3 keer moeten overgeven. Ook Julian is gammel en het zit niet lekker in zijn buik. We vermoeden dat het de kip is die we gisteravond hebben gegeten. Natan heeft nergens last van gelukkig, die wilde de kip niet. Het valt niet mee om de koffers verder in te pakken, Natan te vermaken en het huis een beetje netjes achter te laten. We moeten allebei verschillende keren gaan liggen om even bij te komen. Natan vindt het maar niets. Rond 9 uur rijden we bij het huisje weg (dat overigens goed bevallen is) om de huurauto weer in te leveren. Dat gaat zoals we gewend zijn vrij vlot en de shuttlebus naar het vliegveld staat al klaar. We moeten wederom de koffers zelf inchecken. Hier moeten we voor bijbetalen. Dat wisten we, alleen hebben we 2 koffers voor z'n drieën en daardoor moeten we nu extra betalen omdat zware koffers in een andere categorie vallen. Een aardige grondstewardess denkt met ons mee, en uiteindelijk zorgen we ervoor dat 1 koffer in de zware categorie valt en de andere in de normale categorie (scheelt toch gauw zo'n $35). Omdat we hierna nog 3 keer met deze airline vliegen (en apart voor de koffers moeten betalen), is het misschien handig om nog een tas te kopen, dan betalen we nog $20 minder. Julian neemt zijn gitaar mee als handbagage, dat mag in de softcase. Nicoline lijkt iets op te knappen, maar Julian is een vaatdoek. We hebben niet gegeten en er is hier op dit vliegveld weinig gezonds te verkrijgen, het is allemaal pizza, friet, hamburger of koekjes met vreemde smaken en snoep. Uiteindelijk vinden we nog ergens een droge croissant. Vliegen op een lege maag is ook niets, dus die nemen we maar. Onze vlucht vertrekt netjes op tijd en voor we het weten zijn we er al, het is een klein half uur vliegen. Omdat dit een binnenlandse vlucht is, hoeven we dit keer niet langs de douane en de koffers zijn er ook weer snel, dus hup naar Alamo. De shuttlebus staat klaar en we zijn binnen 5 minuten bij het verhuurkantoor. We kunnen kiezen tussen de door ons geboekte midsize SUV of we mogen een minivan. We kijken even bij de midsizes (er staan er vier) en kiezen voor een grijze Subaru Forrester 4wd. De andere 3 waren allemaal een Jeep Compass. Julian is wederom degene die rijdt (het is best duur om een 2e bestuurder op te voeren, dus dat doen we niet op dit relatief kleine eiland) en ondanks dat hij echt niet lekker is, rijden we toch langs de Walmart, anders hebben we helemaal geen eten in huis. Nicoline gaat alleen met Natan naar binnen en Julian doet een dutje in de auto. Deze Walmart heeft alleen geen vers en vlees/vis afdeling, dat waren we even vergeten van de Walmart... We halen niet veel, alleen het hoognodige. Daarna rijden we naar ons nieuwe huis in Kapa'a. Een leuk huis, gelijkvloers, met aan 3 kanten een veranda, waarvan 1 helemaal overkapt (met horren) en een tuin. Natan slaapt hier op een aerobed in de woonkamer.
Verder dan uitpakken en uitzieken doen we niet vandaag (het plenst overigens ook de hele middag).

Makapu'u Point Lighthouse

Dag 55, 22 maart

We zijn er deze week al een paar keer langs gereden, Makapu'u Point Lighthouse (dit is echt de vakantie van de onuitspreekbare namen, Hawaii en Nieuw-Zeeland kunnen er wat van), maar we zijn er niet gestopt, want het was er iedere keer druk. Nu het ook vandaag zwaar bewolkt is, gaan we het toch maar eens van dichtbij bekijken. Hiervoor moeten we 1 mile wandelen, wel behoorlijk berg op, dus we nemen de kinderwagen mee. Het is hier ook vandaag druk, we zien veel families met scharen kinderen, kinderwagens en veel gezette mensen. En er zijn ook veel mensen die dit als trainingspad gebruiken en het hardlopend of fietsend doen.

Druk dus, maar het is best te doen. Onderweg zijn een aantal uitkijkpunten, maar vandaag zien we geen walvissen. Het is zwaar bewolkt, maar we houden het droog tot we bijna terug bij de auto zijn. Er vallen dikke druppels en Natan wordt er vrolijk van. Omdat het nu toch regent besluiten we naar Kailua te rijden naar de Whole Foods, dat vinden we altijd een leuke winkel, met veel verse (en vaak biologische) producten. We vermaken ons hier prima en vinden het jammer dat er niet zo'n winkel in Zeeland is. We eten hier nog sushi voordat we naar huis rijden, waar Nicoline de koffer inpakt en Julian kookt. Ons verblijf op Oahu zit er al weer op. Jammer van het weer, want alles is toch mooier met een zonnetje. We vonden dit een erg druk (met mensen en auto's) eiland. Nicoline voelt zich niet lekker worden tegen een uur of negen... hopelijk waait dit over, want vliegen als je ziek bent, is niet fijn.

Lookouts en opnieuw de Halona blowhole

Ondanks dat het weer niet meewerkt, gaan we vandaag toch wat uitkijkpunten bekijken. We doen een rondje langs de onderkant van Oahu. We rijden vanaf ons huis naar de Nuuanu Pali Lookout. Hier kun je uitkijken over een deel van de oostkant van Oahu met in het dal het stadje Kailua en de Kaneoha baai. We waaien hier bijna uit ons broek! Wat we vreemd vinden is een waarschuwingsbord voor bijen als het hard waait. Nog nooit van gehoord.

We stappen weer in de auto en rijden verder naar Pu’u Ualaka’a State Wayside Park met Tantalus outlook, maar we doen eerst de Tantalus drive. Dit is een leuke, bochtige weg met overal lianen, bamboe, grote andere bomen en paarse bloemen langs de kant van de weg. En ook hanen en kippen, die lopen hier echt overal rond op Hawaii. En wat rijdt het prettig op zo'n smalle bochtige weg met een fijne auto (i.p.v. zo'n grote camper). We stoppen een aantal keer, maar het uitzicht over Waikiki, Honolulu en Diamond Head is vanaf de Tantalus lookout het mooist. Ook kun je vanaf hier het vliegveld en Paerl Harbour zien liggen.

We rijden weer naar beneden en gaan dwars door Waikiki en langs Diamond Head richting huis. Er is voor vandaag en morgen 'high surf' (hoge golven) afgegeven en de kust bij Halona blowhole lookout ziet er nu heel anders uit dan aan het begin van de week. Natan is inmiddels in slaap gevallen, maar we stoppen hier toch even om te kijken. Nu is de blowhole heel duidelijk te zien!

Pearl Harbour

Dag 53, 20 maart

Vandaag gaan we naar Pearl Harbour. Het is zwaar bewolkt en dit weer geven ze de komende dagen af. Jammer, maar we moeten het ermee doen. Gelukkig regent het niet. We proberen redelijk op tijd op te staan vanwege de drukte (het is hier spring break), maar helaas komen we in een file en wegwerkzaamheden terecht en kunnen we de ingang niet goed vinden (heel on-Amerikaans dat het zo slecht staat aangegeven), waardoor we toch pas tegen 11 uur bij Pearl Harbour zijn. We willen graag het battleship Missouri en de onderzeeër Bowfin bezoeken. Helaas mag Natan niet in de onderzeeër, daar moet je minimaal 4 jaar voor zijn. Daarom kiezen we ervoor om het Pacific Aviation Museum toe te voegen. We gaan met de shuttle naar het battleship. Goed geregeld dit, we hoeven nauwelijks te wachten en je wordt voor de deur afgeleverd.

De USS Missouri heeft in 3 oorlogen gediend: in de Tweede Wereld Oorlog (1944-1945), de Koreaanse Oorlog (1950-1953) en in de Golfoorlog (1991) en wordt ook wel Mighty Mo of Big Mo genoemd. 

We kunnen op grote delen van het schip een kijkje nemen (kapiteinskamer, keuken en eetruimte, andere slaapkamers, machinekamer en de kamer waar de raketten/bommen worden afgevuurd). Als we weer van de boot afkomen eten we wat en stappen we weer in de bus. We kopen hier nog een souvenir en een vliegtuigje voor Natan. Het vliegtuigmuseum is in 2 hangars die hier de aanslag op Pearl Harbour in 1944 hebben overleefd. De vliegtuigen zien er prachtig gerestaureerd uit en Natan vermaakt zich met zijn nieuwe vliegtuig tussen de vliegtuigen. 

Een bijzondere verjaardag

Vandaag is Nicoline jarig. Julian heeft de kamer versiert met vlaggen en Nicoline krijgt ontbijt op bed (cake met kaarsjes)! Zo wil je elke dag wel jarig zijn. Volgens Natan wordt mama half-en-dertig, helemaal goedgekeurd. Hij snapt niet waarom Amélietje, Thijs en tante Marie niet komen, die komen toch altijd een taartje doen? En de opa's en oma's dan, nee die komen ook niet. Maar ben je dan wel jarig? Wat een liefje hè?

Natan is vandaag pas om half 8 wakker en om kwart voor 8 valt hij al weer in slaap. Hij is dus nog niet helemaal opgeknapt. Hij slaapt tot zeker 10 uur en dan staan we rustig op, we douchen en eten. Natan vraagt wat we gaan doen en ondanks dat hij niet echt lekker is, wil hij met de auto ergens naartoe. We besluiten dan om naar de North Shore te rijden. Natan ligt binnen 10 minuten weer te slapen... Nu is het een klein uurtje rijden dus dan kan hij nog even bijtanken. Onze eerste stop is Waimea Beach Park, wat bekend staat om de hoge (surf)golven, maar die zijn er vandaag niet! Het is hier gevaarlijk om te zwemmen omdat de golven vlakbij de kustlijn breken. Het is zo gek om een bijna kalme zee te zien en dan ontstaat er ineens vlakbij het strand een superhoge golf. We genieten hier een half uurtje (hier komen we er ook achter dat onze etenstas en dronetas nog in het huisje staan... stom). We stappen weer in de auto, maar niet voor lang. Nog geen 1,5 mijl verder ligt Banzai Pipeline. Hier liggen voor de kust drie rotsachtige, gevaarlijke riffen achter elkaar die hoge golven veroorzaken en die onder de juiste weersomstandigheden ronde buisvormige golven vormen waar de surfers op kunnen "tube riden". Banzai Pipeline wordt daarom gezien als één van de beste (en gevaarlijkste) surflocaties ter wereld.

Vandaag geen 11 meter hoge golven, maar indrukwekkend zijn ze wel. Voor geen goud gaan wij hierin! We zouden hier wel de hele dag kunnen zitten. Het opbouwen van de golven, het surfen van de waaghalzen, het felblauwe water met het wit van de omslaande golven en het gedonder van het neerkomende water verveelt niet snel. Natan kijkt ondertussen naar een bulldozer die op het strand bezig is, dus iedereen blij.Uiteindelijk stappen we dan toch op en rijden we naar Turtle Bay. Onderweg stoppen we nog bij een fruit stand waar we een zakje met gemengd (kant-en-klaar) fruit halen en stukjes kokosnoot. Het is even zoeken bij Turtle Bay, want er zijn hier o.a. ook gated communities en diverse resorts, maar uiteindelijk vinden we een parkeerplek waar we mogen staan.

Turtle Bay (en de andere stranden waar we vandaag geweest zijn) staat bekend om de schildpadden die hier rondzwemmen. We zitten hier ook weer lekker op het strand en af en toe piept de zon nu ook door de bewolking, heerlijk. We besluiten om hier bij het restaurant wat te eten. Julian heeft zalm, Nicoline een broodje met avocado en ei en voor Natan hebben we kip besteld, wat hij niet opeet... En dan trekt het opeens open, een super verjaardagscadeau! Nicoline gaat dan de snorkelspullen en haar bikini uit de auto halen (Julians zwembroek zit helaas in één van de tassen die vandaag is thuisgebleven) en verbaast Julian (goed hè, dat ze dat nog kan op haar half-en-dertigste) door überhaupt het water in te gaan en ook in één keer door te gaan :) Er zwemmen verschillende mooie vissen rond en er zitten ook anemonen. Helaas vandaag geen schildpad gezien. Ze probeert ook nog wat filmpjes te maken met de gopro. Hopelijk kan Julian er iets van maken. We zijn op de ligbedden van het hotel gaan liggen, en we zien overal om ons heen mensen die er vanaf gestuurd worden, maar wij mogen blijven. Dus we liggen hier nog lekker even en als het tegen half zes is, gaan we toch maar richting huis. We moeten nog een uurtje rijden en om 18.45 wordt het ook weer donker. Een heerlijke verjaardag gehad!

Halona blowhole

Natan is weer vroeg wakker, waar hij zich in de camper nog even omdraaide, lukt dat hier in het huisje niet. Het is ook veels te gezellig als papa en mama zo vlakbij liggen. We doen vanochtend rustig aan, het is zwaar bewolkt en Natan is nog steeds een beetje van slag. Hij eet weinig en is erg moe. Hij wil niet zo heel veel, alleen een beetje YouTube kijken en liggen op de bank. We ontbijten met aardbeien, das een beetje een vakantietraditie geworden (tijdens onze Amerika reizen), maar in Nieuw-Zeeland waren ze of schreeuwend duur of ze hadden ze niet. Gelukkig hebben we ze hier weer gevonden.
's Middags willen we er toch even tussenuit als Natan aangeeft te willen slapen. Als hij 1 minuut in bed ligt, zegt hij dat hij iets wil gaan doen... Nou, vooruit dan maar. We stappen in de auto (hij rijdt heerlijk) en rijden richting het Zuiden. Nog geen 5 minuten van ons huis schijnt de zon. Heel apart, maar dat is hier op Hawaii blijkbaar heel normaal. Als we voorbij Sandy Beach rijden, zien we dat het heel druk is met locals. Het is weekend en ook hier zie je grote families met veel eten en drinken gezellig op het strand zitten. We stoppen bij Halona blowhole waar je dus een spuitgat tussen de rotsen met opspattend water zou moeten zien. Het is er prachtig, de zee is een hele mooie blauwe kleur, de kust is grillig, maar we zien geen spuitgat. Dat mag echter de pret niet drukken.

Het is druk op de parkeerplaats, dit is ook een bekend punt waar je walvissen voorbij kunt zien zwemmen. Ook die zien we niet. We rijden nog een stukje verder en stoppen bij een volgend uitzichtpunt (nog geen 1,5 km verderop). We zitten daar op een muurtje te genieten van de zon en het uitzicht als we opeens een blowhole zien, eentje van een walvis. We volgen de spuitgaten een tijdje tot we de walvis kwijt zijn. Bijzonder weer. We rijden langs Hanauma Bay (een bekende snorkelplaats, misschien dat we later deze week hier nog naartoe gaan) en gaan op zoek naar de Spitting Cave, die kunnen we ook niet vinden, maar we komen wel in een mooie bungalowwijk terecht met prachtige huizen (en ditto uitzicht). We draaien de auto om en rijden weer op het gemak richting ons huis. Natan valt nu toch echt in slaap. Bij ons huis is het weer zwaar bewolkt. Wat een verschil op nog geen 10 km afstand. We eten vanavond pasta en gelukkig eet Natan ook (wat). Hopelijk voelt hij zich morgen weer lekkerder.

Shoppen

Dag 50, 17 maart

Natan wordt rond 7 uur wakker en ziet ons dan liggen. Er is hier maar 1 slaapkamer en we vonden het geen fijn idee als hij in zijn eentje beneden ligt, waar hij bij wijze van spreken zo naar buiten kan lopen. Hij kruipt op ons bed en krijgt 2 grommen! Terug naar je eigen bed! Uiteindelijk luistert hij toch en gaat voor een klein half uurtje nog even liggen. 'Zijn jullie nu nog niet wakker?'. Haha, nou vooruit, even ipad pakken en dan kun je nog een filmpje kijken met je koptelefoon :)
We doen op het gemak (nou ja, Julian rent nog wel even een rondje), want het is (vochtig) warm.
Julian wil graag nog wat shirts en broekjes hebben, dus we gaan naar de Waikele Premium Outlets. Echt wakker waren we niet, want we zijn de kinderwagen vergeten en die afstanden hè in Amerika. Geen wonder dat Amerikanen alles met de auto doen. Natan zit niet helemaal lekker in zijn vel en vraagt al na 2 meter of we hem kunnen dragen. Hij heeft waarschijnlijk toch last van jetlag, alle indrukken en de warmte. Hij wil ook weinig eten vandaag. We vragen in de eerste de beste winkel of we ook ergens een stroller kunnen lenen en natuurlijk hebben ze dit goed geregeld. We moeten wel een eind lopen, maar uiteindelijk hebben we er eentje. Uiteindelijk kopen we voor Natan een korte broek met brandweerauto's erop (hij wil eigenlijk alle broeken meenemen, maar dat doen we dus niet). In maat 80... (12-18 maanden), zelfs kinderen doen hier aan oversized en nu hangt de broek ook al over zijn knieën... Julian koopt nog 2 broekjes en een hemd en we slagen allebei voor een mooie nieuwe zonnebril.

Daarna gaan we nog naar een supermarkt. En wij maar denken dat Nieuw-Zeeland duur is, hier kunnen ze er ook wat van!

Zo, we zijn weer bij met al de verslagen. We willen iedereen bedanken voor het meelezen, de appjes en andere berichtjes. Het is fijn om te horen dat jullie met ons meereizen!

Een hele lange 16 maart!

Dag 49, 16 maart

We hebben redelijk geslapen, maar helaas waren er wel veel muggen. Natan en Julian hebben dat geweten... arme Natan, hij heeft 4 muggenbulten in zijn gezicht (2 tussen z’n ogen, 1 op z’n wang en nog 1 op z’n andere wang vlakbij z’n oor). Met recht bulten, want z’n gezicht is er helemaal van opgezwollen. We hadden nog allemaal eten over van de camper, dus we ontbijten op de hotelkamer. Net voor onze uitchecktijd bellen we een taxi en slepen we alle koffers en handbagage naar buiten. Natan is in zijn nopjes, hij mag in een taxi en dat had hij nog nooit gedaan. Het is best een eind rijden (30 minuten), maar onze chauffeur belooft ons ook weer op te halen om 15.30 uur.

En wat doe je dan eerst als je in de dierentuin bent, een kop koffie & thee met wat lekkers halen natuurlijk! We gaan lekker in een zitzak (nieuw woord voor Natan!) zitten, die buiten in het zonnetje staan. We kijken waar en hoe laat er ‘encounters’ met dieren gepland zijn en zetten deze op de plattegrond erbij. We zien veel schoolklassen en moeders/grootouders met kinderen. Alhoewel het druk lijkt, is het eigenlijk nergens dringen voor een plekje.

Het is een leuke dierentuin met veel groen en bomen en het is zelfs mogelijk om een kijkje te nemen in het dierenziekenhuis. Bijzonder dat je daar gewoon in een behandelkamer kunt kijken (waar nu niets behandeld wordt overigens). We zien hoe de otters gevoerd worden, hoe 2 galapagos (die zijn groot) schildpadden een nummertje maken (en dus met rust gelaten worden en niet gevoerd worden). Hier horen we dat er 9 weken geleden een schildpad is geboren en dat hij iets te vroeg uit zijn (of haar) ei kwam, maar dat inmiddels alles goed gaat. Ook de tijgers pakken net een rustmomentje als de encounter is gepland, maar dat mag de pret niet drukken, want de tijger ligt vlakbij. Uiteraard pakken we het Nieuw-Zeeland deel ook mee en hier zien we de kiwi. Die hebben we niet gezien in het wild, maar dat is dan ook zeer lastig omdat het nachtdieren zijn. Phoe, die zijn best groot (dikke kip-grootte). Hiervoor moet je een hele donkere ruimte in (niet favoriet bij Natan) en het duurt echt wel even voordat je aan het donker gewend bent. Leuk om deze nog te zien, in andere dierentuinen kom je ze ook niet tegen. Natan en Nicoline duiken nog even de stokstaartjes tunnel in en net als we in een koepel staan, legt iemand eten op de koepel. Natan ligt helemaal in een deuk om die gekke beestjes. We vermaken ons prima en lopen via het Afrika gedeelte en een speeltuin weer naar de uitgang. Mohammed staat al op ons te wachten! Hup de taxi weer in (Julian blij dat we geen tijd meer hadden om naar de door een fotograaf gemaakte foto’s bij de ingang te kijken) en tegen 16 uur zijn we bij ons hotel. Het kost ff wat duiten die taxi, maar je moet wat en we hebben een leuke dag gehad. Onze koffers staan er nog, we doen er nog wat spullen in en maken de handbagagetassen helemaal gereed en dan komt de shuttlebus voor het vliegveld er net aan. Het is eigenlijk nog erg vroeg, maar we stappen toch maar in. Nu zitten we net voor de spits en we kunnen hier toch ook niets doen. Aangekomen op het vliegveld gaan we op zoek naar een sealer en ook deze hebben we snel gevonden. De gitaar wordt netjes ingepakt en dan gaan we inchecken. Dat gaat iets minder vlot. Het is allemaal self check-in, maar voor de kinderwagen hebben we een grondstewardess nodig en 1 tag, komt er verfrommeld uit, dus daar moeten we ook een stewardess voor hebben. Als we alles hebben, gaan we eerst naar de ‘fragile’ kofferband voor de gitaar. De andere koffers mogen we hier ook afgeven, dat scheelt! Hoeven we niet opnieuw in een rij. Tsja, en dan is het nog 3 uur voor we moeten vliegen. We eten nog een pita broodje met kip voor we door de paspoortcontrole en handbagage controle gaan. Hier vullen we ook nog een papier in (dat we het land verlaten, blijkbaar wordt dit papier eind dit jaar afgeschaft, geen idee wat ze ermee doen). We nemen plaats aan een tafeltje in een grote hal en na een kleine 10 minuten beginnen er 2 mannen op hun gitaar te spelen en te zingen. Klinkt leuk en het zorgt voor een ontspannen sfeer, best een leuke baan ‘vliegveldgitarist’. We maken onze laatste dollars op, scoren nog wat souveniers en Natan is blij met een nieuwe auto (airport shuttlebus). Natan is helemaal happy als in een familie ruimte een kleine en een grote wc naast elkaar staat. Leuk he mama, samen plassen (hier is bewijs van, maar die gaat alleen naar Nicoline's zus, die heeft nl. een jeugdtrauma van wc-foto's)! Als onze gate bekend is, lopen we verder. Het is geen groot vliegveld dus we zijn er binnen 3 minuten! We appen nog wat met het thuisfront en uiteindelijk zijn die 3 uur toch wel snel om. Het boarden begint iets later dan gepland, maar gelukkig kunnen we al snel de lucht in. Natan begint wel al moe te worden, ook niet gek na een warme dag dierentuin en het inmiddels is het bijna 21.30 uur. Het duurt best even voor we eten krijgen en Natan houdt het niet echt meer vol. Nog voor het eten wordt opgehaald wil hij al een ‘tent’ bouwen. Hij ligt dan bij onze voeten en we doen een hammamdoek over de zitting van de stoelen naar de tafeltjes. Helaas, als de stewardessen het afval van het eten ophalen, moet hij op z’n stoel gaan zitten. Natan snapt er niets van en wij balen, want slapen (of iig in slaap vallen) doet hij alleen als hij op z’n buik ligt. Nou, dat was een leerles voor ons, voortaan wachten tot het licht uitgaat in het vliegtuig... na een uur proberen kan hij nog steeds niet slapen. Van ellende hebben we hem toch weer naar de vloer verwezen en hij slaapt binnen een minuut. Tot na 10 minuten het lampje ‘seatbelt on’ aangaat... Met onze fingers crossed pakken we hem op en leggen we hem tussen ons in, gelukkig slaapt hij verder! Julian en Nicoline lukt het niet echt om te slapen, maar er draaien goede films, dus we vermaken ons. Dik 2 uur voor we landen gaat het licht weer aan en krijgen we een ontbijt. Simpel, maar erg lekker. Natan is ook wakker, een beetje grumpy, maar ja hij heeft ook maar 4 uur geslapen. Ondanks dat we iets later vertrokken, landen we 15 minuten eerder dan gepland. Het is 6.15 uur en 16 maart! Dus we beginnen deze dag weer opnieuw. Liepen we eerst 12 uur voor op Nederland, nu lopen we 11 uur achter. Verwarrend! Bij de douane worden we (vanwege Natan) naar een nieuwe rij verwezen, das handig, staan we ineens vooraan. Een aardige meneer die ons meteen de Hawaiaanse groet leert (niet zwaaien, maar duim en pink omhoog en de rest van je hand in een vuist). Soms heeft reizen met een kleine hummel veel voordelen! We staan binnen 5 minuten bij de kofferband en tot Julians vreugde is, lijkt zijn gitaar nog heel. De koffers zijn er ook binnen 3 minuten en een beetje verbaasd van deze snelheden gaan we naar buiten op zoek naar de shuttle van Alamo. Ook die is er redelijk snel, de dame van Alamo is ook aardig en we mogen zelf een auto kiezen. Dat is toch wel heel leuk altijd in Amerika. Als 2 kleine kinderen in een snoepwinkel! We kiezen uiteindelijk voor een witte Nissan Rogue. Het is weer een heel gedoe om het kinderstoeltje in de auto te krijgen, maar met wat hulp lukt het. En dan de weg op. Dat valt niet mee hoor om weer rechts te rijden. We zijn moe en moeten nog uitzoeken hoe we moeten rijden, maar we komen zonder kleerscheuren op de snelweg. We rijden binnen een half uur naar Waimanalo. We kunnen echter pas om 15 uur in ons huisje. We rijden er wel even langs en zien dat het in een leuke buurt ligt.

We gaan eerst naar het strand. Natan is in auto in slaap gevallen, dus die leggen we in zijn kinderwagen en hij slaapt verder. Julian en Nicoline proberen ook nog wat te slapen, maar Natan wordt al snel wakker ‘hé, we zijn op het strand!’ en gaat aan de slag met takjes, zand en z’n nieuwe shuttlebus. Om 11 uur gaan we naar een supermarkt, we hebben water nodig en kopen nog een paar andere dingen voor de eerste dag/nacht. De rest komt nog wel, we willen ook eerst zien wat er in het huisje aanwezig is. We rijden even naar de Mac (voor wifi) en dan zien we dat we een bericht van de verhuurster hebben, ons huisje is klaar! Superlief, we hadden nl. gevraagd of we er eerder in konden, maar er zaten tot vanochtend andere gasten in, dus dat kon niet. Dus om half 1 laden we weer alle koffers uit en installeren we ons. Het is een leuk huis, fijn om niet te hoeven kamperen! Pffff, we moeten even wennen aan de warmte. Het is niet verzengend heet, maar de luchtvochtigheid zal wel hoog zijn en dat gecombineerd met weinig slaap, maakt ons zeer lui! ‘s Middags duiken we nog even in bed (we zetten wel de wekker) en dat doet ons goed. Natan wil eerst niet slapen, maar wil ook niet wakker worden als de wekker gaat. Het valt ook niet mee! We nemen allemaal een douche, daar knappen we van op. We eten wat en gaan nog even terug naar het strand, een kleine 200 meter lopen. De zon gaat hier rond 18.45 onder, dus heel lang kunnen we niet blijven, maar het is toch lekker. Wat is het hier mooi. Achter ons grillig gevormde bergen en voor ons een mooie blauwe zee (waar Julian nog even in duikt). 

Inleveren camper

Dag 48, 15 maart

We poetsen de camper nog even (!) schoon, daar gaat toch altijd meer tijd inzitten dan je van te voren bedenkt. Natan vindt het maar ongezellig. We checken op het gemak uit, we hebben tenslotte nog bijna de hele dag. We hadden nog een mail gestuurd naar de camperverhuurder of we de huur met een dag konden verlengen, maar dat ging helaas niet. Daarom hebben we een airport hotel geboekt voor vanavond (duur!). Julian heeft besloten dat hij zijn gitaar graag mee wil nemen naar Hawaii, dus we brainstormen wat nu handig is qua verpakking. Julian heeft een gitaarwinkel gevonden in Auckland, dus daar rijden we nog naartoe. Helaas bevindt deze zich midden in een druk deel van Auckland en we rijden verschillende rondjes, maar kunnen geen parkeerplek vinden voor ons bakbeest. Gelukkig komen we hier wel zonder deuken weer uit... 

Op de camping konden we helaas niet dumpen en onderweg naar de camperverhuurder komen we geen dump station tegen. We tanken de camper vol en moeten vervolgens nog 15 km rijden voor de dichtsbijzijnde dump en zoeken meteen een Caltex benzinestation op, want daar kun je je gastank bij laten vullen. Geen idee of we dat echt verplicht zijn, maar we doen het toch maar. We rijden dan door naar ‘the Warehouse’ waar we bubbeltjes plastic willen kopen voor de gitaar en dan zien we ernaast ineens een ‘Rock Shop’. Wat een toeval, we informeren daar even hoe zij een gitaar zouden vervoeren en of we m mee zouden kunnen nemen als handbagage (helaas niet). We kopen hier nog een softcase en lopen dan naar the Warehouse, waar ze inderdaad  bubbeltjesplastic verkopen. Ook weer gelukt. We rijden naar Apollo (verhuurder) en worden geholpen door een Duitse dame die maar moeilijk Engels spreekt. Ze vraagt ons bijna niets (wij zeggen dan ook niets over de lekkende ramen en de kapotte zonwering en een raam dat niet op slot kan. Deze laatste twee hebben we gemeld via email en totaal geen reactie op gehad). We kunnen helaas geen gebruik maken van de shuttlebus, deze gaat alleen naar het vliegveld, maar de dame is uiteindelijk wel zo vriendelijk om ons hotel te bellen en zij sturen een shuttle. Over het algemeen zijn wij niet echt heel tevreden over Apollo. Je betaalt veel geld en de klantvriendelijkheid en behulpzaamheid is ver te zoeken. We hebben bijna 5.000 km gereden in 6,5 week tijd. 

We eten vanavond bij een restaurantje op nog geen 800 meter van het hotel vandaan. Natan eet goed en hij smult van de kipfingers, calamari en visfingers. We hoeven morgen pas om 21u te vliegen en besluiten dat we een dagje dierentuin gaan doen. Er wordt lekker weer voorspeld en zo hoeven we niet de hele dag ergens te hangen (we moeten nl. al om 10u uitchecken, maar kunnen onze koffers achterlaten). Julian pakt zijn gitaar in met het plastic en handdoeken in de kartonnen doos die hij heeft en we gaan deze op de airport nog laten sealen. Hopelijk blijft hij dan heel!

Foto van de skyline van Auckland (vanuit de camper genomen).

Nog een middagje strand, gewoon omdat het kan!

Dag 47, 14 maart

Heerlijk het zonnetje schijnt weer volop vanochtend. Die pakken we nog even lekker mee. De ochtend gebruiken we om een deel van de koffers vast in te pakken. Altijd spannend of het nog past. De boot van Natan kan helaas niet mee, maar we kunnen er gelukkig anderen blij mee maken. Dat valt niet mee hoor voor Natan, om die achter te laten! We zijn hem daar ook al een week over aan het voorbereiden, dus hij ondergaat het gelaten, arme dol! Door het speelgoed van de campingbaas (tractor, graafmachine) is hij het ook wel weer snel vergeten. We doen nog een paar laatste boodschappen en rijden dan door naar Orewa Beach. Dit is een mooi breed strand met een rustige zee en je kunt vlakbij parkeren. Ook al is de zee rustig, Natan vindt het (ook na 6 weken) maar eng die golven. Aan de ene kant heel handig, want we hoeven hem niet de hele tijd in de gaten te houden, aan de andere kant vindt hij het niets als wij de zee in gaan en al helemaal niet tegelijkertijd, dan wordt het hele strand bij elkaar geschreeuwd, ook al staan we nog maar tot onze knieën in het water. Die zwemlessen, dat gaat nog wat worden over 2 jaar... Het is heerlijk op het strand, lekkere temperatuur, heerlijk windje, mensen kijken, onze honden missen (...) en we verzamelen nog wat schelpen.

We eten wat er nog over is, vanalles door elkaar heen, dat zijn de beste maaltijden! Na het eten gaan we nog even trampoline springen. Julian haalt de drone er ook nog even bij. De trampolines staan overigens onder een hele mooie grote boom.

Stank

Dag 46, 13 maart

Zo de storm (aan regen) is weer voorbij, dus we rijden vandaag richting Auckland. Nog 2 nachten en dan moeten we de camper al weer inleveren. Over 3 dagen vliegen we naar Hawaii! Gek hoor, normaal ga je nu weer naar huis en wij gaan aan een nieuwe vakantie beginnen. Althans zo voelt het. We gebruiken wederom de app Campermate om een camping te kiezen in de buurt van Auckland. Dat valt niet mee, alles dichtbij de stad krijgt verschrikkelijke recencies. We hoeven de camper wel pas om 16.00 uur in te leveren, dus we kiezen uiteindelijk een camping op zo’n 60 km van de camperverhuurder. De campingbaas is weer een aparte en ook hier wonen weer veel locals op de camping. Mensen die geen huis kunnen betalen van hun pensioen, maar ook mensen die nog een baan hebben. Een aparte sfeer, maar heel aardige mensen. Alleen het water stinkt er naar rotte eieren... na het douchen blijft de stank niet hangen, maar lekker is anders. We zitten weer aan water (hoe kan het ook anders) en als we het vragen dan zet de campingbaas de trampoline weer recht (die was omgedraaid i.v.m. de storm) en Natan krijgt nog allerlei ander speelgoed, wat een lieve man.

2 rommeldagen en een regendag

Dag 43 t/m 45, 10 t/m 12 maart

We hebben 2 gewone rommeldagen achter de rug. Het weer was redelijk, niet al te veel buien, maar ook niet veel zon. Boodschappen gedaan, naar het dorpje Paihia geweest (toeristisch!), terrasje gepakt (toen net wel wat zonnestralen, jippie), naar de Haruru falls geweest, gespeeld in het zand, door een mangrove bos gewandeld, was gedaan en bedacht wat we 12 maart zouden gaan doen. Want jawel, cycloon nr. 3 is op weg naar Nieuw-Zeeland. Gelukkig is deze wel enorm in kracht afgenomen op 12 maart als deze net langs ons scheert. Gelukkig over zee (Pacific Ocean) en niet over land, maar er kwam een partij regen naar beneden (zoals voorspeld). Er was afgegeven dat er tussen de 60 en 120 mm zou vallen en het heeft inderdaad 20 uur aan een stuk geregend, hoeveel er uiteindelijk gevallen is, weten we niet, maar het was meer dan genoeg!

Gelukkig hadden we een goede gratis internet verbinding op deze camping, dus Natan kon lekker youtuben (eerste keer deze vakantie). Op een gegeven moment had hij er echt wel genoeg van, dus hup zwembroek en laarzen aan en buiten in de rivierstroompjes (die er normaal dus niet horen te zijn) met zijn boot gespeeld. Ach je moet wat! Verder heeft Julian deze dagen een paar filmpjes gemaakt, waar hij jullie al mee gebombardeerd heeft!

P.s. we zijn inmiddels ook over de helft van onze vakantie.

Beach fun

Veel filmpjes de laatste tijd, omdat het al een paar dagen slechter weer is. Deze is gemaakt op Piha Beach.

Enjoy and keep smiling everyone! :-)

Filmpje zwemmen met dolfijnen Bay of Islands

Dolfijnen

Dag 42, 9 maart

Gisteravond wilden we de boete betalen die we in Wellington hadden gekregen voor het fout parkeren. Op de site konden we ook bezwaar indienen. Toch maar proberen, niet geschoten is altijd mis. En vanochtend vroeg hadden we al antwoord: 'After careful consideration of the evidence, we can confirm that it was issued in accordance with our procedures and the Terms and Conditions of parking which are displayed on the Important Notice and signage at this car park. However, the good news is, we can confirm that the Breach Notice has been waived on this occasion.'
Dit is nog eens netjes en aardig, in Nederland was dit echt niet gelukt en hadden we ook niet zo snel antwoord gekregen. Scheelt ons toch weer $65.

Gisteren hebben we ook voor vanmiddag een dolfijnentocht geboekt. Dus we doen 's ochtends lekker rustig aan en rond 11 uur rijden we naar de Countdown (supermarkt) halen we nog wat boodschappen en lunch/chips/drinken voor op de boot en melden we ons bij de haven. We zitten op een (volgeboekte) boot met in totaal 35 mensen. We hebben bewust gekozen voor zo'n kleine capaciteit, op andere boten zien we echt meer dan 150 mensen zitten. We hebben een leuke gids (Scottie) en een gezellige kapitein (naam niet gehoord, hij werkt hier al 27 jaar en halverwege de tocht komen we erachter dat hij Nederlands spreekt). Er hangen verschillende regels vast aan het varen en zwemmen met dolfijnen en die krijgen we natuurlijk eerst uitgelegd. We varen eerst naar Russel (deze boot is ook een soort veer) en dan kunnen we de baai in. Het duurt vrij lang voor we dolfijnen zien. We varen eerst nog naar de 'black rocks', zwarte rotsen midden op zee, ze zijn blijkbaar heel zeldzaam want normaal zijn de rotsen geel/wit. Ook varen langs wat caves en in sommige kunnen we een heel eind in varen. Via de intercom horen we dat er dolfijnen zijn, waar we net vandaan komen! De kapitein legt uit dat we even rustig aan doen, er zijn inmiddels een aantal andere boten bij deze dolfijnen en ze willen er niet te veel tegelijkertijd bij elkaar hebben. Na een minuut of 10 varen we er ook naar toe. De andere boten gaan weer verder (dit zijn geen dolfijnen-tochten dus zij mogen er niet zo lang bij blijven). En dan begint het. De dolfijnen hebben er zin in en blijven heel lang bij onze boot. De gids en kapitein weten precies welke groep dit is en er is een kleine dolfijn van 3 maanden oud bij. Wat een grote beesten zijn het! Ze kunnen wel 5 meter worden. Zo leuk om te zien.

Ook Natan geniet ervan. Deze boot schommelt veel minder dan die in Kaikoura (we zitten hier dan ook niet midden op zee), dus hij durft hier wel rond te lopen en kijkt dan ook met grote ogen naar de voorbijvliegende en springende dolfijnen. Na een dik half uur varen we weer verder.

Verderop komen we nog een groep dolfijnen tegen en nu mogen we het water in. Julian gaat eerst, het is al lang geleden dat we hebben gesnorkeld en dat valt niet mee!

Als een dolfijn in de buurt is, zwemt hij zo snel voorbij dat je hem bijna mist. Na een minuut of 10 komt Julian aan de kant en gaat Nicoline. Het is een belevenis, maar veel zien doe je niet, zo snel zijn ze. Na een tijdje hebben de dolfijnen er genoeg van en zwemmen ze weer verder. Wij gaan allemaal weer aan boord en het is inmiddels tijd om weer naar Paihia terug te keren. Jammer, want we vonden het een hele leuke ervaring. Net als we aan land gaan, begint het te regenen. Gelukkig hadden we op zee beter weer.

Whangarei Falls

Gisteravond om 23.30 ging er een sirene af in het dorp. Nu hebben we deze wel vaker gehoord hier, maar we schrikken er toch iedere keer van. Overal staan borden met tsunami verzamelplaatsen. Dit keer houdt de sirene langer aan dan de andere keren (ongeveer één minuut), maar we zien verder niets of niemand iets doen, dus we draaien ons maar om.

We doen vanochtend op het gemak, want we hoeven hier pas om 11 uur van de camping af. We twijfelen of we er nog een nachtje achteraan zullen plakken hier, maar omdat het weer er niet heel goed uitziet voor vandaag, doen we het niet. Het is droog en de zon piept door de wolken dus we ontbijten buiten. Totdat het gaat regenen, dus alles weer verhuizen naar binnen. Natan ziet nog een regenboog en na 5 minuten wordt het weer droog en zonnig... Nu blijven we toch echt binnen zitten. Goede keus, want 10 minuten later krijgen we nog een behoorlijk bui over ons heen.

Het eindpunt vandaag is Paihia en onderweg pakken we de Whangarei Falls nog mee. Deze waterval blijkt midden in een woonwijk te liggen en we hoeven er ook niet ver voor te lopen, das handig met al die buien! We vertrekken in het zonnetje en natuurlijk krijgen we toch nog een bui over ons heen, gelukkig lopen we onder de bomen. Je bekijkt de waterval eerst van de bovenkant en dan kun je er omheen lopen waarbij je afdaalt naar het water aan de onderkant. Bijzonder dat dit zo in de bebouwde kom ligt.

We lunchen hier op de parkeerplaats en er komt nog een flinke bui over ons heen. Daarna rijden we weer verder en komen onderweg ook nog een detour tegen (er is een road slip), dus we moeten ook nog een stukje omrijden. Jammer, maar ja zo gaat dat hier. We hebben een camping net buiten Paihia uitgekozen en het ziet er hier netjes uit én is er unlimited goede gratis wifi (een uitzondering). Vanaf de camping kun je nog een wandeling maken langs de kust, dus dat doen we.

We doen lekker makkelijk met het eten. Je kunt hier afhalen op de camping. Steak voor Julian en Nicoline en Natan proberen de lasagne, het was lekker.

Ruakaka beach

Dag 40, 7 maart

Het is zo gek, we zijn nog niet eens op de helft van onze vakantie. We merken wel dat het tempo wat omlaag gaat (vinden we prima zo) en dat we meestal niet later dan half 3 een camping opzoeken zodat Natan nog even lekker wat kan spelen (en wij kunnen relaxen). Hij is eigenlijk best makkelijk en we hebben hem nog niet horen zeuren dat we te lang rijden of dat hij iets anders wil doen. De vraag 'wat vond je vandaag het leukst' is erg moeilijk voor hem. Hij noemt meestal het laatste wat hij heeft gedaan en als we vragen wat nog meer, dan zegt hij: 'alles' of 'het uitzicht' of 'de waterval' (een klein stroompje water is al een waterval) of 'spelen op strand'. We merken vooral dat hij zijn loopfiets hier mist, verder horen we hem eigenlijk nergens over. Een takje, een bekertje, schelpen, hij speelt overal mee. We hebben inmiddels een lekker kleurtje van de zon gekregen en al 4.000 km gereden.

Natan begint de dag met waar hij gisteren mee geëindigd is: de trampoline.
Als alles weer gepakt is en we ons vuile water gedumpt hebben, rijden we naar Wenderholm Regionaal Park. Dat is hier vlakbijen staat bekend om mooie bomen, wandelingen en een leuk strandje.
Af en toe miezert het en soms breekt de zon door. We nuttigen hier een vroege lunch en dan rijden we verder. Boven op de berg Brandewyn stoppen we nog om even van het uitzicht te genieten.

We komen uiteindelijk uit bij Ruakaka beach en hebben een mooi plek gekregen, wederom met onze kont bijna in de zee. Net als we helemaal geïnstalleerd zijn in zwemkleding en boekje etc. gaat het spetteren en nog geen 10 minuten later is het weer blauw, vermoeiend hoor vakantie! We maken nog een strandwandeling, verzamelen weer schelpen en krabbetjes, Julian en Nicoline nemen nog een duik in de zee (hoe noordelijker we komen, hoe aangenamer de temperatuur van het zeewater).

Kitekite falls

Dag 39, 6 maart

We vertrekken net na 10 uur van de camping (we kunnen het wel). We willen naar Kitekite falls. We missen de afslag (er staan ook helemaal geen bordjes dat er iets is) en kunnen vervolgens niet keren. Na een tijdje vinden we toch nog een plekje om te keren, wat een volharding (en nu maar hopen dat het niet al te ver lopen is!). We rijden weer dezelfde (smalle weg) terug en komen uiteindelijk bij de juiste parkeerplaats uit.

We gooien wat te eten en te drinken in de tas en Julian kijkt op het informatiebord. Volgens een man die hier werkt, is de wandeling ‘strenious’ en kun je hem in een uur lopen. We gaan gewoon van start en zien wel of we moeten omdraaien. Het eerste deel (15 minuten) is zeer gemakkelijk lopen, over een mooi bospad met kauribomen, en verder vlak. Net als Nicoline zegt ‘hoezo strenious?’, gaat het pad omhoog! Zul je altijd zien. We klimmen ruim 10 minuten, genieten van de wandeling en paaien Natan met ‘als we een bankje zien, krijg je een suikerkoekje’. De arme schat, we komen langs een bankje maar die zit vol met andere mensen! ‘Dat is balen hé’, zegt hij... Gelukkig is er nog geen 200 meter verderop nog een bankje (met tafel) met een eerste uitzicht op de Kitekite falls. Hij is hoog en we zien hem in 5 delen naar beneden vallen, maar het onderste stuk kunnen we nog niet zien. Helemaal bovenaan de waterval zien we mensen staan. Na wat eten en drinken lopen we weer verder en we zijn binnen 5 minuten bij de voet. Hier zien we eigenlijk alleen het onderste deel en er zijn een aantal mensen die een duik nemen. Hier zitten we ook even lekker en dan gaan we weer verder. We moeten een heel stuk naar beneden lopen, via wat een oneindige trap lijkt. Maar beter naar beneden dan naar boven! We komen nog op een kruispunt waar je of terug kunt naar parkeerplaats of naar de top van de waterval. We kiezen voor het eerste. Natan vindt het nog leuk en vraagt nog niet om gedragen te worden. Na anderhalf uur zijn we weer terug bij de camper. Blij dat we uiteindelijk toch de camper nog konden keren en deze wandeling hebben kunnen doen. We stappen in de camper en kiezen voor een camping niet al te ver rijden. Deze ligt weer aan de oostkust van het Noordereiland. Ook hier maken we weer een strandwandeling (en het gaat nog niet vervelen)!

Even afkloppen: we hebben vandaag geen rare foutmeldingen gekregen van de auto (fingers crossed)...

Relaxen

Dag 38, 5 maart

We blijven nog een nachtje langer in Piha, het is lekker weer en we willen naar het strand. Wel vragen we om een ander plekje en dat is geen probleem. Bij de receptie liggen boogie boards,  gebroken of zonder touwtje om aan je pols vast te maken,  maar dat kan de pret niet drukken! Natan vermaakt zich prima met (volgens hem) het skateboard. Er komen verschillende schoolklassen op het strand voor een surfles, dus hij doet de andere kinderen lekker na... totdat ze het water in gaan, daar zul je hem niet vinden, onze held!

Tot een uur of 13.30 luieren we op het strand en dan gaan we terug naar de camping om te eten (nu wel een kleine 10 minuten lopen), het zand is inmiddels behoorlijk heet geworden, zonder slippers kun je er echt niet op lopen. En dan luieren we lekker verder bij de camper. Na het eten gaan we terug naar het strand voor de ondergaande zon. Nicoline oefent ook nog wat met de drone (dat valt niet mee) en Julian maakt nog wat mooie filmpjes. Het strand hier (en een stukje verderop) zijn gebruikt voor de film The Piano.

Drone filmpje op weg naar Milford Sound

Life's better at the beach!

Dag 37, 4 maart

Op Facebook zien we heerlijke schaats- en sneeuwfoto's voorbij komen, terwijl wij hier vandaag 3 keer naar het strand zijn geweest.

Natan was voor de verandering eens vroeg wakker (7 uur) en wakker is wakker en dan komen de vragen: wat gaan we doen vandaag, hoe lang gaan we rijden, mag ik al een dropje (nee), chips dan (ook nee), gaan we om boodschappen, mag ik naar het strand. Ook goeiemorgen... Heerlijk zo'n manneke dat altijd overal zin in heeft.
We besluiten uiteindelijk om nog een keer naar Sunset beach te gaan en dan door te rijden naar Piha. Het is al best druk op het strand (het is nog geen half elf als we daar (dit keer met camper) aankomen). Wederom veel 'verkeer' op het strand en het is bijna hoog water, dus geen krabbetjes zoeken dit keer. We zoeken een tak uit om lekker tegenaan te kunnen zitten en vermaken ons hier prima. Julian zwemt in de golven en verder verbazen we ons erover dat de zee de ene minuut helemaal vlak is en dat er de volgende minuut hartstikke hoge golven zijn.
Na een uurtje of twee houden we het voor gezien, we eten nog even wat in de camper en gaan rijden. Nicoline's telefoon is gisteren nat geworden (zou moeten kunnen, maar d'r telefoon geeft toch een foutmelding), waardoor we nu even geen Skoot/Tomtom of Google maps hebben, dus nu gaan we maar ouderwets kaart lezen. We rijden zo veel mogelijk ten westen van Auckland, maar ondanks dat is het toch vrij druk onderweg en komen we zelfs bijna in een file terecht. Gelukkig moeten we net een afslag hebben voordat we echt stilstaan. We rijden verder en op een gegeven moment gaat de snelweg over in een soort scenic road. Prachtig, maar heel erg smal... en het lijkt wel of de locals hier als gekken rijden. Niet echt fijn. Uiteindelijk geeft de camper zelfs ook nog foutmeldingen (ABS en EPS). We zouden ons naar een garage moeten begeven, maar zijn inmiddels in de middle of nowhere. We kunnen hier niet keren, dus vervolgen onze weg naar Piha. Na een kilometer of 15 verdwijnt de melding weer. Vreemd... Aangekomen op de camping gaan Natan en Nicoline nog even naar het strand (wederom heel fijn zwart zand), het is inmiddels half tot zwaar bewolkt. En heel saai, maar na het avondeten gaan we nog even met z'n 3-en naar het strand. Julian heeft de drone mee, Natan zijn boot en Nicoline haar fototoestel: life's better at the beach!

Op zoek naar de zon

Dag 36, 3 maart

De weersverwachtingen veranderen hier per uur, maar het dichtstbijzijnde redelijk weer is op 100 km van ons vandaan aan de Westkust. Daar gaan we naartoe! Het is net na de middag als we aankomen op de camping in Port Waikato. Onze camper past net niet op de aangewezen plek (we zijn ook zo lang), maar we doen het er maar mee. Het waait stevig, maar we staan precies goed achter een heg. We pakken de stoeltjes en ploffen neer in de zon! Heerlijk. We rommelen wat en volgens de campinghost kunnen we in een kleine 10 minuten naar het strand lopen. Er zijn inmiddels wel wat meer wolken gekomen, maar de temperatuur is heerlijk en nu hoeven we ook niet zo op te letten of we verbranden. Die kleine 10 minuten worden een half uur (tot ongenoegen van Natan), het zijn blijkbaar autominuten... We lopen toch door, Natan op onze rug, en dan komen we aan op Sunset beach. Er zijn veel locals (het is tenslotte weekend), dus er zijn veel quads op het strand, motoren, auto's en veel surfers. Genoeg om te zien dus! Het zand is hier zwart (vulkanisch), dus warm aan onze voeten. Natan speelt met zijn boot en wij lezen wat, maar kijken vooral naar de surfers en de golven. Het is laag water, en er zijn verschillende rotsen met veel mossels erop en kleine poeltjes met water en krabbetjes.

We stellen onze terugkeer een beetje uit, want we weten dat we ook weer een half uur terug moeten lopen. Uiteindelijk gaan we toch terug, we krijgen honger. Op de camping aangekomen zien we dat er een afhaaltentje open is gegaan. Komt dat even goed uit. We halen hier friet en voor Natan een 'hotdog on a stick' en maken er de vandaag vers gekochte zalm bij klaar. Heerlijk gegeten.