Redwoods treewalk

Dag 30, 25 februari

We staan 2 nachten hier in Rotorua, dus we kunnen vanochtend op het gemak doen, want we hoeven niet weg te zijn om 10 uur. We nemen een duik in de hot pool (die erg hot is, dus we houden het niet heel lang vol) en daarna een duik in het (nu wel heel koude) gewone zwembad. Natan springt nog wat op de trampoline en Nicoline draait nog een was. Verder zitten we gewoon lekker in de zon die volop schijnt. Kijken we naar de voorbij vliegende kleine vliegtuigjes, helikopters en grote vliegtuigen, die allemaal rakelings over de camping scheren. Gelukkig gebeurt dit niet ‘s nachts!

We lunchen met een omelet en gaan dan op weg naar Whakarewarewara, the living Maori Village. Wat dus letterlijk betekent dat je door een dorp loopt, waar mensen wonen, en waar verder geisers, mud pools en bronnen zijn. De inwoners koken en baden dan ook gewoon buiten. We vinden het maar gek, om zo door dit dorp te lopen bij mensen door hun ‘straat’. Niet echt iets voor ons... We kijken nog over naar de uitspatting van 2 geisers, maar hebben het verder snel gezien. Daarna rijden we met de camper nog naar Blue lake (heel druk, maar het is dan ook zondag) en naar Lake Okareka (stukken minder druk en het gelijknamige dorp ziet er sjiek uit). 

Na het avondeten gaan we naar Redwoods Forrest. Een bos met de grote Californische Redwoods, welke hier in 1901 geplant zijn. Een Duitser die al vaker boomwandelpaden had ontworpen, wilde dit ook heel graag hier doen (2009). En zo is dit wandelpad op 12 meter hoogte met een lengte van meer dan een halve kilometer gemaakt (eind 2015). Alles is zo gebouwd dat de bomen gewoon door kunnen groeien. En sinds eind 2016 kun je ook ‘s avonds over dit pad lopen en is het bos verlicht met lantaarns (tot 2,5 meter hoog) en lichten. Het is echt leuk om te doen, het rook heerlijk in het bos en de verlichting was prachtig.

We vinden het spannend wat Natan ervan vindt, maar hij blijft ons verbazen. We hebben verteld dat het pad wiebelt en dat het ongeveer hetzelfde voelt als op de trampoline. Even aftasten, maar na de eerste ‘hangbrug’ is hij om, hij vindt het geweldig! Het liefst rennend en springend eroverheen, maar daar krijgen papa en mama toch echt wel buikpijn van. Dus hij houdt zich in! Wat een stoere vent :) 

Op de boerderij

Dag 28, 23 februari

Het zonnetje is er weer vanochtend! Natan en Nicoline gaan nog even naar de thermal pool. Helaas zijn we dit keer niet alleen, maar hebben ze een gezellig gesprek met een ouder Nederlands echtpaar dat ook al bijna 30 jaar in Nieuw-Zeeland woont, je komt ze echt overal tegen... Na een douche gaan we naar de Huka Falls, alleen kiezen we ervoor om nu niet eerst de wandeling te doen, maar gewoon naar het uitkijkpunt te rijden (gemak dient de mens). Uiteindelijk doen we toch een kleine wandeling (van 15 minuten) om bij de Falls te komen. Wat een kracht en hoe blauw/groen kan water zijn!

Daarna stoppen we nog even bij een café, waar buiten een helicopter staat. We hebben Natan zijn autostoel van rechts tegen het raam, naar links in het midden verplaatst waardoor hij wat meer kan zien onderweg door de vooruit. Dat valt goed bij hem in de smaak, maar nu stoppen we dus ook net iets vaker op de plekken die hij onderweg ziet (speeltuin, een café met een helicopter, etc). We doen lekker op het gemak, want we hebben voor vanmiddag een ‘driveway’ geboekt bij Christine. Er zijn bewoners die een plek naast hun huis verhuren aan reizigers. Dat lijkt ons wel eens leuk voor de verandering en deze driveway is tevens een soort dierenopvang. We kunnen daar pas om 16 uur terecht en het is een uur of 2 rijden. Rond 16.15 rijden we het terrein van Christine op. We hebben via de mail te horen gekregen dat we de hekken altijd moeten sluiten i.v.m. de loslopende honden. Christine ontvangt ons en laat ons zien waar onze wc en douche zich bevindt. Ze praat veel en alle beesten zijn geredde beesten. Wat een passie. Er lopen 2 koeien met 2 kalven, 5 bokken/geiten, 3 kippen en een haan, 2 paarden en 4 kleinere paarden, verschillende honden en poezen, 3 korte benen koeien (ze heeft de naam wel genoemd, maar weer vergeten) en 3 alpaca’s. Als ze de beesten gaat voeren, mag Natan mee. En hij vindt het geweldig! Bij elk beest legt Christine uit hoe ze eraan komt en ze laat Natan veel doen. Vooral de poop-a-scoop is zijn favoriet!

Vandaag ook nog een ‘dingetje’ gehad. We hebben onderweg nog even gerelaxed en toen Nicoline de camper achteruit reed, reed ze met de rechter achterwiel in een kuil (die echt niet te zien was) van zo’n 60 cm diep... Het had niet veel gescheeld of de camper was gekanteld. Julian hing helemaal naar de andere kant en Nicoline zette de camper snel in zijn vooruit. Gelukkig lukte het om in 1 keer eruit te komen... brrrrrr. Natan vond het overigens helemaal geweldig. ‘Mama, we gaan helemaal schuin’ gilde hij van plezier, maar mama vond het hardstikke eng. Toen we weer recht stonden, wilde Nicoline niet meer rijden en Natan heeft nog een kwartier in een deuk gelegen en riep de hele tijd: ‘Mama zei koetje, koetje, koetje’. Gelukkig heeft hij de u gewisseld voor de oe, dus we hebben hard met hem mee gelachen en het de hele weg over koetje gehad. 

Glowworms

Dag 29, 24 februari

We hebben goed geslapen, ondanks dat er de hele nacht wel auto’s langsreden. Ook zijn er hier krekels die nadat het donker is geworden nog geluid produceren! We hoeven pas om 11 uur in Waitomo te zijn (ongeveer 16 km rijden), dus kunnen op het gemak doen. We zetten de stoeltjes zo neer dat we in de zon kunnen ontbijten. Natan is wederom als laatste uit bed. Vermoeiend hoor, zo’n vakantie. We nemen afscheid van Christine en rijden de weg weer op. We hebben de excursie bij Spellbound geboekt omdat we van andere reizigers hadden gehoord dat dit kleinschaliger was. En dat klopt, we gaan met 8 anderen in een bus en moeten een half uur rijden. Terwijl de Waitomo caves hier letterlijk om de hoek zitten van het kantoor van Spellbound. In deze caves gaan elk half uur 50 mensen naar binnen en wij gaan dus op stap met 9 anderen. Daar alleen al worden we vrolijk van. Onze gids heet Ross en is een gezellige kletskous. Hij vertelt veel over de omgeving (over de limestone rotsen en het subtropische regenwoud) en over de glowworms (wat geen wormen zijn maar maden, maar ja, dat bekt niet zo lekker).

We beginnen in de cave met de gloeiwormen. We wandelen een kleine 5 minuten naar de grot en krijgen daar allemaal een helm met licht (behalve Natan want ze hebben alleen helmen voor volwassenen). Ook krijgen we daar een hulpmiddel om je eigen camara vast te maken aan de statieven die in de grot staan. We lopen de grot een stukje in en als we helemaal geen buitenlicht meer zien, gaan alle lichten op de helmen ook uit en dan: overal kleine lampjes. Ross legt nog uit dat we naar de billen van de maden kijken en dat er veel meer maden zitten dan we nu zien, omdat ze niet allemaal tegelijkertijd licht geven. We krijgen nu nog even de tijd om foto’s te nemen en Nicoline probeert het 1 en ander uit. Omdat de organisatie weet, dat het meestal niet lukt (want te donker), is ons al beloofd dat we enkele foto’s toegestuurd zullen krijgen via de mail. Daarna lopen we weer iets verder door in de grot en nemen we plaats in een rubberboot. Hier mogen we geen foto’s nemen. Ross trekt ons via touwen een stuk de grot in en hier is het helemaal mooi! Duizenden kleine lichtjes, echt een magisch gezicht. ‘Het is hier Kerst’ roept Natan. We genieten van al dit moois. We verlaten de grot weer en krijgen wat te drinken met een koekje. We gaan daarna nog door naar een andere grot en daar zien we nog stalagmieten en stalagtieten en een paar glowworms. Ross kan leuk vertellen en Natan is vooral geinteresseerd in de botten van een koe die er liggen. Die koe is door een gat gevallen en hij wil precies weten hoe dat kan. Er liggen ook nog botten van een inmiddels uitgestorven vogel, maar die is er niet in gevallen, maar door een flood hier gebracht. Als we weer terug zijn in Waitomo, zijn we ruim 3,5 uur onderweg geweest. We duiken dan ook de camper in en rijden naar Rotorua. Onderweg stoppen we nog bij een meer om even te dronen (de weerspiegeling in het meer is prachtig) en rond half zes komen we aan op de camping. Iets voorbij Rotorua, want dan zitten we niet in de stank van de geisers en de mud pools.

Taupo

Dag 27, 22 februari

Ook vanochtend kunnen we de campingbaas nergens vinden. Na wat overleg met onze Zwitserse buurmeiden/dames gooien we toch maar $30 (dit bedrag staat genoemd in de app Campermate) in de brievenbus. We vinden het niet netjes om zo maar weg te rijden, maar het staat ons ook wel een beetje tegen om te betalen, want we staan ook nog eens met z’n 3-en op 2 staanplaatsen. Nou ja, we hebben gedaan wat netjes is, dus we denken er verder maar niet over na. We hebben gisteren besloten om naar Taupo te gaan en dat doen we dan ook! Omdat we dit verslag pas na 3 dagen schrijven, weten we eigenlijk niet meer precies wat we allemaal gedaan hebben! Wat we in ieder geval hebben gedaan is: even aan Lake Taupo met de boot gespeeld, daarna zijn we doorgereden naar de Thermal Spa Park waarvandaan we een wandeling kunnen maken naar de Huka Falls.

Als we alles hebben gepakt en er klaar voor zijn, gaat het net regenen! Aangezien het een wandeling van ruim 1,5 uur is, stoppen we alleen nog even bij de speeltuin waar Natan nog even lekker uit zijn dak gaat. Als het echt doorgaat regenen, gaan we terug naar de camper. Het plan was om naar een camping wat verder van Taupo af te nemen, maar omdat we vanavond of morgen toch die Huka Falls wel willen zien, pakken we een camping vlakbij. En dat hebben we geweten, de duurste camping tot nu toe ($60)! Dat zijn nog eens prijzen. Maar goed, daar hebben we dan wel een heerlijke douche van gehad en hebben we lekker warm van in de thermal pool kunnen zitten, dat maakt het toch een beetje goed :)

Het was een klein bad en het water kwam tot Natan zijn oksels, dus dat was een prima hoogte. Met zijn zwembandjes aan (en uiteraard zijn boot) heeft hij lekker gespeeld, misschien wordt hij nog eens een waterrat. Onze avondwandeling naar de Huka Falls valt wederom in het water, rond 18 uur begint het redelijk hard te regenen en dat duurt tot een uur of 21.

We hebben voor zaterdagochtend een tocht bij Spellbound geboekt om te gaan kijken naar de Waitomo glowworms.

Zeeleeuwen

Dit keer geen dolfijnen of walvissen, maar zeeleeuwen. Gefilmd met drone.

Naar de Westkust

Dag 26, 21 februari

Natan slaapt vanochtend uit. Hij kon (wilde?) gisteravond niet slapen omdat de camper zo hard heen en weer ging. Daar had hij natuurlijk wel gelijk in. We zijn blij dat we gistermiddag nog vertrokken zijn uit Wellington naar Masterton. We hebben wel harde wind gehad vannacht, maar uiteindelijk viel het wel mee. We lezen het nieuws dat de storm nabij Takaka (op het Zuidereiland, waar we eigenlijk nog graag naartoe hadden willen gaan) behoorlijk gespookt heeft. Natan maken we dus om 10 uur wakker, we proppen nog een boterham bij hem naar binnen en rijden rond half elf de camping af. We hebben besloten om de weg naar de Westkust te blijven volgen. Het eerste stuk is de wind nog erg verradelijk. Deze staat pal op de zijkant van de camper en omdat we door (prachtige) glooiende heuvels rijden en dan weer op een wat vlakker stuk, komt de wind soms als een duveltje uit een doosje om de hoek gewaaid.

Uiteindelijk komen we (via een leuke waterspeeltuin en een cafe met heerlijke cheesecakes) terecht in Clifton. Dit ligt vlakbij Cape Kidnappers. Op deze clif leven heel veel Jan-van-Genten. Die hadden we nog graag gezien, maar de enige excursie die we kunnen boeken is pas voor morgenmiddag 15 uur (en duurt 4 uur), zo lang willen we hier eigenlijk niet blijven. We staan vandaag op een bijzondere camping. De campingbaas heeft gezegd dat we een plekje moesten zoeken en dat hij later wel naar ons toe zou komen. Inmiddels is het 21 uur, maar we hebben hem nog niet gezien. Morgenochtend maar kijken of we nog kunnen betalen! Verder staan er veel bijzondere mensen, lijken anderen hier het hele jaar door te wonen en lopen er ook veel jongeren rond. Er zijn veel katten (die overal hun behoefte doen) en inmiddels hebben we ook een hond gezien. Alle tenten, campers en caravans staan door elkaar en iedereen loopt door elkaar heen en over andermans plek heen (dat wordt hier overigens overal gedaan). De toiletgebouwen zijn zeer gedateerd, maar de sfeer is verder ok hier.

Een boete en de storm

Het heeft bijna de hele nacht hard geregend en het stopt waarschijnlijk voorlopig ook niet meer. We doen op het gemak en als Natan wakker is (9.30 uur), stapt Nicoline er ook uit. Ze ziet nog net dat iemand een ticket onder de ruitenwisser stopt... WTF? Ze klopt op het raam en de parkeerwachter komt naar de deur toe. We staan niet netjes genoeg in haar ogen en dit is een drukke parkeerplaats want hij wordt gebruikt door forensen. Nu zijn er op deze parkeersplaats geen echte camperplekken (maar mag je er wel staan met een camper) en we hebben gisteravond in het donker ook niet heel goed opgelet hoe we de camper hebben neergezet, we zijn gewoon tussen 2 andere campers gaan staan, die inmiddels al vertrokken zijn. We leggen dit uit en ze zegt dat ze helaas niets meer kan doen (aankloppen doen ze niet aan), maar dat we wel een bezwaar kunnen indienen. Tsjakka, dat was een dure nacht. Ze adviseert ons nog wel om het ticket wel op het raam te laten zitten, zodat we niet nog een nieuwe ticket kunnen krijgen en helpt ons nog wel vriendelijk aan wat meer informatie over de aankomende storm... We gaan zeker bezwaar indienen, maar verwachten niet dat de boete kwijtgescholden gaat worden. Het plenst nog steeds en we gaan schuilen in het museum. Het raam bij Natan lekt helaas (dat was eerder deze vakantie ook al, maar toen we het merkten regende het niet, dus dachten we dat hij misschien water uit een fles had laten lekker), dus een groot deel van zijn matras en laken zijn helemaal nat. We proberen dit provisorisch wat op te lossen, wat niet echt goed lukt. Uit voorzorg verzetten we de camper en draaien hem zodat de regen op de andere kant van de camper valt en het niet meer zoveel zal lekken. Daarna gaan we naar het museum. Eerlijk is eerlijk, het is een prachtig museum en gratis. We snappen niet hoe ze dat doen. Julian gaat naar een soort tentoonstelling van de eerste wereldoorlog en Natan en ik lopen door een gedeelte waar veel opgezette beesten en fossielen te zien zijn. We eten en drinken wat (het regent tenslotte nog steeds) en lopen nog door het gedeelte over de vorming van Nieuw-Zeeland als boerengebied. Dan hebben we het wel gezien en gaan we op zoek naar een camerawinkel. Door de stromende regen en met behulp van google maps hebben we die snel gevonden. Nicoline koopt (of eigenlijk krijgt, een vervroegd verjaardagscadeautje) een nieuwe lens, want die van haar is al kapot sinds de 2e dag... De verkoper laat ons nog een website zien hoe de storm verloopt (er zijn er inmiddels 2 op komst) en op basis van zijn advies gaan we niet langs de westkust (dat was ons plan), maar gaan we via de oostkust naar het Noorden. De storm zal nl. Aan de westkust aan land komen. Daarna zoeken we nog een muziekwinkel voor wat plectrums en een Capo voor Julian en lopen we nog een dollarstore in voor een auto voor Natan. Iedereen blij!

We lopen (nog steeds door de stromende regen) richting camper, onderweg zien we nog een leuk tentje dus daar eten we nog een broodje met een gezonde (groene) smoothie. Op het parkeerterrein dat inmiddels propvol staat, helpen we nog wat andere toeristen en vertellen we dat ze netjes moeten parkeren en geven we hun ons parkeerkaartje, wat nog zeker 9 uur geldig is. Via route 2 rijden we naar Masterton. Als we Wellington uitijden, stopt het ook eindelijk met regenen. Julian rijdt en uiteraard komen we weer langs een behoorlijke slingerweg. Gelukkig niet al te lang dit keer! Op een gegeven moment zitten we midden in de wolken. Natan vindt het maar gek, al die mist! Na een kleine anderhalf uur komen we aan in Masterton. Dit lijkt een redelijk grote plaats, dus prima om de storm te doorstaan. De camping lijkt een beetje in een kommetje te liggen, prima! We hebben veel contact met de andere mensen op de camping en iedereen hoopt en verwacht dat het wel mee zal vallen hier. We krijgen nogal tegenstrijdige berichten over waar we hierna naar toe moeten gaan, onhandig. Maar we zullen wel zien. De storm verwachten ze hier op het hoogtepunt tussen 21u en 24u. Terwijl we dit verslag typen (22.30u) zijn er inderdaad wel wat rukwinden geweest en de camper heeft wel wat heen en weer geschud, maar al met al valt het tot nu toe nog mee. Hopelijk blijft het zo.

Rommeldagje

Vanavond moeten we de boot hebben van Picton naar Wellington. Picton ligt op ongeveer een half uur rijden van de camping, dus we doen lekker rustig aan. Uitslapen, spelen met het bootje (hoe blij kun je daarmee zijn!), poetsen en nog even alle apparatuur opladen. We moeten eigenlijk weer om 10 uur van de camping zijn, maar gisteren was er ook geen controle dus vandaag ook vast niet. Tegen half 12 rijden we onze camper dan toch maar naar de dagplaatsen (die ze gelukkig hebben op deze camping) en gaan bij de receptie nog wat drinken. Uiteindelijk eten we ook nog een heerlijke tosti en panini hier. Natan vermaakt zich weer met een aantal Nieuw-Zeelanders en Nederlanders en om een uur of 2 rijden we naar Picton. Eerst dumpen we de camper weer leeg bij een pompstation (heel vreemd, maar dat kon dus niet op de camping) en dan gaan we op zoek naar een supermarkt. Voor de eerste keer deze vakantie werkt de Skoot (de TomTom die we mee hebben gekregen van de camperverhuurder) niet optimaal. Er moet toch echt wel een supermarkt zijn hier, want er wonen hier 4000 mensen. Na enige tijd vinden we hem toch nog en als we bij de kassa staan met onze watervoorraad, vraagt de cassiere: ‘zijn jullie ook aan het inslaan voor de orkaan’? Uhhh nee, hopelijk niet... We proberen haar uit te horen en het blijkt dat de orkaan die Tonga vol geraakt heeft, wel iets afgezwakt is, maar vooral de voorspelde regen zal voor overstromingen gaan zorgen. En daarnaast worden er ook wel windsnelheden van 130 km per uur voorspelt voor morgenmiddag 12 uur. We vertellen dat we vanavond de ferry nemen naar Wellington en ze krijgt grote ogen. Ze wenst ons daar sterkte mee! Nou, daar kunnen we het mee doen. Nu is er nu nog niets aan de hand (het waait niet echt), maar de bootovertocht staat bekend als dat het er flink kan spoken onderweg! We stoppen nog even bij een bakkerij die Nederlandse boterkoek verkoopt en iets wat ze een oliebol noemen, maar wat er niet naar smaakt en het ziet er ook uit als een cake. Maar wel altijd leuk om die Nederlandse namen te zien. We rijden alvast naar de ferry, we zijn aan de vroege kant, maar verder hebben we ook niets meer te zoeken in Picton. We doden de tijd met wat lezen en een spelletje op de Ipad en Julian haalt nog even herinneringen op aan de tijd dat hij bij de Breskense boot werkte. We kunnen vanaf 5.45 uur boarden. We vonden al dat dat we vroeg aanwezig moesten zijn (een uur van te voren), maar het duurt ook allemaal erg lang hier in Nieuw-Zeeland. Ze zullen de boot waarschijnlijk goed verdeeld in gewicht moeten indelen. Als we later zelf eindelijk de boot op mogen rijden, zien we waarom het zolang duurt: de eerste 4 rijen staan in tegengestelde richting! Dat hebben we nog nooit gezien. Degene die dus als eerste geboard zijn, zijn al gedraaid. Dat betekent dus dat wij in Wellington ook zullen moeten keren. We gaan naar het bovendek en gaan eerst helemaal vooraan de boot (binnen) zitten.  Later halen we nog wat te eten en nemen we plaats bij het speeltuintje dat er is. Natan vermaakt zich prima, hij wordt wel een beetje druk (altijd als hij moe is), maar is verder niet vervelend. Volgens Julian kijkt hij uit zijn ogen alsof hij aan de drugs zit, maar zolang hij niet vervelend is, vinden we veel goed :) De overtocht duurt 3 uur, we hebben mooie uitzichten. De zee is eigenlijk vrij kalm, dus daar zijn we erg blij mee. Na 3 uur zijn we aan de overkant en rijden we naar een parkeerplaats (zonder voorzieningen) in het centrum van Wellington, naast het bekende Te Pape Museum. Het is lastig om een goede plek te vinden, maar we gaan tussen 2 andere campers instaan en gaan lekker slapen.

Kanoën

Dag 23, 18 februari

Het duurt lang voordat het zonnetje op de camper staat, maar het licht is prachtig, dus we doen de drone weer eens de lucht in. Zo rond half 10 staan we in de zon en dan komt meneertje Natan ook eens z’n bed uitgerold. Het eerste wat hij zegt: ‘ik wil met m’n bootje varen’. Moet je niet eerst even eten:’nee’! Ok dan, doe eens gek... hup het water weer in. Het internet doet het hier redelijk dus we videochatten wat met het thuisfront (eentje in Vlissingen en de ander in Spanje). Natan laat uiteraard vol trots zijn nieuwe aanwinst zien en gaat het water weer in en af en toe komt hij terug voor een zwaai en een handkus. De hondjes reageren meteen op Nicoline’s stem en komen even bij oma kijken waar dat geluid toch vandaan komt. Ze doen het hartstikke goed (uiteraard is Lizzy loops geworden, dat doet ze meestal als wij met vakantie gaan) en zijn braaf. In Spanje is het inmiddels ook heerlijk zonnig weer, dus die zitten daar ook goed! We hebben gisteren gezien dat we op een minuut of tien rijden kano’s kunnen huren, dus besluiten om daar heen te rijden, de deur is echter gesloten en er hangt een bordje dat ze rond 12 uur weer terug zijn. We rijden daarom eerst naar de kust, misschien zijn ze daar, en komen terecht in het dorpje Anakiwa. Hier begint ook de bekende wandeling/ mountainbike track (Queen Charlotte track) van 71 km. Wat een leuk dorpje en wat hebben de inwoners een prachtig uitzicht. We besluiten om nog even langs Cullen Point Lookout te rijden, maar als we langs de kanoverhuur komen, zien we dat ze open zijn. We gaan toch even informeren en ja hoor, we kunnen er nog eentje huren. Dat doen we, we zijn wel erg benieuwd hoe Natan het gaat doen, want hij is niet echt een held. Nadat we betaald hebben, rijden we weer terug naar Anakiwa en na een kwartier wordt onze kano gebracht. We hadden precies genoeg tijd om even te eten en ons om te kleden.

We krijgen alledrie een zwemvest en we worden geadviseerd om in de baai te blijven en uit te kijken naar stingrays en jellyfish (die we overigens niet zien). There we go! Natan blijft wonder-boven-wonder rustig, hij wil wel graag zelf peddelen, maar we krijgen de peddel snel weer terug (hij heeft een tak en die is blijkbaar leuker) en hij zegt zelfs dat hij het leuk vindt. Overwinning! We meren nog aan bij een strandje, eten wat en peddelen ook weer op het gemak terug. Dat was lekker om te doen! We brengen de kano aan land en stappen de camper in.


We rijden toch nog even naar de lookout en kijken vanaf hier de Mahau Sound in, dit gaat toch echt nog niet vervelen!

Terug op de camping weer hetzelfde riedeltje: spelen met de boot in het water, eten, douchen, spelletje op ipad met een koekje en naar bed (Natan dan). Wij nog even alle filmpjes en foto’s bekijken en het verslag schrijven. En dan is er al weer een dag voorbij.

Momorangi Bay

Dag 22, 17 februari

Het is weer prachtig weer als we opstaan. We bekijken de weersverwachtingen voor de komende dagen en zien dat er vanaf dinsdag een storing over Nieuw-Zeeland komt, die veel wind en regen met zich meebrengt (uitloper van de cycloon die Tonga heeft aangedaan). We besluiten dan om nog een paar dagen hier te blijven en uiterlijk maandag met de boot de oversteek naar het Noordereiland te maken. Als we straks op de camping zijn (en weer internet hebben), moeten we de overtocht even boeken. We stappen in de camper, we hebben van de aardige wegwerkmevrouw nog fruit gekregen, een Nashi-peer, die hebben we nog nooit gegeten. Het is een kruising tussen een appel en een peer, dat was lekker door de yoghurt! In Blenheim doen we nog wat boodschappen en gaan we naar ‘the Warehouse’. Het is een beetje een soort Action. Natan kan hier eindelijk slagen voor een bootje om mee in het water te spelen. Daar vraagt hij nu al 3 weken elke dag een paar keer om. Papa en mama ook blij dat deze vraag nu eindelijk niet meer komt! Maar hij is er echt superblij mee en wil er meteen mee spelen... helaas, we moeten zo eerst nog een stuk rijden. We gooien de tank vol en zien een grasveldje aan een riviertje waar we meteen onze lunch opeten. Daarna hup de camper in. We hebben een mooie camping, aan het water (i.v.m. de boot) gevonden tussen Picton en Havelock, aan de Queen Charlotte Drive. Dit is weer een mooie weg met prachtige uitzichten over de Queen Charlotte Sound. Het is wederom slinger-de-slanger, en of het toeval is of niet, meestal zit Julian dan aan het stuur! We kunnen echt maar 30 km per uur rijden en het is af en toe oppassen geblazen met brede tegenliggers. We komen veilig aan op de camping en Natan staat al te springen dat hij met z’n boot wil spelen. Hup, zwembroeken aan en het water in. Drie plaatsen verder staat nog een 3-jarig Nederlands meisje (Natan en zij schelen 3 dagen in leeftijd) waar hij nog even gezellig mee kan spelen in de speeltuin. We hebben wederom een prachtige plek om te overnachten. Je zou er bijna gewend aan raken...

De overtocht is ook geboekt. Helaas was er alleen nog een avondtocht beschikbaar, maar het is niet anders. 

Wildlife spotten: walvissen, zeeleeuwen en dolfijnen!

Dag 21, 16 februari

Vroeg opstaan vandaag, want we gaan een whale watch tour doen. Natan hebben we gisteren al voorbereid, dus hij werkt mee. Tijdens deze vakantie heeft hij geleerd om ook af en toe gewoon even lekker in bed te blijven liggen, zo ook vanochtend, maar daar hebben we gelukkig rekening mee gehouden. We zijn best op tijd klaar, dus we hebben zelfs nog even tijd om te dumpen en water bij te vullen. Aangekomen bij de whale watch tour (we moesten ons om 8.15 melden), krijgen we te horen dat we om 8.45 een safety briefing krijgen. Tsja, dan hadden we wel iets langer in bed kunnen blijven liggen... maar goed, we gebruiken de tijd om nog even een cappucino en een thee in het zonnetje te drinken. Na de safety briefing stappen we in de bus (wat een avontuur he, zegt Natan) en rijden we naar de South Bay waar ons catamaran schip al klaar ligt. Natan krijgt een reddingsvest dat hij alleen buiten aan moet, das een veilig gevoel. Er kunnen 50 mensen op de boot.

Als we de haven uitvaren ( en de kapitein nog even flink toetert) varen we met volle snelheid de zee op. Tijdens het varen, moet iedereen binnen zitten, maar zodra de bemanning wildlife ziet en ze minder hard gaan varen, mag iedereen naar buiten. Er is een beneden dek en een bovendek. De Whale watch Kaikoura is de enige die dit soort trips hier mag doen en het bedrijf is in handen van de Maori. Vroeger leefde men in Kaikoura van de walvissenvangst en nu komt er heel veel geld binnen met walvissentochten. De catamaranboten hebben hele stille motoren zodat de walvissen zo min mogelijk gestoord worden. De bemanning weet (van de eerdere boten die vroeger zijn uitgevaren) bijna precies waar de walvissen zich bevinden en ook hoe lang ze al onder water zijn (gemiddeld 45 tot 50 minuten) en wanneer ze dus ook weer aan het wateroppervlak komen (gemiddeld 10 minuten). Daarnaast hebben ze ook watermicrofonen en daarmee kunnen ze de klikgeluiden van de walvissen horen. De walvissen die hier eigenlijk het hele jaar door leven, zijn sperm whales. De reden dat ze hier leven is omdat zo’n 800 meter uit de kust, de zee heel diep wordt. Na een klein half uurtje zien we de eerste walvis al. We blijven een minuut of vijf vlakbij drijven. Van onze gids krijgen we te horen, dat we verder gaan (dus iedereen moet naar binnen). Wel een beetje raar, want we hebben de staart nog niet gezien. Niet treuren zegt onze gids, want we gaan naar een plek waar er 2 zijn. Nou, ook goed dan.  En ja hoor, nog geen 10 minuten later zien we er weer 1. Natan vindt het buiten maar niets (de boot schommelt ook behoorlijk) en van binnen kan hij het eigenlijk ook heel goed zien. Dus Julian en ik gaan om de beurt naar buiten. Wat mooi om zo’n groot beest van zo dicht bij te zien. De gidsen kunnen ook precies aangeven wanneer de walvis naar beneden duikt, dus dat is handig voor het filmen! Nadat de walvis weg is, gaan we op zoek naar de volgende. Dan krijgen we een bericht van een andere boot, dat er een blue whale gespot is, wat heel bijzonder is omdat er hier nog maar zo’n 2000 van in leven zijn. Nicoline is een beetje misselijk aan het worden en weet eigenlijk niet wat nu fijner is, binnen of buiten... maar het ontbijt komt er gelukkig niet uit! Eerst komen we nog een andere sperm whale tegen en die zien we ook weer prachtig naar beneden duiken. De blue whale is vlakbij en we krijgen hem heel even te zien, maar daar blijft het bij. Het is inmiddels al weer tijd geworden om richting de haven te varen. Op volle snelheid varen we weer terug, dat is ook beter voor de misselijkheid. Wat een prachtige excursie, dit hadden we niet willen missen. Alleen bij de eerste walvis zagen we trouwens ook nog dolfijnen. Filmpje volgt later.

Via de speeltuin gaan we de camper weer in en beginnen we aan de weg naar het noorden. We kunnen nu gelukkig wel de SH1 nemen. We zien heel veel schade van de aardbeving en er zijn hier ook nog steeds veel wegwerkzaamheden. Wat opvalt is dat de mensen die hier echt (in onze ogen) geestdodend werk doen (het omdraaien van het bordje stop/go) super vriendelijk zijn en naar bijna iedereen zwaaien. Petje af hoor, dit werk is echt niet het leukste om te doen. Het is heerlijk weer, eigenlijk te lekker om nog ver te rijden. We hebben gezien dat er bij Kekerengu een wegrestaurant zit met een parkeerplaats waar je (gratis) kunt overnachten. Daar gaan we eens even kijken. Hier eten we eerst fish&chips en zien we de zeeleeuwen voor de kust op een rots liggen. We checken de parkeerplaats en besluiten om hier de middag door te brengen en er ook te overnachten. Er is plaats voor ongeveer 6 campers. 

Als we staan en de stoeltjes (in de schaduw) staan, gaat de drone de lucht in en kunnen we de zeeleeuwen van dichtbij bekijken. Hardstikke leuk. Filmpje volgt later! Natan speelt lekker op het strand en wij lezen wat, spelen gitaar en doen verder niet zo veel. Tot Nicoline haar oog ineens op springende dolfijnen valt! Hup, de drone weer de lucht in en het valt niet mee oms ze weer te vinden, maar het lukt. Gelukkig heeft Julian in Zeeland veel geoefend. De dolfijnen gaan echt heel hard, het zijn er een stuk of 10 en ze springen en spelen volop. Hoe leuk om dat nu van heel dichtbij te kunnen volgen! 

Het is inmiddels weer etenstijd (heel gek, het wegrestaurant sluit z’n deuren, dus we moeten zelf aan de bak). We raken nog aan de praat met een dame die in een container woont, die ook op de parkeerplek staat. Blijken er in 1 container 3 ‘huisjes’ te zitten voor de wegwerkers. Deze dame woont op het Noordereiland en werkt hier nu sinds na de aardbeving (eind 2016) en er is nog voor 2 jaar werk. Jeetje, nog meer respect... er wonen hier dus ongeveer 30 tot 40 wegwerkers. Ze vertelt dat er bij Kaikoura nog een heel dorp is voor 300 wegwerkers. Dit weekend hebben de wegwerkers overigens verlof, maar het is voor haar te ver om even naar huis te gaan. Bijzonder weer.

Het blijft erg warm en in de loop van de avond steekt er een behoorlijke wind op. Dat is nogal een verschil met vanmiddag toen het bijna windstil was.

Breakfast with a view

Dag 20, 15 februari

Julian begint de dag weer met een rondje rennen. Ondanks dat hij zachtjes op staat, wordt Nicoline wakker van het geschud van de camper, we staan niet echt recht! Tijdens het hardlopen wekt Julian een zeeleeuw, hij schrikt van Julian en duikt de zee in. Maar nieuwsgierig als ze zijn, komt hij ook weer terug zwemmen om te kijken welke gek er zo vroeg aan het hardlopen is! Helemaal vol ervan komt hij weer terug naar de camper. Als hij net 5 minuutjes weg is om te douchen, klopt de buurman aan (de deur stond open). En nee, nu geen gekke dingen in je hoofd halen, hij kwam vertellen dat er echt heel veel dolfijnen vlak voor de kust aan het zwemmen waren. Hoe lief! Nicoline haalt Natan uit bed (die werd wakker van de buurman), we schieten allebei wat kleren aan, pakken de verrekijker en klimmen op onze picknicktafel. En ja hoor, we zien echt meer dan 100 dolfijnen zwemmen, springen en spelen. Wat een geweldig zicht! Balen dat Julian dit nu niet ziet... We staan al ruim 10 minuten te genieten als Julian terugkomt van de douche. We gaan nu met z’n allen nog wat dichterbij en lopen naar de kustlijn. De baai voor onze deur is ongeveer 7 km breed en we zetten zien bijna over de hele breedte dolfijnen. Echt inschatten hoe ver ze van ons afzitten kunnen we niet, maar we schatten tussen de 50 en de 150 meter. We hoorden de knallen van de sprongen op het water. Het was echt helemaal geweldig. We hebben ongeveer 1,5 uur kunnen genieten van dit schouwspel. Als de dolfijnen helemaal links in de baai waren, dan kwamen ze weer terug naar de rechterkant. We kunnen er niet over uit, dat we zoveel geluk hadden dat we dit konden zien. Wat een superbegin van deze dag. Later als we eindelijk aan ons ontbijt zitten, zien we ze (of weer andere) nog steeds voorbij springen. Met recht ‘breakfast with a view’!

Na al dit moois gaan we voor de verandering weer om boodschappen en rijden we even langs het whale watch station, zodat we weten waar we morgenochtend vroeg (8.15u) moeten zijn. Daarna rijden we door het centrum van Kaikoura (zoals te verwachten heel toeristisch) en dan rijden we helemaal door naar de Kaikoura Peninsula Walkway. Een wandelpad over een prachtige rotskust met mooie vergezichten en beneden op de rotsen zien we weer zeeleeuwen. De zoveelste, maar vervelen gaat het nog lang niet.

We wandelen een kleine kilometer en gaan dan weer terug naar waar we de camper hebben geparkeerd. Daar zoeken we nog wat mooie schelpen en krabbetjes voor (en met) Natan en rijden we weer terug naar de camping. Daar rommelen we wat en spelen nog wat op het strand en in de loop van de middag breekt de zon echt door en dan is het helemaal lekker op het strand.

Mini golf

Dag 19, 14 februari

We raken al een beetje gewend aan het rustig aan doen. Het lukt ons niet om de camping voor kwart voor 11 te verlaten... terwijl we er eigenlijk af zouden moeten zijn om 10 uur, maar niemand die er naar kijkt. Wel worden de douches en wc’s stipt om 10 uur afgesloten om schoongemaakt te worden. De meeste campings zijn overigens brandschoon, daar kunnen ze in Europa nog iets van leren (of misschien is het daar ook al zo netjes en hebben wij al heel lang niet meer gekampeerd).

De SH1 (voor ons de kustweg richting het noorden) is sinds eind december 2017 weer open na de aardbeving 8 maanden daarvoor. Echter als wij deze SH1 oprijden staat er: SH1 closed...  das balen, want het schijnt een mooie route te zijn. We worden naar de Inland Route verwezen. Overigens ook een hele mooie weg met weer prachtige vergezichten, maar hij is wel langer en er zijn ontzettend veel wegwerkzaamheden (deze route is dan ook veelvuldig gebruikt toen de SH1 was afgesloten). Zonder overdrijven: minimaal 50 keer is de weg afgezet, moeten we stoppen voor een stop/go bord of staan er ergens pionnen. En dat op een traject van zo’n 120 km, waar bijna geen mogelijkheden zijn tot stoppen (geen parkeerplaats te zien) en waar het behoorlijk slinger-de-slanger gaat. Uiteindelijk rijden we rond 14u de camping op, zo’n 7 km onder Kaikoura. We krijgen een sea-site plek, waar we erg blij mee zijn. De kont van onze camper staat bijna in de Pacific Ocean!

De temperatuur is lekker, maar er hangt een dikke bewolking. Mooi weer dus om ‘mini golf’ te doen! Natan heeft eigen spelregels bedacht, want dat is veel leuker en vooral de banen met een tunnel erin zijn bij hem in trek. Na een uurtje hebben we het gezien en bekijken we of we voor morgen een walvissenboottocht kunnen boeken. Helaas zijn die al helemaal volgeboekt. We hadden deze camping toch al voor 2 nachten geboekt dus geen probleem en we boeken een tocht voor vrijdagochtend. Ook geregeld! 

Van de buurvrouw horen we dat er gister een aanhanger tegen de tunnel hier om de hoek is gereden, waardoor wij dus dat hele eind om hebben moeten rijden. Morgen gaat de SH1 weer open, gewoon pech gehad dus. We eten pizza met uitzicht op zee en maken na het eten nog een strandwandeling (en op zulke momenten missen we onze hondjes wel heel erg, maar we weten dat ze het prima hebben bij opa en oma).

Onze camper

Even een kort filmpje van onze camper. We wonen er nu een week of 2 in en het voelt al een beetje als thuis. Alleen het wegrijden blijft vervelend omdat dan alles weer opgeruimd moet worden.

Jetboat Wanaka

Zoals beloofd hieronder het filmpje van de jetboat.

Inland Scenic Route 72

Dag 18, 13 februari

Vanochtend hebben we de was nog even in de droger gegooid. Die was gisteren helaas net niet helemaal droog van de waslijn gekomen en we hadden geen $2 munten (en de receptie was al dicht gisteravond), dus konden we pas vanochtend geld wisselen. We willen vandaag bij de oostkust komen en rijden via Geraldine, waar we een lekker broodje, een cheeseroll en een carrotcake muffin kopen. Deze laatste was voor Nicoline, maar nadat Natan geproefd had, kreeg ze deze niet meer terug... Nou ja, zolang hij maar wat binnenkrijgt!

De Inland Scenic route is erg mooi: weids, met aan de linkerkant de uitlopers van verschillende bergpartijen en rechts veel (redelijk) vlakke landerijen. Naast dat we hier uiteraard veel schapen zien, zijn er ook wel koeien, maar wat ons verbaast zijn de velden vol met herten. We hebben er in het wild geen gezien, maar ze worden blijkbaar wel gehouden voor het vlees. Dit hebben we eigenlijk in geen ander land op zo’n grote schaal gezien (of misschien lopen ze hier buiten en ergens anders niet). We rijden over verschillende bruggen en zo te zien, komt hier in het voorjaar veel smeltwater naar beneden, maar er staat nu maar weinig water in. We stoppen onderweg nog een paar keer om de drone de lucht in te doen, om wat te eten en om weer eens te tanken. We doen dus op het gemak, maar eigenlijk zitten we langer dan we willen in de camper met dit mooie weer. Rond 16u draaien we de camping op. We pakken onze strandspullen en lopen naar het (kiezel)strand. De golven bonken behoorlijk neer in de branding, maar uiteraard waagt Julian zich er wel in. Als we honger krijgen, lopen we terug naar de camper en daar raken we aan de praat met een ouder echtpaar uit Engeland. We wisselen wat campground tips uit (zij komen van het Noordereiland), verwonderen ons over de prijzen van fruit en groente en de verschrikkelijke ladingen Chinezen. Volgens onze buren hebben ze nog een week vakantie, dus daarna zou het rustiger moeten worden. Natan kletst gezellig, zoekt bloemetjes en steentjes en blijft achter bij deze mensen (ze staan naast ons) en wij beginnen met het klaarmaken van onze maaltijd. Na het eten halen we een ijsje bij de receptie (Natan heeft uiteraard liever een pure chocoladereep). Nu zitten we in de camper en horen in de verte het ruisen van de zee, dat wordt vast lekker slapen.

Hooker Valley Track

Het heeft vannacht af en toe zo hard gewaaid dat de camper ervan heen en weer schudde! Julian en Nicoline worden rond 8 uur wakker van de muziek van de buren... Natan slaapt nog even lekker door. Na het ontbijt pakken we een rugzak in voor de Hooker Valley Track. Dit is een wandeling van dik 3 uur en gaat via 3 swingbridges naar een meer met uitzicht op Mount Cook. Dik 3 uur wandelen is veel te veel voor Natan, maar we kijken wel hoe ver we gaan. Het is geen loop, dus we kunnen elk moment besluiten om weer terug te lopen. De temperatuur is lekker en er staat een flinke wind. Natan vindt veel wind altijd een beetje eng, want hij denkt dat de wind hem meeneemt.

Vanaf het eerste uitkijkpunt, zien we de eerste swingbridge al. Er mogen maximaal 20 personen tegelijkertijd op de brug, maar niemand die daar eigenlijk naar kijkt. We dragen Natan over de brug, gelukkig wil hij dit zelf ook, want de brug swingt inderdaad! Natan groet bijna iedereen en de meeste mensen groeten vriendelijk terug. We vinden het aardig druk op de track. Van de meeste mensen krijgt Natan flinke aanmoediging en hij loopt netjes aan de hand mee. We eten en drinken nog wat en net voor de 2e hangbrug gaat het nog een tandje harder waaien. We besluiten om toch nog even voorbij deze brug te gaan om te kijken of we Mount Cook daar al kunnen zien. Phoe, van deze brug word je bijna afgewaaid. Natan loopt nog steeds mee zonder al te veel mopperen. Hij vindt het nog het ergst dat het moeilijk is om hard te lopen (want een klein beetje bergje op), dus druipt hij weer af en geeft ons een handje. In de verte zien we de sneeuwtoppen van wat wij denken dat het Mount Cook is.

Hij zit wel in de wolken, maar wij zijn tevree! Even denkt Nicoline nog om zelf naar het einde van de track door te lopen, maar de wolken in de verte lijken nu toch wel snel donkerder te worden, dus we lopen gezellig met z'n 3-en terug. Een kleine 2 uur hebben we hier ongeveer over gedaan en we hebben Natan maar een kleine 300 meter op ons rug gedragen. Dat verdient dropjes en chips!
We zetten de stoeltjes nog even bij de camper en doen lekker rustig aan. Het is beredruk dus er is van alles te zien. Het waait af en toe nog flink en dan gaan stoelen, tentdoeken en eten de lucht in. We vermaken ons prima. Om een uur of 2 verlaten we de camping en rijden we de weg langs Lake Pukaki weer terug. Wat een verschil met gisteren. We kijken onze ogen uit naar de prachtige kleur van het meer, gisteren konden we bijna niets zien toen het zo regende. Via Church of the Good Shepard bij Lake Tekapo rijden we naar onze volgende camping.

De foto's van de afgelopen dagen zijn ook geplaatst bij onderstaande verslagen.

Naar Mount Cook

Dag 16, 11 februari

We zijn al weer 2 weken hier, wat gaat het snel! Inmiddels zijn we gewend aan het links rijden, maar waar we nog aan moeten wennen is dat de zon de andere kant op gaat en dat de sloten en de kranen de andere kant open/dicht gaan. Over vandaag hebben we niet heel veel te melden. Het heeft bijna de hele dag geregend. We hebben in Cromwell eerst boodschappen gedaan en zijn via de Lindis Pass naar Mount Cook Village gereden.  Heel vreemd vonden we dat er bovenop de Lindis Pass geen bomen stonden, terwijl dit helemaal niet zo hoog is (971m). We staan bijna aan het eind van de doodlopende weg naar Mount Cook op een camping van de DOC en hopen dat het weer morgen wat gaat opknappen!

Zomaar een middag aan een strandje

Dag 15, 10 februari

Voor het eerst hebben we het redelijk warm gehad vannacht (op Christchurch na dan). We doen op het gemak en uiteindelijk piept het zonnetje zelfs door de bewolking. De bergen om ons heen hangen nog wel in de wolken. We zijn een beetje besluiteloos wat we gaan doen. We moeten in ieder geval terug richting Queenstown. En dan willen we verder noordelijk. Echter geven ze aan de Westkust de komende 10 dagen stromende regen af. Aan de oostkust gaat het ook regenen, maar lang niet zo veel. We wikken en wegen wat en besluiten dan om de Westkust (met een klein beetje pijn in ons hart) toch maar links te laten liggen. Minimaal 10 dagen regen zien we niet zitten en op deze manier kunnen we nog via Lake Pukaki/Tekapo rijden, wat we eerder deze vakantie hebben overgeslagen. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Ach, echt foute keuzes kun je hier volgens ons niet maken, het is overal prachtig en wat we niet zien/weten, kunnen we ook niet missen.

Wanneer we langs Lake Wakatipu rijden, breekt de zon door. Van de heenweg weten we nog dat hier een mooie parkeerplaats was. En als we die zien opduiken, gaan we de weg af. We parkeren de camper, halen de tafel en stoelen eruit. Pakken zonnebrand, chips, biertje, drone, schepje/auto voor Natan en een blaadje en gaan aan het strandje zitten. En daar komen we de eerstkomende 3 uur niet meer vanaf!
We zitten aan het meer en links en rechts van ons zijn hoge bergen. We zien de bewolking aan beide kanten boven de bergen hangen, maar pas tegen half vijf wordt het ook wat meer bewolkter boven het meer. Dan gaan we de camper weer in en rijden we nog wat. Bij Cromwell zoeken we een camping op. Het is hier ook bewolkt, maar de temperatuur is nog goed (26 graden), dus we eten lekker buiten. Voor morgen geven ze de hele dag regen af, dus we zien wel wat we gaan doen (behalve boodschappen).

Milford Sound cruise

Dag 14, 9 februari

Julian begint de dag weer met hardlopen. Voordat hij terug is, zijn Natan en Nicoline ook al wakker. Het is vannacht een stuk minder koud dan de afgelopen nachten geweest, dus het is makkelijker om meteen op te staan. We brengen nog een bezoekje aan het gat in de grond en maken ons ontbijt. Het zonnetje schijnt, maar we zien dat richting Milford Sound de bewolking al boven het fjord hangt. Ach, het regent hier gemiddeld 6 tot 9 meter per jaar, dus het is al heel wat dat het droog is. We besluiten om in 1 keer door te rijden naar Milford Sound en dan een boottocht te doen. Wel zijn we nog een keertje gestopt om de drone de lucht in te laten. Andere bezienswaardigheden op de route willen we op de terugweg doen. Het is vanaf de camping nog een dik uur rijden. We komen wederom langs een aantal ‘one lane bridges’ en das altijd even opletten wie er voorrang heeft. We rijden de hele tijd tussen de hoge rotswanden door totdat er een rots midden op de weg staat, waar onderin gelukkig een tunnel is gemaakt: de Homer-tunnel (1270m). We moeten we nog 5 minuten wachten tot we erdoor mogen, dus kunnen we mooi wat foto’s van omgeving maken. Deze tunnel is niet heel erg hoog/breed, vandaar dat er slechts van een kant tegelijk auto’s door mogen.

We besluiten om de 2 uur en 15 minuten durende boottocht van Real Journeys te doen. Er zijn verschillende maatschappijen die allerlei verschillende tours aanbieden en je kunt ook een tour met een vliegtuig of helikopter doen. Vanaf het begin hebben we al zicht op Mitre Peak en Bowen Falls, de bekende punten van Milford Sound. Het is overigens geen Sound, maar een fjord (dus gemaakt door een gletsjer die weggetrokken is en vervolgens gevuld is met zeewater) en het staat op de UNESCO wereld erfgoedlijst. Het is inderdaad redelijk bewolkt, maar we zien de pieken nog goed. Als we niet ver zijn, zien we al een school dolfijnen. Het zijn bottlenose dolfijnen en volgens onze gids is dit de ‘south’ type, welke iets groter zijn en zijn ze erg zeldzaam en worden ze niet vaak gezien hier. Leuk! We zien diverse watervallen en op verschillende plekken zien we de New Zealand Fur Seal (zeeleeuw).

De boot kan tot heel dicht aan de kant varen (want onder water gaat de steile wand gewoon verder), dus bij een waterval komen we er bijna helemaal onder. Lekker nat! Natan vindt het schommelen van de boot wel een beetje eng, maar is ook nieuwsgierig naar wat de gids allemaal vertelt en als we vragen wat hij het leukste vindt, dan zegt hij: de waterval. We drinken warme chocomelk en op de terugweg zit hij gezellig te kletsen met een Amerikaans meisje.

We pakken de shuttle bus terug naar de camper en beginnen aan de lange weg terug! De Milford Sound ligt helemaal aan het eind van de weg, dus we moeten dezelfde weg weer terug (120 km). We stoppen bij de Chasm Fall. Eigenlijk kunnen we de camper niet kwijt, het is een erg kleine parkeerplaats. Er staan verschillende andere campers op een bus parkeerplaats, dus wij doen dat ook... Het is maar een korte wandeling (15 minuten) dus we wagen het erop. We lopen door een bos met een soort varens en veel mos op de bomen. Het ziet er feeeriek uit. De rivier heeft een kloof in de rotsen uitgespleten, erg mooi om te zien. Het plan was om ook bij Diamond Lakes te stoppen, maar Natan ligt lekker te slapen, dus we rijden verder. We zoeken een camping uit bij Manapouri. De camping die we hadden uitgekozen was vol, dat is ook voor het eerst. Bij de 2e is nog wel voldoende plek. Hier moeten we voor het eerst ook betalen voor Natan en hebben we gratis wifi (nou ja tot 100 mb en dat is binnen een kwartier op!). Het is een beetje een hippie achtige camping. Overal staan oude auto’s, er is een gameroom met o.a. oude flipperkasten (die het niet doen) en je naam wordt in een schriftje geschreven door een wat oudere stinkende man. Bijzonder.

Natan heeft een vriendje gevonden, de Nederlandse Ben, die achter ons staat met zijn ouders en vermaakt zich prima.

Een rijdag

Dag 13, 8 februari

Heel vroeg opstaan is niet gelukt :) We rijden rond 9 uur weg op de camping en gaan op pad. Via de Crown Range Road (bergweg) rijden we naar Queenstown en van daaruit gaan we nog verder zuidelijk. We willen vandaag voorbij Te Anau uitkomen. De weg kronkelt langs Lake Wakatipu en we stoppen in het gehucht Garston. Hier eten en drinken we wat. Dit stadje ligt hemelsbreed het verst van alle stadjes in Nieuw-Zeeland van een oceaan af (108 km).  In Mossburn gooien we de tank nog even vol. Achteraf gezien een goede keuze want de diesel staat hier op $ 1,25 en in Te Anau op $ 1,45. In Te Anau doen we weer boodschappen en Natan is helemaal blij omdat het winkelwagentje de vorm van een auto (met toeter!) heeft.
Die boodschappen tikken iedere keer behoorlijk aan, maar ja we moeten toch eten! We stappen weer in de camper en rijden verder richting Milford Sound. Het is in totaal een kleine 120 km rijden, maar een gewone auto doet hier al ruim 2 uur over, dus met de camper doen we er nog langer over. Bij Cascade Creek hebben we genoeg van al het rijden. Hier is een camping van de DOC (Department of Conservation), waar 120 campeerplekken zijn. Je betaalt hier door geld in een zakje te doen ($ 13 p.p.) en een ranger komt dit op een later moment ophalen. Op de camping is alleen een wc (nou ja, een wcpot met een gat in de grond eronder, maar wel met toiletpapier) en verder helemaal niets. Behalve dan dat je een riviertje in je achtertuin hebt en een prachtig uitzicht op de bergen! Natan en Nicoline vermaken zich prima met steentjes in de rivier gooien en Julian doet de drone de lucht in. Het is echt wel een prachtige parkeerplek.

De teller van de camper geeft aan dat we in deze kleine 2 weken inmiddels de 1000 km hebben aangetikt.

Diamond Lake & Jet boat

Dag 12, 7 februari

We zijn lekker in bed blijven liggen totdat de zon weer boven de bergen uitkwam (rond 9 uur). Julian had toen overigens al een jogrondje achter de rug... Weer ontbeten en opgewarmd in het zonnetje. Bij de receptie even geinformeerd naar de wandelingen hier in de buurt. Roys peak was stijl omhoog en Roys glacier was zeker nog een uur rijden over een gravel road. Dat gaan we maar niet doen. Vlakbij de camping was er ook een wandeling bij Diamond Lake. Je kon deze wandeling zo lang en zo kort maken als je zelf wilde (want de terugweg was dezelfde als de heenweg). Weer de hele camper ingepakt en onderweg gegaan. Omdat we bij de receptie haddenen gehoord dat bij een stel de campingstoelen- en tafel gestolen waren, kiezen we ervoor om deze ook maar in te laden.
We moesten ongeveer 7 km rijden en we zagen dat de parkeerplaats al behoorlijk vol stond. We konden de camper nog net kwijt. We nemen nog een boterham, smeren ons goed in, pakken de rugzakken in en starten met de wandeling. Of nou ja, dat was de bedoeling. Er staat nl. een no drone zone bordje... Dus Julian weer terug naar de camper met zijn rugzak! Das balen. In het begin gaat het redelijk omhoog, dan wordt het wat platter en komen we bij Diamond Lake aan. Je ziet het meertje bijna niet door al het riet en de bomen erom heen. We lopen verder en dan komen de trappen (dat wisten we gelukkig). We nemen de 250 treden en Natan loopt ook netjes mee, hij telt de treden allemaal :) Bovenaan is een uitkijkpunt over Diamond Lake.
Van anderen horen we dat het nog zo’n 10 minuten lopen is naar het volgende uitkijkpunt, we wagen het er nog op! We weten dat we ook nog naar beneden moeten en dat is niet Natans grootste hobby (hij vindt het verschrikkelijk als er een steentje onder zijn schoenen rolt, want dan denk hij dat hij valt). Het is even wat stijl, maar binnen 10 minuten staan we bij de lookout en het uitzicht is erg mooi.
We leggen de hamamdoek op de grond en eten en drinken even lekker wat en beginnen weer aan de wandeling terug. We hebben Natan 2 keer een paar minuten gedragen, maar verder heeft hij alles zelf gelopen. De trappen waren wederom geen probleem, de stijle stukken met glijdende steentjes waren reden om af en toe hard te gillen! Al met al best een goede vuurdoop voor ons manneke. Oke, we geven toe, de laatste 400 meter hebben we hem omgekocht met ‘als je niet huilt, krijg je in de camper chippies’, maar af en toe werkt dat omkopen heel goed!

We rijden een stukje terug en bij een parkeervak langs de kant van de weg laat Julian zijn drone alsnog even op. Jammer dat hij niet mee kon op de wandeling, maar hier kunnen we ook mooie beelden maken. We besluiten om naar Wanaka te rijden en daar bij de I-site (een soort VVV) te informeren naar de tochten met een Jetover boot. Julian lijkt dat wel wat. Hij kan nog mee met die van 4 uur (dat is 3 kwartier wachten) dus we lopen nog even door het stadje. Het is er gezellig druk, we zien leuke restaurants en barretjes vlakbij het meer, er zijn veel mensen, jong en oud en er hangt een gemoedelijke sfeer. Ook zien we een ijstentje waar we straks zeker naar toe willen. We halen nog even (de camper staat zeker 1 km verderop geparkeerd) de gopro en een jas voor Julian, hij eet nog wat en dan moeten we alweer terug. Hij gaat samen met 4 anderen in een busje en 10 minuten later is hij al bij de boot. Hij krijgt een zwemvest aan en de stuurman (Pat) deelt iedereen in in de boot. Ze krijgen meteen de waarschuwing dat ze wel nat zouden worden! Iedereen stelt zich voor en Pat zei dat het zijn eerste keer was en dat hij hoopte dat alles goed zou komen :) Good luck! Petje af en handen binnenboord is het advies. Filmen en fotograferen mag, maar wel je camera goed vasthouden. Het gaat errug hard en Pat vaart vlak langs de bossen, ook drift hij veel met waanzinnige snelheden en af en toe maakt hij een 360. Dat vindt hij het allerleukst omdat iedereen nat wordt behalve hijzelf. Al met al een hele leuke ervaring en Julian is blij dat hij gegaan is. Hij heeft heel veel filmpjes gemaakt en deze plaatsen we later.

Ondertussen hebben Natan en Nicoline hebben een croissant en een muffin gekocht en lopen terug naar de camper. Daar pakken ze een auto, een schepje en een leesblaadje en gaan ze lekker op het strand zitten. Na een dik uur pakken zij weer alles in en lopen terug naar de I-site waar Julian ook weer terugkomt. We halen een lekker burger en fish en chips en eten deze weer op op het strandje en als toetje nemen we een heerlijk ijsje. 

Als we terugkomen op de camping, rijden we naar ‘ons’ plekje. Daar staan echter andere mensen, hoe kan dat nu weer? We gaan even naar de receptie en daar krijgen we te horen dat als we dit plekje hadden willen houden, we daar onze campingstoeltjes moeten laten staan... Nou dat hadden ze dan wel even mogen zeggen! Vreemd dat je dus zomaar ergens kunt gaan staan en dan niet uitlegt hoe het hier werkt. We mogen dus op zoek naar een ander plekje. Ook geen probleem, want er is genoeg plek. Als we daar een half uur staan, staat er opeens een meneer voor de deur, dat we op zijn plekje staan :) Die hebben we dus maar naar de receptie verwezen... Morgen is het plan om vroeg weg te rijden richting Te Anau.

Glendhu Bay

Dag 11, 6 februari

Als Natan wakker is en we de gordijnen opendoen, zien we dat de zon schijnt. Jippie! Alleen is de zon nog achter de bergen, dus het is nog erg fris. Nicoline en Natan lopen naar de wc en dan zegt Natan opeens ‘Mama, ik vind het echt heel leuk op vakantie’, nou dan smelt je hart toch wel even. Het is af en toe best pittig met een peuter met een sterke eigen wil en een niet te tomen energielevel, maar eigenlijk doet Natan het heel goed. Hij gaat lief slapen als we hem op bed leggen, hij lijkt inmiddels iets beter te gaan eten (gelukkig), hij wil het liefst elke dag een stukje rijden met de camper (handig tijdens een rondreis), hij kijkt lekker naar buiten tijdens het rijden en valt af en toe in slaap (we horen hem bijna niet) en hij vraagt elke ochtend ‘wat gaan we vandaag doen’ (en elke avond ook trouwens). One happy camper, die Natan!

Na wat twijfelen kiezen we ervoor om naar Wanaka te rijden. Queenstown ligt eigenlijk beter op de route (we willen nog naar het zuiden en Wanaka ligt noordelijker), maar dat staat bekend om de uitdagende sporten die je kunt doen en is duur. 65 dollar voor een nacht op een camping vinden we toch echt heel veel geld (we blijven tenslotte Zeeuwen). Hup naar Wanaka dus (dik een uur rijden). We hebben een camping gevonden aan het meer (Glendhu Bay), welke 65 dollar is voor 2 nachten. We vragen om een plek aan het water met elektriciteit en dat is gelukkig nog beschikbaar. Wel staan we tussen de locals (het is vandaag Waitangi Day, een nationale feestdag dat viert dat Nieuw-Zeeland in 1840 een staat werd), die feest aan het vieren zijn. Dat betekent dat ze bij hun caravans zitten, met hun boot, jetski, waterski of zeilboot het water opgaan en gezellig allemaal bij elkaar op visite gaan. Zelf pakken we ook onze stoeltjes en zoeken een plek aan het water. Natan is de hele middag druk met steentjes en zijn schepje en wij kunnen lekker wat lezen. Julian waagt een duik in het frisse water en maakt wat filmpjes met zijn gopro (in het water, spannend maar dat blijkt gewoon te kunnen) en de drone. We kijken vanaf ons plekje naar de besneeuwde toppen van Mount Aspiring, prachtig.

Eerste keer op een self contained campingplek

Dag 10, maandag 5 februari

We besluiten (i.v.m. de weersvoorspellingen) om richting Clyde/Cromwell te rijden. Daar geven ze een lekkere temperatuur en zon af. Voordat we vertrekken gaat Julian nog een rondje joggen op de golfbaan die hier achter de camping ligt (bikkel, want het is ook niet helemaal droog). We rijden via de 87 en de 85. Dit is de toeristische route, niet de snelste, maar schijnt wel mooier te zijn dan via de ‘snel’ weg. We zien veel roofvogels en heel veel schapen (staand, liggend, lopend, slapend, rennend, grazend, etc.) Overal waar je kijkt zie je schapen!  Onderweg scoren we nog wat boodschappen en bij Lake Dunstan gaan we de weg af naar een soort grote parkeerplaats. Er staan al een aantal tentjes en een stuk of 3 kleine busjes/stationwagens. De zon is inmiddels gaan schijnen, maar het waait erg hard en de wind komt vanaf het water wat het nog kouder laat aanvoelen. We besluiten om de camper een klein stukje verder naar beneden te rijden anders schudden we straks uit de camper. We zetten de camper zo neer dat hij de ergste wind tegenhoudt en dan kunnen we toch even buiten zitten/spelen. Natan speelt lekker met wat steentjes in het water en verder relaxen we wat, het is tenslotte vakantie. Naarmate de middag/avond vordert komen er steeds meer auto’s (campertjes zijn het eigenlijk niet). We denken dat dit plekje zo in trek is omdat hier ook een wc blok is (met wc papier!). Leuk om ook weer van anderen te horen hoe lang ze al onderweg zijn en onze 3 maanden verlof zijn hier eigenlijk onder de maat, de meesten zijn toch wel al driekwart jaar onderweg. We spreken wat Israeliers en horen ook andere Nederlanders. Wij zijn overigens de enige met een camper (en kind) en vragen ons echt af hoe je met 3 personen in een stationwagen kunt slapen/eten/leven. Het camper/campingleven blijft toch altijd een beetje afzien (of zijn wij nu zo verwend?) en vergeleken met alle anderen hier hebben wij luxe! Ondanks dat de weg vlak langs de parkeerplaats loopt, hebben we hier geen last van en slapen we alledrie heerlijk. 

Royal albatross

Dag 9, zondag 4 februari 2018

Het is goed dat we dit blog bijhouden, want we beginnen al een beetje te vergeten welke dag het is. Het was wederom berekoud, maar het zonnetje scheen toen we wakker werden (7 uur). Na een half uurtje durven we het aan om op te staan zonder direct koude voeten te krijgen. We zetten onze tafel en stoelen lekker in het zonnetje en warmen op met thee en ontbijt. Meneer eend besluit dat hij het wel gezellig vindt bij ons en Natan vindt het super.

We besluiten dat we vandaag Otago Peninsula gaan bekijken, het schiereiland bij Dunedin. Heen rijden we via de Highcliff Road, totdat we een bord tegenkomen met ‘niet aangeraden voor grote voertuigen’, we twijfelen even en besluiten deze weg toch te nemen. We hebben nergens gelezen dat we deze weg niet zouden kunnen rijden met een camper. Gelukkig komen we na een minuut of vijf een grote toeringbus tegen, wat ons geruststelt. Er zijn inderdaad hele smalle stukken, maar het is leuk rijden en de uitzichten zijn prachtig. Julian duikt een parkeerplaats(je) op en stuurt de drone de lucht in. Natan en ik spelen met de rummikub cijfers en genieten van het zonnetje. Life is good! Kijk voor het filmpje in de post hieronder.

Helemaal aan het eind van het schiereiland (Taiaroa Head) leven sinds de jaren ‘30 Koningsalbatrossen. Alleen hier leeft een kolonie van deze indrukwekkende vogels die een vleugelspanwijdte kunnen halen van zo’n 3 meter. We besluiten om hier een tour te doen, de eerstvolgende waar we mee mee kunnen is echter pas over anderhalf uur, dus we eten eerst nachos’s en een salade in het restaurant. We hebben een Nederlandstalig foldertje meegekregen, altijd leuk. Daarna maken we nog de standaardfoto’s bij het ingangsbord en dan begint onze tour. We hopen dat Natan het een beetje vol gaat houden, want we krijgen eerst een praatje en een film (uiteraard in het Engels). Gelukkig is hij niet het enige kind (en maken die andere kinderen meer lawaai, altijd fijn als dat zo is!). De gids is een voormalige dierenarts en kan best leuk vertellen. In januari is het broedseizoen en in februari komen de kuikens uit het ei. Het kost een kuiken 3 dagen om uit het ei te komen. Als de ene ouder naar voedsel op zoek is, bewaakt de ander het nest. Dat doen ze de eerste 40 dagen. Daarna komen de ouders om de 3 dagen terug en pas in augustus zetten de kuikens hun eerste stappen! In september vliegt het kuiken uit en dan blijft hij weg voor gemiddeld 5 jaar, de koningsalbatross vliegt van Nieuw-Zeeland naar Zuid-Amerika en maakt een rondje rond de wereld. Ze vliegen of rusten in zee, ze komen niet aan land deze 5 jaar. Als ze vervolgens aan land komen, kunnen ze eigenlijk niet lopen. Ongeveer 70% van alle albatrossen die in Nieuw-Zeeland geboren zijn, komen terug om hier te paren. Na de film gaan we naar het uitkijkpunt. Omdat Konings albatrossen erg gevoelig zijn voor geluid, moeten we heel stil zijn. Dat lukt echter niet want opeens vliegt er eentje over ons heen en roepen we allemaal 'Ooooooo'. Machtig, wat een spanwijdte! En superleuk om te zien, want we waren gewaarschuwd dat de kans dat we er eentje zouden zien vliegen niet zo groot was i.v.m. het broedseizoen (de beesten zitten dan op hun ei/kuiken). Daarna komen er nog 4 over ons heen. Wat een geluk. Vanuit het uitkijkpunt zien we 4 vogels op hun nest zitten. Er zijn opstapjes voor kinderen en Natan vindt het bere interessant om door de verrekijker te kijken. Dit keer hadden we onze verrekijker wel bij ons, maar lagen ze gewoon voor de pak! Ze houden netjes bij of de vader of moeder op het nest zit, hoe lang deze daar al zit (vaak 3 dagen). Alle vogels hebben ringen rond hun poten. De medewerkers kunnen (indien nodig) heel dicht bij de vogels komen (omdat ze eigenlijk nauwelijks kunnen lopen) en ze zijn ook helemaal niet agressief. Uiteindelijk zien we een albatross opstaan en dan wordt er een kuiken gevoerd, wat leuk! Ook ziet Julian nog dolfijnen in de baai zwemmen en zien we een zeeleeuw vlak langs de kust zwemmen. Genoeg wildlife gezien vandaag!

We gaan weer terug richting de camping. Het is inmiddels wel weer dicht getrokken, maar de temperatuur is prima. Natan valt nog in slaap en als we op de camping aankomen speelt hij lekker met zijn schepje, emmertje, steentjes, waterpistool en bellenblaas. Nicoline draait een was/droger. Zo, we kunnen weer even vooruit. Dan is het alweer tijd om te gaan eten. Julian maakt een lekkere pasta en Natan eet redelijk. Na de afwas lopen we nog even naar het strand, waar heel wat golfsurfers bezig zijn. Hartstikke leuk om te zien, maar we zien een bui aankomen, dus gaan weer terug richting camping. We houden het niet helemaal droog, maar de echte bui begint als we weer in de camper zitten.

Drone Highcliff Road

Moeraki Boulders

Dag 8

Het is berekoud geweest vannacht (een graad of 6). Natan wordt weer om half 8 wakker. Wij willen nog wel even liggen onder de warme dekens, maar Natan is klaar voor een nieuwe dag! We drinken eerst een kopje thee en koffie in het zonnetje en als we wat opgewarmd zijn, dan halen we de ontbijtspullen erbij. Heerlijk begin van de dag. Als je niet in het zonnetje zit, is het nog wel erg fris. We moeten wederom weer om 10 uur van de camping af zijn. We rijden nog even naar het eind van de pier om te kijken of er nog zeeleeuwen liggen en ja hoor, we zien er 4.
We zitten zo in de verte te turen dat we niet eens zien dat er vlakbij ons, achter een hekje, ook eentje ligt! Zoals het hoort, stinken ze behoorlijk. Op een andere pier zitten heeeeeel veel aalscholvers.

Via de supermarkt rijden we verder zuidwaarts. We kiezen ervoor om een route via de kust te rijden i.p.v. via de doorgaande route. Dat blijkt een goede keuze te zijn., de vergezichten zijn prachtig en we lunchen ergens op een strandje en als dan de zon ook nog doorkomt, worden we helemaal vrolijk. Dit is zoals vakantie hoort te zijn! Na een tijdje rijden we weer verder (de zon is weer achter de wolken gekropen) en rijden we in 15 minuten naar de Moeraki Boulders.
Zo’n 50 ronde stenen liggen hier op het strand. Ze zijn hier ooit aangespoeld en hebben zich in zo’n 4 miljoen jaren tijd gevormd. Sommige zijn nog helemaal rond, anderen zijn opengebarsten. Ook hier weer allemaal Chinezen (het blijkt Chinees nieuwjaar te zijn, dus vandaar dat het ervan wemelt) die zich van niemand iets aantrekken en lekker doen en laten wat ze zelf willen. We kunnen gelukkig toch nog een aantal foto’s maken waar geen andere mensen op staan.

We moeten nog een uurtje rijden naar de volgende camping. Het is op zich een mooie camping, maar we vinden het niet zo gezellig dat we pal naast anderen staan (je weet wel, zo’n rijtje met allemaal campers en een picknicktafel ertussen). Hopelijk hebben we wat meer natuurcampings als we de bergen in gaan.

Blue penguins en yellow eyed penguins

Dag 7

Natan was om 7.30 wakker, das lekker. We doen op het gemak, tot we erachter komen dat we uiterlijk om 10 uur van de camping af moeten zijn. Dat valt niet mee! Alles moet weer netjes afgewassen en opgeborgen zijn, en echt alles moet opgeruimd zijn , anders valt of schuift of rinkelt het als we gaan rijden. Het is behoorlijk afgekoeld, van 30 graden gisteravond naar zo’n 11 graden vanochtend... We rijden nog even naar de waste dump. Dat valt niet mee, de vorige keer met de camper is toch ook al weer zo’n 11,5 jaar geleden. Om 10.15 rijden we de camping af en we stoppen al weer na 400 meter. Nicoline ziet een klein bakkerijtje :) Hier heerlijk knoflook-uienbrood gekocht (dat blijkt later als we het oppeuzelen), een kaasscone voor Natan en een cappucino en een Chai Tea (om op te warmen). We rijden zuidwaarts en we hebben af en toe prachtige vergezichten langs de ruige kustlijn.

Na 2 uur (Nicoline is vandaag achter het stuur gekropen) wil Nicoline op zoek naar een picknickplek, maar beide mannen zijn in slaap gesukkeld... Dan toch maar even doorrijden. Als Julian weer wakker wordt is het nog zo’n 20 minuten rijden naar de overnachtingsplaats van vandaag, dus we rijden daar gelijk naar toe. Iets voor 2-en komen we aan in Oamaru, dat bekend staat om zijn blue penguin colony. Terwijl we ons staan in te checken, horen we de receptioniste zeggen dat er geen plekken meer beschikbaar zijn voor de blauwe pinguins...

Dat is balen, we zijn speciaal naar deze camping gereden omdat we wisten dat je hier vanaf de camping ernaar toe kon lopen. We twijfelen nog even of we nog door zouden rijden, maar besluiten om toch te blijven. We krijgen een buitje over ons heen, dus gaan de camper in. Na een klein half uurtje is het droog en pakken we de kinderwagen en gaan we het oude gedeelte van het stadje in. Het is een behouden industrieterrein uit de 19e eeuw met oude pakhuizen en kantoorgebouwen. In de jaren 90 zijn de gebouwen gerestaureerd met een oldtimermuseum, veel kunst, restaurantjes en een whiskey brouwerij. Nicoline’s (beide) camera’s hebben er geen zin in. Grmbl. Via de speeltuin naast de camping lopen we weer terug. 

Daar heeft Natan hele gesprekken met een Nederlands stel die al 10 maanden onderweg zijn met de motor (vertrokken vanuit NL helemaal naar Nepal. Daar hebben ze de motoren laten verschepen naar Nieuw-Zeeland en ze gaan straks nog door naar Bali). Uiteraard mag Natan straks even gaan kijken bij de motoren, dat regelt hij wel even! Tegen 18 uur rijden we richting Bushy Beach. Hier komen nl. yellow eyed penguins voor. We moeten een klein stukje lopen (het spettert wat en de wind waait behoorlijk) naar een uitkijkpunt, waar we vol in de wind staan. We staan een kwartiertje te kijken (en zien alleen twee zeeleeuwen) en Natan krijgt er wel genoeg van. Gelukkig kunnen we hem afleiden met een stok en wat steentjes en blijven we nog even staan. Dan roept iemand: ik zie er 1! En ja hoor, heel erg in de verte zien we een pinguin. Toch leuk om er eentje gezien te hebben. Stom ook dat we de verrekijker in de camper hadden gelaten, dan hadden we nl. ook eerder gezien dat die rotsblokken op het strand eigenlijk zeeleeuwen waren. Nadat de pinguïn weer de zee ingedoken is, gaan we weer terug richting de camper en rijden we naar de camping. Bedtijd voor Natan! 

We rommelen wat en Nicoline vertrekt rond 21.15 naar de kust. Van diverse mensen hebben we nl. gehoord dat de blue penguins ook gewoon hier vlak voor de camping aan land komen. Het duurt even, maar ja hoor ze ziet er diverse! Wat een leuke beestjes, ze zijn echt heel klein (nog geen dertig centimeter) en klauteren de kust op om naar hun jongen te gaan die zich verstopt houden in boten en bosjes langs de kust. Eentje steekt zo voor haar over, plat op zijn buik! Het is wel donker, dus lastig vast te leggen, maar zo leuk om te zien! En dit was helemaal gratis,  in tegenstelling tot de 30 dollar per persoon die je betaalt voor de ‘show’. Helemaal blij dat we toch gebleven zijn.

p.s. voor de liefhebbers: er staat een kort filmpje op mijn instagram account